Zaterdag 4 september 2021, een zonovergoten festivalweide op Bruis Maastricht. De laatste klanken van Ruben Block galmen nog na en het publiek maakt zich op voor de hoofdact, Balthazar. Slechts weinigen nemen de moeite om tussendoor naar het kleine podium te komen, achter op het terrein. Zij hebben helaas de grootste verrassing van het festival gemist: Het Parijse Pays P. Okay, ze waren geheel onbekend, maar wat waren ze goed: De overrompelende emotie van Pays P.
Tijd voor een verklaring. Maar die hebben gitarist Lucas Valero en zangeres Laura Boullic echter niet. Laura klinkt nog steeds beduusd: “Het was echt overweldigend voor ons. We waren best zenuwachtig: het eerste optreden sinds anderhalf jaar, ons eerste festival, en dan meteen tussen al die grote namen. Maar vanaf het eerste nummer ging het publiek helemaal met ons mee. Ik voelde echt een heel speciale band met hen.” Lucas beaamt dat: “Het publiek begreep ons, het begreep onze muziek.” Terwijl die muziek absoluut niet gemakkelijk is, niet in sound, niet in lyrics, niet in sfeer. Slechts begeleid door drum, gitaar en effecten neemt Pays P. je mee in een meeslepende show, vol drama en mimiek. En je gelooft Laura’s emotie en je laat je graag meevoeren in deze donkere trip.
“Er is duidelijk een grote chemie tussen ons drieën”, vertelt de frêle zangeres, waarbij drummer Pablo Valero, de broer van, pas later kon aanschuiven bij dit gesprek. “Voordat Pays P. er was, speelde ik enkel met een gitarist. Ik droeg daarbij mijn eigen gedichten voor. Het was zeker mooi, maar ik wilde mijn teksten en gevoelens steviger wegzetten. Het was ook een tijd waarin ik mezelf meer ging ontdekken. En ik voelde dat ik echt een band nodig had, om mij te uiten.” Dat werd Pays P. met de broers Pablo en Lucas, nu vijf jaar geleden. “Maar we kenden elkaar al langer en kwamen elkaar vaak tegen tijdens concerten.”
De naam werd Pays P., afkorting van Pays Paix: “Het land van vrede; een mooi land waar alle soorten energie samen komen.” Anders gezegd: “Zelf doen wat we zelf willen, energie geven en energie krijgen.” En dat gebeurde on stage in Maastricht. “Ook jij kunt de wereld veranderen, je hebt het in eigen hand! Maar zoiets kan ik niet tegen iemand op straat zeggen. Dat durf ik niet. Daar gebruik het podium en mijn muziek voor.” Laura omschrijft haar teksten als filosofische en abstracte poëzie, maar wel vanuit haarzelf, autobiografisch.” Deze lyrics zijn belangrijk voor Pays P. “Daarom zetten we ze ook altijd in onze video’s.” Hierin is Laura heel persoonlijk, net als on stage, én in dit gesprek: “In de wereld van Pays P. ben ik niet meer verlegen. Via de band wil ik het contact met de wereld leggen, met anderen. En zo voel ik me ook beter. Ik bloei op als ik schrijf en zing, samen met Pablo en Lucas. Dan voel ik dat ik echt mezelf ben.” Lucas: “En dat voelden we juist op Bruis, die opluchting dat we het goed deden en dat we het publiek helemaal meekregen in onze wereld.”
De inspiratie komt van uiterst verschillende stijlen, bekent hij: “We begonnen met noise rock zoals Sonic Youth. Ik ben zelf opgegroeid met zoiets als Fugazi en Nirvana en ik denk dat je dat nog steeds terug kunt horen.” Laura is heel duidelijk in haar favoriet: “Nina Simone. De grootste artiest in fine arts, niet alleen muziek. Zeker omdat ze ook zeer politiek geëngageerd is. Zij inspireert mij enorm.”
Het is verbazingwekkend hoe slechts drie personen zo veel energie en emotie kunnen genereren en overbrengen. Hoe zou het zijn om meer muzikale elementen toe te voegen? Lucas is stellig: “Nu speel ik mijn gitaarpartijen zodanig dat ik alle muzikale ruimten kan benutten en vullen, juist omdat we bijvoorbeeld geen bassist of toetsenist hebben. Ik sta best open voor meer muzikanten maar ik vrees dat het ten koste gaat van onze typische sound en chemie.” Laura knikt : “Ik zou wel iemand tijdelijk toe kunnen voegen, voor een specifiek nummer, als we een bepaald instrument of geluid nodig hebben. Maar Pays P. is Pays P.: een driemansband waarmee ik heel gelukkig ben.”
Dat is ze ook me het debuutalbum dat zojuist is verschenen: ‘Ça v aller’. Een sterk album met zeven tracks dat de podiumact opmerkelijk goed vertaalt naar het vinyl. Met een grote eer voor het titelnummer. “Het is al wat ouder en het laat mooi de emotionele én de ruige kant zien van Pays P. Het was niet ons eerste nummer, maar toen we het schreven voelden we meteen: “wow dit wordt onze richting”. “En ik had de lyrics in één keer op papier, alsof het zo moest zijn.” De band was er nog niet en Laura zat alleen. “Ik schreef het zonder het idee dat het een songtekst zou worden. Toen ontstond de band en zijn we ermee aan de slag gegaan. Voor mij is het nummer de start van de band, een belangrijk punt in mijn leven.”
Daarnaast biedt het album ‘Ça v aller’ ook een artistieke ode aan Olatunji, “de Nigeriaanse percussionist, die ook Serge Gainsbourg en Nina Simone inspireerde.” En de single ‘Corps vs cœur’, waarin Laura zich emotioneel blootgeeft. “Op het eind zing ik niet meer over de liefde die ik heb verloren, maar de liefde van mezelf die ik nog moet ontdekken.” Een zeer typerende song voor dit drietal: persoonlijk, energiek en emotioneel. Pays P. mag dan nog niet bekend zijn, maar dat lijkt slechts een kwestie van tijd. Tijd om de muziekwereld te overrompelen. De overrompelende emotie van Pays P.
