Madoux heeft een belangrijk hoofdstuk afgesloten: de release van haar debuut EP ‘Leave me blind’. In haar eigen handschrift beschrijft de alt pop artieste een spannend en afgewogen verhaal met onverwachte plotwendingen. Vijf verschillende songs die in elkaar grijpen door het nu al herkenbare handschrift van Madoux.
Madoux is Lotte Slangen. Een zangeres die haar prachtige stem vervloeit met goed opgebouwde muzikale arrangementen. In opener ‘Neon’ zet ze in met een ietwat donkere stem, sereen en dreigend tegelijk, om in het catchy refrein haar hoge, heldere glans te laten horen. Kenmerkende contrasten van licht en donker, rust en drama, stem en elektronica met mooi gedoseerde beats en synths. Uptempo waar het moet, ingetogen waar het kan. Wel poppy, maar zeker ook gelaagd, uitnodigend om dieper in te duiken en weer iets nieuws te ontdekken. Maar als we Madoux al na één nummer denken te kennen, dan komen we zeer positief bedrogen uit. Waar in ‘Neon’ de nadruk op het tweede deel van ‘dark pop’ ligt, daar is bij Runner zeker sprake van het eerste. Ooit haar eerste single, gedurfd omdat hetgeen voor de hand liggende is: Melancholisch, dramatisch door de zanglijn en het gebruik van percussie, piano en strijkers, naast de toefjes elektronica. Het is typerend voor de jonge Lotte, om de arrangementen zo knap in elkaar te zetten. Over alles lijkt goed te zijn nagedacht, maar alles klinkt ook zo mooi natuurlijk. Alsof het zo zou moeten zijn. Zo ook in de titeltrack ‘Leave me blind’, waarin ze haar arsenaal uitbreidt met een mannelijke tweede stem. De pijn van liefde, uitgedrukt in een lekker vloeiend nummer, waarin ook weer Lottes stembeheersing opvalt.
Drie nummers, drie verhalen, die alle een andere kant van Madoux belichten. Het vierde ‘Unchained melody’ is dan ook een verrassende keuze, want niet van haarzelf. Een cover op een EP van vijf nummers is gedurfd. Maar ze draagt het nummer van The Righteous Brothers uit 1965 met eerbied en voegt er door haar vocalen zeker een extra dimensie aan toe.
Slotstuk en nieuwe single ‘Wildfire’ leest als een samenvatting, maar ook als een bekroning. Een stuk waarin ze reeds gebruikte stijlfiguren herschrijft tot een gedurfde totaalsong, een afgewogen blauwdruk van het album: poppy en donker, man en vrouw, dramatisch en melancholisch… Een waardig slot van een album en meteen een cliffhanger voor het vervolg dat er zeker zal komen. Want met ‘Leave me blind’ heeft Madoux een mooi visitekaartje afgegeven. Geschreven in verschillende handschriften, die enerzijds haar veelzijdigheid weerspiegelen, maar anderzijds ook haar muzikale kwaliteit van het schrijven van een goede song. (8/10) (Ivy Records)
