Dag één, 4 mei. Dit jaar werd alweer de 33ste editie van het Moulin Blues festival gehouden. Alle ingrediënten waren aanwezig, mooi weer, gezellige mensen en vooral veel muziek. In de voorgaande jaren stonden al diverse grote namen uit de blues- en rootsmuziek in het Limburgse Ospel op het podium. B.B. King, Buddy Guy, Mavis Staples, Joe Bonamassa, Jimmie Vaughan, Tedeschi Trucks Band om er een aantal te noemen. Ondanks de kleinschaligheid is Moulin Blues het toonaangevende blues- & rootsfestival van Nederland dat wereldwijd aanzien geniet. De 6000 bezoekers die het festival dit jaar had kwamen dan ook niet alleen uit Nederland, maar ook uit België, Duitsland en zelfs Noorwegen.
Het festival werd geopend op het grote podium door LaVendore Rogue. Vier Britten die garant staan voor Old school Rock & Roll. De band met voormalige bandleden van Hokie Joint, en winnaars van de UK Blues Challenge 2017, liet niet alleen rafelige bluesrock horen maar daarbij zorgde de excentrieke zanger JoJo Burgess ook voor een uitzonderlijk aanzicht door gekleed te zijn met invloeden van Steampunk. Met nummers zoals ‘Dead Man’s Chest’ en ‘The Maze’ bewezen de heren dat er ook flink wat diepgang achter al deze harde muziek schuilt.
In het Bluescafé, wat zich bevond in een iets kleinere tent, namen The Bluesbones de aftrap. Een vijfkoppige band uit België met gepassioneerde en ervaren muzikanten die blues-rock spelen alsof het uit hun tenen komt. De nummers variëren van bluesrock tot zachte en gevoelige bluesballads maar ook voor heavy rock draaien ze hun hand niet om. Een band die het podium heeft mogen delen met namen als Jimmy Vaughan, King King e.a.
Terwijl de bezoekers nog steeds binnen liepen was het John “Del Toro” Richardson die als tweede het grote podium beklom. Een Texaan met Mexicaanse roots, wat ook te zien was aan zijn uiterlijk, die bekend staat om zijn pikante Texas blues met een vleugje Latino en omlijst door krachtige zang. Richardson werkte in het verleden o.a. samen met James Cotton, Hubert Sumlin en Otis Taylor. Een artiest met een veelzijdig geluid en opzwepende climaxen doordat hij een is met zijn gitaar. Tegelijkertijd schuilt er ook een diepere inhoud in deze muzikant, zo bewijst hij met zijn debuutalbum ‘Tengo Blues’ (2015) dat geproduceerd werd door niemand minder dan Anson Funderburgh.
Er is geen moment dat er geen muziek is op Moulin Blues. Terwijl John “Del Toro” Richardson nog aan het spelen was, startte in het Bluescafé de volgende band. Chris Blevins is er het voorbeeld van dat een hobby uit de hand kan lopen. De combinatie werk en muziek ging niet langer samen waardoor hij in 2016 ervoor koos om full-time muzikant te worden. Een singer-songwriter uit Oklahoma die met hart en ziel de wereld om hem heen beschrijft zoals hij het ziet. Liedjes over liefdesverdriet, tandbederf maar ook haarstukjes waarmee van alles verkeerd kan gaan. Dit vertaalt hij naar prachtige akoestische blues. Hij wordt dan ook niet voor niets The voice of Tulsa genoemd. Deze maatschappijkritische artiest geeft stof tot nadenken door zijn muziek met inhoudelijke ondertoon.
Een van de weinige vrouwen die er dit weekend optraden was Bette Smith, maar zij is dan ook niet de minste. Als je haar zou moeten omschrijven wordt er ook wel gezegd zou het een mix kunnen zijn van Mavis Staples, Tina Turner en Big Mama Thornton. Opgegroeid in de wijk Bedford-Stuyvesant in Brooklyn, New York heeft ze al haar mannetje moeten staan tussen het gangstergeweld. Die kracht is terug te zien als je haar op het podium ziet staan. Met haar energie neemt ze heel het podium in beslag. Herkenbaar aan haar immense afro-kapsel vult ze met haar prikkelende zang de hele tent. Met een mix tussen soul, R&b en blues hoor je de kwaliteiten van haar zang. Van hoge tonen tot lage tonen, niets is teveel voor haar. Ze wordt niet voor niets de nieuwe vaandeldrager van oprechte soul die ‘rockt’ genoemd. Na haar optreden betrad een van de organisatoren het podium, het was immers 4 mei, iets voor 20.00 uur, en landelijk werden alle slachtoffers van de oorlog herdacht, dus ook hier in Ospel. Na een korte toespraak volgde de twee minuten stilte in de grote tent. Indrukwekkend maar gelijk ook triest als je over de achterliggende gedachten nadenkt.
Voor presentator Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam was het deze Moulin Blues multitasken. Hij presenteerde niet alleen de shows in de grote tent, hij gaf er met zijn band ook nog een optreden. Deze mannen die inmiddels door heel Europa bekend zijn met hun herkenbare van geluid met het goede ritme van Rhythm & Blues spelen hun blues puur en rauw. Doghouse Sam omringde zich met een stel getalenteerde artiesten voor zijn shows. De basvirtuoos Jack o Roonie is als back-up van een heleboel grote namen zoals Ronnie Dawson en Chuck Berry de hele wereld over geweest. Op drums is er Franky Gomez die een heel onderscheidende en creatieve stijl van ritme heeft, waardoor hij in 2010 verkozen werd tot ‘beste drummer van Nederland’. Het trio uit België had voor dit optreden twee muzikanten uitgenodigd om hen te begeleiden.
De klapper van deze eerste festivaldag waren Monster Mike Welch & Mike Ledbetter. De twee Mike’s afkomstig uit Chicago and Boston vullen elkaar enorm goed aan op het podium. Monster Mike Welch werd al op 11-jarige leeftijd ontdekt en kreeg zijn bijnaam “Monster” twee jaar later van Blues Brother Dan Aykroyd. Je kunt wel zeggen dat hij een van de toonaangevende gitaristen binnen de blueswereld is. Zijn tonen raken je diep van binnen, je voelt ze. “Hij speelt de juiste tonen op het juiste moment”, zoals Mike Ledbetter vertelde. Hij speelde o.a. Met Sugar Ray & The Bluestones, Duke Robillard, Nick Moss en Darrell Nulisch.
Mike Ledbetter heeft een stem van goud, er is niets wat hij niet kan. Als je denkt, die toon heeft hij met geluk gehaald, dan laat hij daarna nog enkele malen diezelfde toon loepzuiver horen. Ledbetter verdiende zijn muzikale sporen in verschillende muziekstijlen zoals soul, gospel, jazz en zelfs in de opera! Deze twee “Mikes” ontmoetten elkaar tijdens een eerbetoon aan Otis Rush op het drieëndertigste Chicago Blues Festival. Een gouden “Monster” duo was geboren.
In de tijd dat het grote podium omgebouwd werd voor de slotact van deze eerste festivaldag. Konden de bezoekers terecht in het Bluescafé voor Hamish Anderson. De Australiër die voor de muziek naar Los Angeles verhuisde vulde de tent met zijn old school geluid vol met invloeden van blues en rock. Hamish kent de juiste mensen in het wereldje, voor zijn debuutalbum ‘Trouble’ (geproduceerd door Jim Scott, o.a. Tedeschi Trucks Band, Tom Petty en Wilco) leende hij muzikanten van Ryan Adams, John Mayer, Los Lobos, Gary Clark Jr. en Angus & Julia Stone. Hij stond tevens in het voorprogramma van o.a. B.B. King, Stephen Stills en Kenny Wayne Shepherd. Naast een geweldige gitarist is hij ook nog een zeer talentvolle songwriter die zijn songs ten gehore brengt alsof het zijn tweede natuur is.
Ian Siegal was niet echt blij dat hij na het “Monster” duo moest optreden in de grote tent. Zoals hij zelf zei: “Ze hebben het podium kapot gespeeld en nog maar een klein stukje voor mij overgelaten.” Dat hij het niet prettig vond was terug te horen tijdens zijn optreden, hij leek er minder zin in te hebben. Ook het aanwezige publiek was het opgevallen, tijdens zijn optreden zag je de mensen langzaam naar huis of de camping druppelen. Ian Siegal is al jaren een gevestigde naam binnen de internationale blues scene. De geboren Engelsman neemt dit maal zijn eigen begeleidingsband van Nederlandse bodem mee. Ook wel bekend als The Rhythm Chiefs- oogappel binnen deze band is één van ’s vaderlands grootste gitaartalenten: Dusty Ciggaar. De band bestaat verder uit Darryl Ciggaar (drums) en bassist Danny Van’t Hof. Desondanks is Ian Siegal een van de gevestigde namen binnen de internationale blues scene. Maar liefst zes keer stond de Brit op het affiche van het Belgium Rhythm ‘n’ Blues Festival, een van de grootste Europese bluesfestivals. Zijn broeierige, dreigende slide gitaarspel is meesterlijk, zijn rauwe stemgeluid roept vergelijkingen op met dat van Howlin’ Wolf en Tom Waits. Ook werden meerdere van zijn albums tot album of the year uitgeroepen en ontving hij meerdere nominaties voor een Blues Music Award. Uitzonderlijk voor een Brit.
Dag één zat erop, het duurde nog even voordat de laatste festivalganger het terrein had verlaten en de rust was wedergekeerd.
Dag twee, 5 mei. Dat het zaterdag was merkte je omdat de toestroom aan bezoekers groter was dan de dag ervoor, de meesten zijn vrij op deze dag maar ook het weer speelde een gunstige factor. Als je rondloopt op het terrein zie je dat de blues nog leeft, jong en oud liepen door elkaar heen. Het programma van deze dag sprak velen aan, de meesten waren dan ook voor ‘Kim Wilson’ gekomen, die de later deze dag op zou treden.
In de kleine tent speelde inmiddels de Electrophonics waar ze swing, jump, rhythm & blues in retro style ten gehore brachten met een vette knipoog naar de jaren ’50. Deze knipoog was niet alleen in de muziek terug te horen maar ook hoe ze gekleed gaan. De uit Limburg afkomstige sextet klonk als een geoliede blues machine doordat ze hun invloeden in een Fabulous Thunderbirds-achtig geluid te gieten. Het was alsof je in een rollende swingtrein zat, waarbij gitaar en piano in combinatie met de phone horns zorgden voor uitstekende solo-uitvoeringen. Stephan Hermsen (zang) zorgde er wel voor met zijn enthousiasme dat het publiek mee swingde op hun songs.
Aaron Keylock is een van de jongste artiesten die dit festival op zou treden. Met zijn 19 jaar al opvallen in een circuit van de blues is bijzonder, hij wordt dan ook wel een wonderkind genoemd. Vanaf 8-jarige leeftijd speelt hij al gitaar, en als je dan op je dertiende ook nog eens goede adviezen krijgt van niemand minder dan Joe Bonamassa, kan het bijna niet meer stuk. Hij bracht een mix van blues, bluesrock en stevige southern rock wat vertaald is door een Brit. Het doet je denken aan Rory Gallagher, The Allman Brothers maar soms ook aan veel steviger werk van bijvoorbeeld eerder genoemde rockhelden. Aaron Keylock een “must-have” in het Engelse club circuit. Hij trekt door heel Europa en staat in de playlist van menig Amerikaanse radiostation. Onlangs tekende Aaron een platencontract bij Provogue records, waar ook onder andere Joe Bonamassa, Beth Hart, Robbert Cray en Walter Trout onder contract staan. Dit Nederlandse Blueslabel ziet dus ook de potentie van dit enorme talent die de bluesrock uit de vroege jaren ’70 laat herleven. Een teenage guitar sensation met een muzikale volwassenheid.
De uit Denenmarken afkomstige The Cornfeds brengen semi-akoestische blues & roots uit de jaren ‘30 en ‘40 op een eigentijdse frisse manier waardoor hun sound als uniek wordt omschreven. Ze hebben dan ook in 2016 de Deense Blues Challange gewonnen. In het geluid van The Cornfeds hoor je een mix van delta blues, hill country blues vertaald naar de dag van vandaag. Muziek voor vandaag met wortels in een (ver) verleden.
Het was even spannend of Corey Dennison wel zou optreden. Het bleek dat hij een dag eerder al geland was in ons land maar zijn paspoort bleek niet helemaal in orde te zijn. Enkele minuten voordat zijn optreden was gepland kwam hij aan bij Moulin Blues, hierdoor werd het optreden enkele minuten uitgesteld. Om de mensen niet te laten wachten begon zijn band al met het publiek op te warmen door gouden ouden te spelen en zingen. Corey Dennison en zijn band worden ook wel ‘the next big thing uit Chicago’ genoemd in de blues scene. Vanaf zijn zesde bespeeld Dennison al de gitaar, wat hem nu maakt tot heuse gitaarvirtuoos. Naast de blues heeft Dennison een voorliefde voor soul in de stijl van Wilson Pickett, Curtis Mayfield & Sam Cooke en dit is duidelijk terug te horen.
Het charisma van Corey Dennison wordt nog eens bekrachtigt door de band. Corey Dennison en zijn band klinken daardoor misschien anders dan een traditionele Chicago Blues Band en anders dan hun uiterlijk doet vermoeden. Ze combineren stevige Chicago Blues met intense soul-invloeden. Dat Dennison zijn muziek persoonlijk over wil brengen werd wel duidelijke toen hij in het publiek sprong en daar spontaan verder zong.
Robert Jon & The Wreck is een kwintet is uit Orange County, Californië. De toewijding en gedrevenheid om een geweldige Rock ’n Roll show te geven stralen ze uit. Zelf verwoorden ze hun stijl als: “Taking the southern rock sound established on the east coast and bringing it to the West Coast live with three simple words…. Music, Miles and Whiskey.”
Het muziekgeluid ligt dan ook heel prettig in het gehoor en is enorm veelzijdig. Je hoorde flarden Lynyrd Skynyrd, dan weer intense soul- & blues invloeden en kort daarna deed de harmonieuze samenzang en gitaar je weer aan The Allman Brothers denken. Ze brachten deze mix ten gehore door gebruik te maken van hun uitstekende muzikale talenten want de instrumentale virtuositeit van deze Amerikanen is enorm. Gitarist Henry James is de smaakmaker met zijn uitbundige soms minuten durende solo’s. James is sterk beïnvloed door Gary Rossington, Allen Collins, Steve Gaines, Ed King (Lynyrd Skynyrd), Duane Allman en Jimi Hendrix.
Levi Parham is een Americana-muzikant, zanger en songwriter uit het zuidoosten van Oklahoma. De Kansas City Star noemde hem “An Okie-versie van Ray Lamontagne …”. Parham past, met het schrijven van zijn liedjes, in het rijtje van John Hiatt en Elvis Costello. Opvallend bij Parham’s muziek is de invloed van wijlen producer Jimmy LaFave. Zowel de ‘bouw’ van de nummers als de gekozen muzikale inkleuring ervan ademen nog altijd het geluid van LaFave. In zijn muziek zijn invloeden van blues tot folk en van soul tot country(rock) te horen. Ondanks dat hij opgroeide met de muziek van Muddy Waters omdat zijn vader dat altijd speelde thuis, is hij zelf meer beïnvloed door Van Morrison en Sam Cooke.
Het gerenommeerde Duitse Blueslabel Ruf Records presenteert vanaf 2005 ieder jaar de zogenaamde Blues Caravan, een wisselend collectief met een mix van aanstormend talent en gevestigde namen. Dit jaar pakt Ruf Records uit met een wel heel speciale samenstelling van blues-zwaargewichten. Mike Zito, Bernard Allison, Vanja Sky zijn dit jaar de namen van de Blues Caravan. Het jonge, vrouwelijke talent binnen deze editie van de Blues Caravan is de Kroatische ‘Vanja Sky’. Sky is beïnvloed door grootheden als Rory Gallagher, Albert King en Stevie Ray Vaughan. Deze 23-jarige hot-tip doet al goede zaken in haar thuisland en de aangrenzende Balkanstaten. Vanja’s stem is flexibel, en komt goed tot zijn recht in het wat ruigere werk zoals ‘Do You Wanna?’.
Sommige achternamen bevelen onmiddellijk respect voor de bluescène. Als de zoon van de machtige Luther Allison heeft ‘Bernard Allison’ zijn eigen mythologie uitgewerkt als een songwriter en performer van wereldklasse. Blues songs met uitstapjes richting funk, soul en jazz die worden gedragen door Allison’s aangename stemgeluid, waarbij het fantastische gitaarwerk gelukkig nog altijd alle ruimte krijgt.
Mike Zito, de in Missouri geboren bandleider, wordt gezien als een van de scherpste songwriters van de moderne Amerikaanse Blues. In 2012 was Mike naast Devon Allman en Cyril Neville een belangrijk lid van Royal Southern Brotherhood. Met rauwe funky blues met rockinvloeden, intens gitaarwerk en een herkenbare zang staat Zito garant voor een kwalitatief hoogstaand optreden. Naast de songs die ze samen deden, bracht iedere artiest van de Blues Caravan een solo van enkele songs.
JJ Cale en Leon Russell waren twee van de belangrijkste ontwerpers van het oorspronkelijk Tulsa-geluid. Invloeden die je meteen herkent wanneer je luistert naar de Paul Benjaman Band. Voortbouwend op de klassieke Tulsa Sound breidt de band hun op groove gebaseerde genre uit met de meeste Amerikaanse muziekstijlen, waaronder (swam)rock, funk, country, blues en zelfs jazz. Met Benjaman’s kenmerkende gitaar lekken is hij het middelpunt en drijvende kracht van de band. Muziek van hoog niveau en wat dan ook nog eens lekker in het gehoor ligt.
Eric Gales de linkshandige gitarist die op een rechtshandige gitaar speelt. Een manier om te weten over wie je het dan hebt. Hij begon zijn optreden met een praatje. Gales vertelde dat hij turbulente jaren had gehad van drank, drugs en Rock ‘n Roll. Twee jaar geleden is hij een andere weg in gestapt en hij vertelde vol trots dat hij volgende maand twee jaar clean was. Nu doet hij iets waar hij echt goed in is, namelijk muziek maken. Hij verwachtte van het publiek dan ook enthousiasme, dan zou hij het 1000 maal terug geven. Gales speelt al gitaar sinds zijn vierde en bracht op zijn zeventiende zijn eerste album uit. Het spel van de uit Memphis afkomstige gitaarvirtuoos is misschien het best te omschrijven als intuïtieve bluesrock met herkenningspunten van stevige rock, funk en blues. Eric heeft een unieke hybride blues / rock-sound ontwikkeld en put uit invloeden die zo divers zijn als Albert King en Eric Johnson.
De uit de VS afkomstige Kim Wilson is ongetwijfeld een van ’s werelds beste blues mondharmonicaspeler. Als zoon van musicerende ouders kreeg hij de liefde voor de muziek al vroeg mee. Op de high school leerde hij de blues kennen en schakelde hij van gitaar en trombone over op de mondharmonica. Nadat Wilson naar Austin Texas verhuisd was, werd zijn talent ontdekt door niemand minder dan Muddy Waters. In Austin richtte Wilson met Jimmy Vaughan The Fabulous Thunderbirds op en als huisband in Antone’s Nightclub begeleidde hij vele grote bluesartiesten. The Fabulous Thunderbirds groeiden uit tot een blues sensatie en verdienden hun plek in de blues “Hall of Fame”. Het was ook in Austin waar Wilson’s voorliefde voor de blues uit de jaren 50 is ontstaan. Deze voorliefde is ook terug te horen tijdens zijn optreden. Dat er veel bezoekers voor Kim Wilson kwamen was te zien aan de overvolle tent. Dit optreden zal ook het enige zijn dat hij in Europa heeft dit jaar. De harmonica meester werd begeleid door oa. Big Jon Atkinson (gitaar), Billy Flynn (gitaar) en Bob Welsh (piano).
The Kokomo Kings is een samenwerking van een aantal Zweedse en Deense top bluesmuzikanten die ervaring op deden als backing band voor artiesten als James Harman, Rusty Zinn en Lazy Lester. De band begon voor zichzelf in 2012 en mixt met het grootste gemak Chicago blues met boogie, country en Rock ’n Roll. Blues met een uitgebreide receptuur, zo presenteren deze koningen zichzelf. Een scheutje Mississippi-swamp, een eetlepel Rock ’n Roll en een snufje opzwepende Chicago Blues; dat is wat de Kokomo Kings kenmerkt. Gooi vervolgens alles bij elkaar en er ontstaat een flinke portie heupwiegende, authentieke juke joint boogie. Een speciale vermelding verdient gast en ex-Kokomo Kings lid Samuel Andersson, ook bekend als Harmonica Sam met zijn doordringende stem en vuige mondharmonica geluid. ‘The Kokomo Kings ft. Harmonica Sam waren tevens de afsluiting in het Bluescafé. Er stond nog één optreden klaar in de grote tent voor het publiek waar iedereen zich naar bewoog.
Chicago gitarist, vocalist en songwriter Nick Moss is een bluesman tot in zijn ziel. De pers zegt: “Nick Moss zit aan de top van de blueswereld …. Ambitieus en intens … Hij kan traditionele blues spelen met de beste.” Dennis Gruenling uit New Jersey wordt beschouwd als een van de beste blues harmonica spelers van dit moment. Zijn high-energy, full-throttle spelen heeft hem vergelijkingen opgeleverd met wijlen James Cotton. Voordat deze twee mannen gingen samenwerken in 2016 kende ze elkaar al 20 jaar.
Moss’ diepgewortelde en toch volledig moderne gitaarspel sluit naadloos aan bij de monster harmonica’s van Gruenling. Op het podium communiceren de twee schijnbaar telepathisch, terwijl Moss de diepste blueslikken vastlegt en de harmonica van Gruenling huilt en huilt in perfecte respons, waarbij Moss’ topklasse band hun energie en expertise aan het ensemble toevoegt. De Nick Moss band ft. Dennis Gruenling recyclenen geen oude liedjes. Beide schreven ze nieuwe originelen in een diep gewortelde bluestraditie met een vleugje old-school Rock ’n Roll. Een geluidsexplosie van pure blueskracht.
Hiermee kwam het tweedaagse blues en roots festival ten einde. Twee dagen van genieten van de zon en gezelligheid, maar vooral van de muziek. Er wordt nu al weer gesproken over de volgende editie van Moulin Blues. Helaas zullen we daar een jaartje op moeten wachten.
Foto’s (c) Josanne van der Heijden / Maxazine
