Terwijl buiten Limburg werd geteisterd door wolkbreuken, slagregens en modderstromen liep de tot Popzaal omgetoverde Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater op een doordeweekse dinsdagmiddag op 22 mei langzaam helemaal vol met voornamelijk vijftigers, licht grijzend aan de slapen, goed gesoigneerd en in opperbeste stemming voor een concert van de Earth, Wind & Fire Experience Featuring The Al McKay Allstars.
Allemaal mensen die in hun jeugd in de de jaren ’80 gingen dansen in discotheken als de Scala Jumbo Dancing, Dancing de Birkenshop of de Femina. Mensen die jong waren toen de wereld na de oliecrisis van 1979 in een jarenlang durende economische crisis werd gestort. Mensen die met de beste diploma’s geen zicht op werk hadden in hun jeugd en mensen die na de kernramp in Tsjernobyl in 1986 geen spinazie meer mochten eten vanwege de radio-actieve fall-out.
Om de uitzichtloosheid van het bestaan van een jongere in het begin van de jaren tachtig te vergeten, ging al deze mensen dansen tot ze erbij neervielen. Soul, Funk en Disco van Earth, Wind & Fire was hun medicijn. Een band die de lamlendigheid van alle dag deed vergeten met hun magistrale disco, gepresenteerd in een decor van Egyptische farao’s, zwevende bassisten en draaiende discobollen.
De Earth, Wind & Fire Experience van voormalig EWF gitarist Al McKay is niet de “echte” EWF. Je kunt je echter afvragen of er, sinds het overlijden van Maurice White nog wel een “echte” Earth, Wind & Fire bestaat. Voor wat betreft de live beleving van een Earth, Wind & Fire concert kom je echter niet meer dichterbij dan een show van de band rond Al McKay.
Ook in Heerlen kwam de 13-koppige discomachine om half negen het podium op en binnen vijf minuten hadden ze de zaal aan hun voeten liggen. Messcherpe blazersriffs en een ritmesectie die het bloed deed rondpompen. Al op zijn gitaar en drie frontmannen die met hun waanzinnige samenzang, compleet met de zo typerende, perfect uitgevoerde falsetto’s het publiek soms in verbazing achterlieten.
Als eerste hit brachten ze ‘Got to get you into my life’ het Beatles nummer, dat in de versie van Earth, Wind & Fire op de soundtrack stond van de Bee Gees versie van ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. De film flopte, maar dit nummer werd een hit.
In sneltreinvaart bleef de band het publiek verbazen. ‘Shining Star’ en ‘Fantasy’ werden werkelijk tot in de details perfect uitgevoerd. De avond was al een groot succes, en het beste moest nog komen.
Halverwege de show nam de band heel even gas terug met een lang uitgesponnen versie van ‘After the love has Gone’. Saxofonist Ed Wynne werd voor op het podium ontboden om te laten zien hoe goed hij kom spelen. Andere, wat oudere bandleden konden op dat moment heel even in de coulissen een watertje pakken. Dat was wel nodig want de show was nog niet klaar en de discotrein moest nog een aantal stations langs om het publiek tevreden te stellen.
Het concert kon natuurlijk niet voorbij zijn zonder Al McKay zelf de kans te geven te grooven op zijn trademark, het wah wah pedaal. Een intermezzo groove, samen met bassist Freddy Flewelen en drummer Anthony Beverly liet maar weer eens horen hoe dansbaar een foutloos uitgevoerde groove kan zijn.
Al werd door de band uitgebreid in het zonnetje gezet. Dat mag ook wel de man heeft 5 Grammy’s gewonnen, al is de vraag ook reëel of hij die ook had gewonnen zonder het genie van Maurice White naast hem.
De band kon natuurlijk niet weg gaan zonder ‘Boogie Wonderland’, en als afsluiter ‘Let’s Groove‘. Het nummer werd opgenomen en werd een hit werd al nadat Al de band had verlaten, maar daar maakte niemand een punt van.
De band werd getrakteerd opeen staande ovatie van het compleet omver geblazen publiek in Heerlen. Dit concert had nog uren mogen duren.
Al Mckay’s All star band is een absolute must see deze zomer. Krijg je de kans grijp hem. Werp de zorgen van begin jaren ’80 ver van je af, die tijd is voorbij. Wat rest is de muziek, en die klinkt nog net zo goed als toen.
Foto’s (c) Patrick Strouken / Maxazine
