De bandleden van de bluesband Vendetta Drive speelden eerder in andere bands. Soms houden bands op te bestaan, en wordt er een nieuwe gevormd. Zo ook met deze band uit het Limburgse Horst.
‘Move’ is het openingsnummer, maar het begint zoals een nummer ook had kunnen eindigen. Dat is alvast de eerste verrassing. Na het instrumentale intro klinkt de zang van Joep Hoebers (tevens gitarist) vervormd, zoals je wel vaker hoort in de blues. De Hammond van Ray Groothuis is aangenaam aanwezig. Als de zang niet meer vervormd is, hoor je af en toe een aangenaam licht ruw randje op de stem van Joep. Over het geheel is het geluid iets te flets. De groezelige sound van ‘Sugar Honey’ past wel bij het nummer. De lange vocale uithalen zijn heerlijk ruw. De achtergrondzang is subtiel maar mooi toegevoegd. Tijdens het instrumentale stuk komen vooral de gitaar en het orgel naar voren. Vlak voor het einde van dit opzwepende nummer laat Luc Verdellen een leuk basloopje horen.
‘My Blues Begins’ heeft een laidback start, waarin drummer Rens Coenen zijn stokken even stil houdt. Ray bespeelt zijn Hammond passend langzaam. Zang en muziek zijn in balans. Want in de delen met meer tempo zingt Joep krachtiger, terwijl hij in de kleiner gespeelde delen ingetogen en met emotie zingt. In ‘Renegade’ hoor je dat Joep ook de hoge noten goed aan kan. Als zang en muziek op bepaalde plaatsen nog iets langzamer en zachter waren geweest, dan waren de contrasten wat groter. Waarschijnlijk was de emotie dan nog beter overgekomen. Het einde is zeer goed. De achtergrondzang in het pakkende ‘Give It Time’ is soms een beetje voorspelbaar.
Maar het aantal herhalingen is beperkt zodat het niet overheersend is. Dit nummer is wat eenvoudiger van opzet dan de rest. De emotie die er in ‘Renegade’ niet helemaal was, is er in ‘Father Time’ wel. Tempo en volume worden mooi omhoog gestuwd, af en toe is er een vleugje achtergrondzang. Het geluid van het geheel is wat retro, de één zal het waarderen, een ander houdt er misschien wat minder van. Wat je voorkeur ook heeft, dit is wel een gaaf nummer.
Het instrumentale intro van ‘Hit ’n Run’ is mooi ingetogen. Dit is een duet met Joan Jacobs, zij heeft een heel eigen stemgeluid, die misschien niet bij iedereen echt fijn in het gehoor ligt. De power zang van beiden is prima. Het instrumentale deel is zeer goed. De opbouw naar het einde is iets voorspelbaar. ‘Pearls Before Swine’ heeft meer tempo en volume. De momenten van de achtergrondzang is niet heel verrassend. Verder zitten er leuke, onverwachte dingen in dit nummer. ’Till We Meet Again’ is verrassend klein gespeeld en gezongen. Dit toont de veelzijdigheid van de band aan. De nummers verschillen genoeg van elkaar. Daarnaast is er een prima verdeling tussen de (power) ballads en de meer uptempo nummers. Hopelijk verbetert de Covid situatie zodat ‘Vendetta Drive’ live optredens gaan boeken, waardoor de nummers zich verder kunnen ontwikkelen. (7/10) (Captain Organ Records)
