Marika Hackman is gelukkig weer op tournee, met het recente album ‘Big Sigh’ in haar kofferbak. Een grote zucht van verlichting welhaast, na een moeilijke periode en een heuse writer’s block. Gelukkig kon ze de emoties kwijt in haar songs. Waarbij ze haar persoonlijke gevoelens niet schuwt, integendeel. “Ik absorbeer de wereld en laat mijn gevoelens spreken in mijn songs”.
We hebben afgesproken bij het Artheater, waar Marika die avond voor een uitverkochte en enthousiaste zaal zal optreden. Een kleine, maar ‘gemütliche’ zaal, kenmerkend voor de hippe wijk Ehrenfeld in Köln: industrieel, kunstzinnig, alternatief en ruimdenkend. Een welhaast symbolische plek voor een gesprek met Marika Hackman. “Ik ben trots. ‘Big Sigh’ was een moeilijke plaat en het duurde lang. Maar ik ben echt trots: op de arrangementen, op de songwriting. En zeker ook op de kwetsbaarheid en de oprechtheid van de plaat.”Marika vertelt meteen heel enthousiast en ze voelt zich zichtbaar op haar gemak. “Ik probeer ieder album weer anders te laten klinken. En ik voel dat ik weer gegroeid ben in een andere richting.” Een richting vanuit haar onderbuik. “Ik wist bij ‘Big Sigh’ echt niet welke kant het uit zou gaan. Iets wat ik bij ‘I’m Not Your Man’ (2017) en ‘Any Human Friend’ (2019) wel had. Ik was nu zo gefocussed op het überhaupt kunnen schrijven van nummers. Dat was deze keer echt een worsteling. Dat maakt ‘Big Sigh’ ook anders. In de lyrics, maar ook in de sound. Die is heel dynamisch. Vaak ook industrieel versus organisch. Afhankelijk hoe een song voor mij voelde. En dan experimenteerde ik ook hoever ik daarin kon gaan. De 32-jarige singer-songwriter omschrijft het proces als ‘moeizaam’. “Maar soms kwamen de nummers er juist heel snel uit.” Dan weet je dat je iets in jezelf hebt geraakt. Blijkbaar was ik op ‘Big Sigh’ heel erg bezig met herinnering aan vroeger… en hoe ik daar nu over denk. Over mijn relaties, de levensweg die ik heb bewandeld. Het is zeker ook nostalgie. Je gaat steeds op en neer tussen je jeugd en je volwassenheid.”
‘Big Sigh’ is zowel de titel van het album als van één van de songs. Waarop ze zingt: ‘Radio silence – (I’ve been better) I don’t wanna fight it – (I’ve been better) dumb, I’m a fool – (I’ve been better) I don’t wanna fight it. “Die titel kan op allerlei manieren worden opgevat. Het kan acceptatie zijn, of juist het verslaan van iets. Maar ook een opluchting, een hele grote zucht: “zo, alles is eruit”.” Ze lacht: “Het is een uitdrukking die we vaak hebben gebruikt.”
‘Big Sigh’ slaat dus óók op een zucht van verlichting. Dat iets toch is gelukt. “Gelukkig wel, ja. Na de laatste toer rond ‘Any Human Friend’ brak Covid uit. “Een mooie tijd om een nieuw album te schrijven…” dacht ik meteen. Om er eens goed voor te zitten, want je kunt toch niks anders… Maar het lukte niet, echt helemaal niet. Het legde zo’n grote druk op mezelf. Zoals ik vroeger huiswerk moest maken voor wiskunde of zo. Ik kreeg geen song op papier.” Een echte writer’s block? “Jazeker. Daarom beslaat ‘Big Sigh’ ook zo’n lange periode. ‘The Ground’ en ‘Please Don’t Be So Kind’ had ik al in 2019, dus nog voordat Covid uitbrak.”
Ondertussen heeft Marika Hackman, naast enkele EP’s, vier full albums op de teller staan: de drie eerder genoemde en haar debuut ‘We Slept at Last’ uit 2015. Wie ze in volgorde beluistert, zal moeite hebben om ze onder te brengen in één enkel genre. Het gaat heel breed, zowel tussen de platen als binnen één plaat. Toch lijkt er een chronologische ontwikkeling te zijn, bewust of onbewust. Van het breekbare folk geluid van ‘We Slept at Last’, de rock van ‘I’m Not Your Man’ en de introductie van synths op ‘Any Human Friend’ tot nu, ‘Big Sigh’. “Ik wil altijd nieuwe dingen uitproberen. Ik word niet gehinderd door genres. Ook niet als ik naar andermans muziek luister. Soms pik ik een funky pop-song op, of juist een vette gunge vibe.” Grappig om te zien hoe haar mimiek de muziekstijlen lijkt te imiteren. “Ik raak ook heel snel verveeld, héél snel… Het moet ook altijd een uitdaging zijn, anders begin ik er niet eens aan. Misschien doe ik daarom ook bijna alles alleen. En ja… ik ben een perfectionist. Dan is het goed om ook een klankbord te hebben. Iemand die er fris tegenaan kijkt en met wie je kunt discussiëren. En die je technisch net even verder helpt. Daarom staan op ‘Sigh Sigh’ ook een aantal coproducties. Maar behoudens de strijkers en de blazers, heb ik alles zelf ingespeeld.” Ze is dan ook een zelf benoemde ‘controlfreak’. “Ik vind het juist leuk om alles zelf in te spelen. Maar daarnaast wil ik ook graag live spelen met een band, zoals vanavond.” In een mooie set met bassist, drummer en gitarist / keyboard player. Maar waarin Marika ook een paar songs geheel solo voor het voetlicht zal brengen. “Ja, dat heb ik toch ook weer nodig. Dat is juist die focus, die connectie met je publiek.”
Marika’s songs beschrijven een belangrijke en veranderlijke periode van haar leven. “Ik begon toen ik 19 was. Dus mijn muziek omspant mijn hele twintiger jaren, en gaat ook deels over mijn tienertijd. En je vraagt aan mij of je me leert kennen door mijn muziek…? Ik denk het wel. Maar ik ben niet zo serieus als mensen van mij denken”, lacht ze. “Van de andere kant, veel mensen weten niet hoe gevoelig ik kan zijn. Of dat ik veel gevoel heb voor humor… Maar je hoort op de eerste platen ook het naïeve, het op zoek zijn naar. En dat ik dan mezelf voel groeien, in zang, maar ook in zelfvertrouwen. Om ook nieuwe dingen uit te proberen. Of te durven, waarvoor ik eerst te verlegen was. Eigenlijk probeer ik in mijn muziek te ontdekken wie ik ben en waarom de dingen gaan zoals ze gaan.”
Daarin getuigt ze van een grote betrokkenheid bij de wereld om haar heen. De gebeurtenissen worden geabsorbeerd en maken op gevoelsniveau een reis door haar bewustzijn. Om te eindigen als een nieuwe song. Zonder concreet te worden over de aanleiding. Over de situatie in de wereld is ze heel duidelijk… “It’s getting worse, obviously…” Ze slaakt een ‘big sigh’: “Everything is getting shitter and shitter, on every level, for everyone. Maar ik ben geen muzikant die politiek bedrijft. Ik beschrijf de invloed die het heeft op mijn gedrag en gevoel. Dat is ‘my first door’ en het is al moeilijk genoeg om die geopend te krijgen.” Maar Marika, stel dat je één ding mag veranderen in de wereld, en wel nu meteen… “Één ding? Oh my God!” Ze schreeuwt het bijna uit, de handen boven haar hoofd. “Waar moet ik beginnen? Eerst maar eens het hele internet, de aanstichter van zoveel dingen. Iedereen neemt de wereldproblemen op zijn schouders. Terwijl je machteloos bent om er ook maar iets aan te doen. Dat is echt ongezond. Ik ga liever terug naar het kleinschalige. Dat is te overzien en daarover heb je zelf invloed.”
Marika Hackman is vanavond heel duidelijk in haar emoties. Niet vreemd voor wie haar albums goed kent. “Mijn songs gaan nooit precies over de wereld van jou, de luisteraar.” Het is immers míjn song, míjn wereld. Maar ik hoop wel dat jij de connectie voelt en daar iets uit kan halen. Wat betekenis heeft voor jouw eigen situatie, jouw eigen emoties. Dat vind ik heel belangrijk. Daar doe ik het voor.” Met gevoel voor het vakmanschap om echt goede songs te schrijven, zoals ze zelf zegt. “Ik hoor dat niet veel meer, ook niet op de radio. Alles moet ‘cool’ zijn: ‘cool arrangement, chatty vocals. That kind of stuff…’ Ik wil juist meer echte songs. Het is echt een kunst, een vak.” Wat zou dan een mooi compliment voor jou zijn, om mee af te sluiten? Ze staat theatraal op en scandeert luid “She is just a fucking great songwriter, what a bunch of fucking songs.” Ze is inderdaad veel minder serieus dan verwacht. Maar dat is alleen maar een mooie aanvulling op haar persoonlijke albums. “Ik absorbeer de wereld en laat mijn gevoelens spreken in mijn songs”.
Foto’s (c): Steve Gullick
