Henrik Freischlader kennen we vooral als blueszanger/gitarist, bijvoorbeeld van ‘Blues for Gary’. Hij heeft weer een nieuwe band samengesteld. De band bestaat, inclusief Henrik, uit maar liefst acht personen. Totaal zijn er maar liefst vijf vocalisten. Iedere avond wordt er een andere, zeer gevarieerde set gespeeld. Donderdagavond, 4 oktober, vond er een optreden van deze WHO 33 TOUR plaats in De Bosuil, te Weert. Dit was het enige optreden in Nederland.
Harrisen Larner-Main kwam alleen op. Dat wekte in eerste instantie verbazing op, totdat hij vertelde dat dit nummer wordt opgedragen aan Tom Petty. Dit initiatief werd zeer gewaardeerd. Één man, één akoestische gitaar, die een prachtige, ingetogen maar passionele versie van ‘Free Fallin’ liet horen. Het publiek hing aan zijn lippen. Binnen één minuut heeft een deel van het publiek kippenvel en is zelfs ontroerd. Wat een bijzonder en indrukwekkend eerste nummer van een concert. Daarna verscheen de volledige band. Henrik begroette ons en kondigde ‘1999’ aan. De verschillende vocalen vormden een mooie blend. De sfeer op de buhne was direct erg goed, dat was voelbaar in de zaal. Zo af en toe vertelde Henrik iets tussen de nummers door. Hij reageerde leuk op een grapje uit de zaal. Dit droeg extra bij aan de warme en gezellige sfeer. Een aantal nummers werden non-stop gespeeld.
De zang is niet perfect afgesteld ten op zichten van de muziek. Tijdens de power momenten in de muziek waren de gezongen woorden vrij lastig te verstaan. Up-tempo nummers werden afgewisseld met ballads, die met passie gezongen en gespeeld werden.
Er werden enkele eigen nummers gespeeld, maar ook diverse covers, waar de band een geheel eigen versie van maakte. Dusdanig dat je het origineel niet altijd direct herkende. Bovendien duurden deze over het algemeen langer dan de oorspronkelijke versies.
De ritmesectie met Moritz Meinschäfer achter de drums en Armin Alic op bas vormt een stabiele basis. Hierdoor kunnen de overige muzikanten naar hartelust improviseren. Daar kregen ze alle ruimte voor. Zangeressen Joanne Kasner en Linda Sutti nemen ieder een deel van de leadzang op zich en als meerdere stemmen samen zingen, is dit constant in perfecte harmonie. Dit was duidelijk een hele andere Hendrik dan met ‘Blues for Gary’. Er werden zelfs nummers gespeeld van Stevie Wonder, waaronder ‘Signed, Sealed, Delivered I’m Yours’. Door het geweldige gitaarspel was deze versie behoorlijk anders.
Één van de ballads die indruk maakte is ‘Tennessee Whisky’. Harrisen speelde en zong vol emotie, en daarom geloof je ieder woord dat hij zingt. Her en der was de ballad een beetje zoet, maar dat is op zijn tijd wel lekker. In de laatste zin ‘Cause there’s nothing like your love to get me high’ maakte het zoete plaats voor intens verlangen.
Tijd voor reggae: Bob Marley’s ‘Get up, Stand up’. Dániel had hier de leadzang, en zijn stem past perfect bij dit nummer. Tijdens een minimalistisch, instrumentaal gedeelte kroop hij helemaal in de muziek. Met gesloten ogen zat hij te spelen en hij leek zich niet meer bewust van zijn omgeving. Henrik toverde de mooiste tonen onder zijn snaren vandaan. Langzaam werden tempo en volume omhoog gestuwd. Armin die met zijn bas die voor een steady basis zorgde en heel rustig stond te spelen, ging heerlijk los in het up tempo gedeelte. Saxofonist Marco Zügner maakte tijdens een klein gespeeld gedeelte het plaatje compleet. Langzaam namen volume en tempo steeds meer af. Ze speelden zó zacht dat je de camera’s hoort klikken. De fans waren dan ook zo goed als muisstil.
Na weer een fantastische cover, ditmaal ‘Crosstown Traffic’ (Jimi Hendrix) verliet de band het podium. Gelukkig zijn ze vrij snel terug voor een toegift: ‘What’s my name’. De muzikanten lieten nog een staaltje van hun kunnen horen. De toegift duurde niet zo heel lang, maar dat werd hen absoluut niet kwalijk genomen, aangezien ze ruim twee uur lang zo goed als non-stop gespeeld hebben. Alle bandleden hebben duidelijk plezier in wat ze doen. De band varieert iedere avond en als band moet je van goede huizen kunnen om dit zo geweldig neer te zetten. Daar is de Henrik Freischlader Band zeker in geslaagd.
