‘I Muvrini‘ is een Corsicaanse vocalistengroep en bestaat al sinds 1977. Ze heeft langzaam maar zeker eerst Corsica, daarna heel Frankrijk en daarna heel Europa veroverd met hun zeer herkenbare muziek. Muziek die is gebaseerd op de Coriscaanse taal en de onmiskenbaar herkenbare samenzang van acht mannenstemmen.
Van 28 februari tot 8 maart is het gezelschap op tournee door België en Nederland om hun nieuwe album ‘Luciole’ te promoten. Dat de Nederlanders nogal eenkennig zijn in hun muziekvoorkeuren en ze al niet geïnteresseerd lijken te zijn als de taal waarin gezongen wordt geen Nederlands of Engels is blijkt wel uit het feit dat in Nederland alleen maar Eindhoven en Heerlen op het affiche staan. Dat is jammer. Erg jammer, want I Muvrini verdient het om gezien en gehoord te worden.
In het begin van hun carrière werd I Muvrini gewild of ongewild vaak in verband gebracht met de toen nog bijzonder actuele onafhankelijkheidbeweging op Corsica. I Muvrini zong in het Corsicaans en bleef dat ook doen, tot op de dag van vandaag. Op Corsica werden concerten van I Muvrini verboden, omdat ze te zeer de geest uit de fles hielpen van de onafhankelijkheidbeweging.
Vanaf midden jaren ’80, na het uitkomen van het album ‘Lacrime’ is I Muvrini dan een vaste waarde in de Franse muziek scene geworden. Ook in Duitsland en België is de groep ongemeen populair.
In Heerlen was duidelijk een euregionaal publiek op het concert af gekomen. In het geroezemoes van de voor driekwart gevulde Rabozaal was Duits en Frans misschien wel overheersend over het Nederlands.
Om stipt acht uur begon het concert met de voor I Muvrini zo typerende harmonieuze samenzang in het Corsicaans. Fraai uitgelicht in het midden van het podium zongen de vier zangers, begeleid door een doedelzak. De vaak Arabisch aandoende harmonieën, gecombineerd met de vreemde taal die leentjebuur speelde bij het Frans en Italiaans zette onmiskenbaar een melancholieke sfeer neer. Daar hadden we meteen het meest typerende aan de prachtige muziek van I Muvrini. Het is melancholische muziek. Niet veel vrolijks aan, dat is nu eenmaal de waarheid.
De vier zangers worden begeleid door bas, gitaar, luit, sitar, drums, doedelzak en een toetsenist die eigenlijk meer een computerprogrammeur is. De band maakt heel veel gebruik van samples en guide tracks om de muziek zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. Anno 2018 is dit niet meer weg te denken bij live optredens, maar bij een groep als I Muvrini valt het toch wel tegen. Ik had graag gehoord wat ze er zonder computer van terecht hadden gebracht.
Een optreden van I Muvrini is geen vrijblijvende amusementsavond, verre van dat. De mannen zijn op het activistische af betrokken bij de wereldpolitiek en bij de klimaatverandering. Dat kregen we tussendoor erg veel te horen in de vaak lange verhalen die de nummers verbonden. Ook op het projectiescherm achter op het toneel was het doffe ellende, met beelden van dode vissen in de oliesmurrie, kinderen in de Syrische oorlog en wat al niet meer. Nummers worden opgedragen aan de vrouwen van Syrië, de slachtoffers van high school shootings in Amerika en wat al niet meer. Al die informatie wordt vol verve in twee talen gebracht, dus die aankondigingen duren zo ook nog eens dubbel zo lang.
De groep bracht veel materiaal van het nieuwe album ‘Luciole‘, een uitstekend album dat ook live goed tot zijn recht kwam door de uitmuntende live uitvoeringen. Er was een mooi lichtplan dat de show maakte, en dat was ook wel nodig want de heren van I Muvrini zelf zijn niet echt showmannen. Ze stonden te zingen, en dat is het wel zo’n beetje. Maar goed, dat is hun corebusiness en daar zijn de mensen voor gekomen. Zoals gezegd was het concert muzikaal van hoog niveau en er waren enkele hoogtepunten op te tekenen. Zo bracht de groep het nummer ‘Madre’ van hun laatste album in duet met de Syrische zangeres Lena Chamamyan achter hen op het videoscherm. Een prachtig nummer, waarin de overeenkomsten tussen de Corsicaans muziek en de Arabische mooi naar voren kwamen.
Toen er even later een brief van Charlie Chaplin integraal voorgedragen werd op het podium, zakte het optreden duidelijk in. Het duurde net te lang en de pointe was gewoon niet duidelijk, of het moet de quote van Vincent van Gogh zijn die de hele avond geprojecteerd werd: ‘Er is niets artistiekers dan van mensen houden‘.
Tegen het einde van de show werd de muziek steeds beter. Een hoogtepunt was een cover van de Franse zanger Renaud: ‘La Ballade Nord-Irlandaise‘ , die door I Muvrini gek genoeg gebracht werd als een protestsong tegen president Trump. Aan het einde van het concert speelde I Muvrini de twee hits die inmiddels afkomstig zijn van Luciole: ‘Culomba Negra‘ en het wonderschone ‘Ma soeur Musulmane‘ dat begeleid werd door prachtige videobeelden; Het hoogtepunt van de show.
Toen ging I Muvrini echter toch de mist in. Na de cover van Renaud speelden ze een nummer van Jaques Brel, en niet het minste. Helaas luke het I Muvrini niet om de kracht en de kern van ‘Le Port d’ Amsterdam’ te vangen. Brel is nooit zomaar een walsje, en verder dan dat kwam I Muvrini hier helaas niet. Na dik twee uur bedankte de zaal I Muvrini met een staande ovatie en dat was zeker wel verdiend. I Muvrini speelt niet de meest toegankelijke muziek, maar ze hebben inmiddels een heel grote schare fans opgebouwd die de show zeer wist te waarderen en die allen meer dan tevreden huiswaarts keerden.
