Ondanks zijn enorme talent heeft Mick Pini nooit de supersterrenstatus bereikt, dit in tegenstelling tot een aantal van zijn generatiegenoten. Bij het grote publiek is hij redelijk onbekend gebleven, terwijl zijn collega’s hoog over hem opgaven. Eric Clapton heeft hem bijvoorbeeld de enige legitieme opvolger van Peter Green genoemd. De uit het Engelse Leicester komende gitarist woont alweer geruime tijd in Duitsland. Hoewel hij op zijn vijftiende begon en in de loop van de jaren met diverse bands bezig was werd hij pas vrij laat echt ontdekt. En dat dan weer wel door Mike Vernon, waarmee hij drie albums heeft opgenomen. In zijn 55-jarige carrière heeft hij 25 albums opgenomen en heeft hij samengewerkt met artiesten als B.B. King en geopend voor Buddy Guy, Jimmy Rogers en Freddie King.
Voor het album ‘Backtrack’ hebben Pini en producent Craig Marshall geput uit de uitgebreide muzikale catalogus en een twaalftal nummers gekozen. Deze zijn afgestoft, op nieuw gemixed en ge-remastered, waardoor ze weer fris en fruitig klinken. Met de Blues als basis is het in zijn geheel een zeer gevarieerd album geworden, dat de veelzijdigheid van Mick Pini toont. Als gitarist is hij een smaakvol en bedachtzaam speler, die geen noot teveel speelt en liever ruimte laat als het lied erom vraagt.
De opener ‘Jumping Blues’ laat meteen horen wat Pini in huis heeft. Het tweede nummer ‘Blues For Peter Green’ is een waar eerbetoon aan zijn grote voorbeeld. Ogen dicht en je denkt met de oude meester in een kamer te zijn. Die invloed is bv ook te horen in nummers als ‘Into The Distance’ en ‘Snowy Wood’, dat doet denken aan Greens tijd bij John Mayall. Andere nummers die een bijzondere vermelding verdienen zijn het rauwe ‘Blues Is Cheap’ met grof slidewerk, het funky ‘You Know I Can’, het jazzy “Slow Hands” en de bluesballad ‘One Glass Of Water’. Een zeer fraaie bloemlezing van deze voor het grote publiek onbekende gitarist. Een absolute aanrader. (9/10) (Eigen productie)
