Na een korte expositie waar we iemand vermoord zien worden begint ‘Atomic Blonde’ met een beeld van een blondine in een bad vol met ijsklontjes, gefilmd in koude, blauwe kleuren. Een beeld dat vaak gebruikt wordt om middels hyper-stilering toch een esthetische vorm van erotiek tevoorschijn te toveren. Maar in ‘Atomic Blonde’ wordt in deze scene niet het accent gelegd op verleiding maar eerder op het geschonden zijn. Want de blondine, die Lorraine Broughton (Charlize Theron) blijkt te zijn, is gekwetst. Een blauw oog, een gespleten lip, blauwe plekken en een lichaam vol schrammen en kneuzingen. Lorraine, een MI-6 agent is op weg naar een debriefing. Ze wordt behoorlijk aan de tand gevoeld door CIA-directeur Emmett Kurzfeld (John Goodman) en de MI–6 vertegenwoordiger Eric Gray (Toby Jones) over haar laatste missie in Berlijn. Via flashback zien we vervolgens wat zich in Berlijn 1989, net voor de val van de muur, heeft afgespeeld. Lorraine is naar Berlijn gestuurd om contact op te nemen met collega-agent David Perceval (James McAvoy). Samen moeten ze aan een lijst zien te komen waar alle namen van dubbelagenten op vermeld staan die door het Communistische regiem naar het westen zijn doorgesluisd.
Als die lijst weer in de handen van tegenpartij geraakt, lijkt Perceval’s en Broughton’s missie mislukt te zijn totdat blijkt dat een Oost-Duitser, bekend staand onder de naam Spyglass (Eddie Marsan), bereid is om over te lopen naar het westen en die toevalligerwijs alle namen die op deze lijst stonden heeft opgeslagen in zijn hoofd (zo zie je maar weer eens, hoe handig het is om over een fotografisch geheugen te beschikken). Het is nu zaak om Spyglass over de grens te krijgen maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De Stasi en de KGB wensen namelijk die lijst koste wat kost in de DDR te houden en zijn opvallend goed op de hoogte van de plannen van Broughton en Perceval. Ergens is er dus een lek en Lorraine weet eigenlijk niet meer wie ze kan vertrouwen.
‘Atomic Blonde’ is de verfilming van de strip The Coolest City en is een project waar vooral de actrice Charlize Theron haar tanden heeft ingezet. Het was al heel snel duidelijk dat ‘Atomic Blonde’ een film zou worden die qua fysiek het nodige zou gaan eisen van zijn cast. Theron is een actrice die dit soort taak niet schuwt en onderwierp zich aan een rigoureus trainingsprogramma. Dat kon toch niet voorkomen dat ze tijdens de opnames twee tanden zou breken. Regisseur David Leitch was voordat hij regisseur was stuntman en die achtergrond is overduidelijk af te lezen aan deze film en hij eiste zoals gezegd van zijn cast erg veel. Dat zal uiteindelijk ook van doorslaggevend belang zijn bij het eindoordeel.
‘Atomic Blonde’ komt namelijk langzaam op gang. De flashback-structuur haalt je aanvankelijk uit het verhaal en dwingt je als kijker in een redelijk afstandelijke rol. Later zal blijken dat die structuur wel degelijk zijn functie heeft en uiteindelijk de dramatiek binnen de handeling versterkt als bepaalde elementen dan pas op zijn plek vallen maar in het begin is het eerder verwarrend. En het feit dat ‘Atomic Blonde’ complot met intrige met complot en een verrassende wending plus nog een complot afwisselt maakt de film naast onnodig complex en op momenten net iets te arrogant slim. Te duidelijk wenst men de kijker op het verkeerde been te zetten en je lijkt te duidelijk te merken dat de makers voortdurend roepen, je hebt het niet door, he ? of, dat zag je niet aankomen, he ? Ook de vormkant is aanvankelijk van dien aard dat het lijkt dat de esthetiek er is enkel om de esthetiek. Overduidelijk worden er neon-letters in geplaatst om ons duidelijk te maken waar en wanneer we ergens zijn maar het zijn die letters die zoveel aandacht opeisen dat je voortdurend het gevoel hebt dat je tegen een vertelling aankijkt in plaats van dat je er in getrokken wordt.
Ook het feit dat Charlize Theron in allerlei modieuze pakjes en op naaldhakken rondloopt, lijkt het accent meer op de vorm dan op de inhoud te leggen. Zelfs een lesbische vrij-scene tussen haar en Sofia Boutella lijkt er eerder om het plaatjeswerk te zijn dan dat het voor de nodige dramatiek of emotie zorgt. . Bij een eerste keer kijken kon mij de eerste helft van ‘Atomic Blonde’ niet zo charmeren, maar nu bij herzien is een groot deel van mijn reserve verdwenen. De vorm is vaak juist wel dienend, hij strooit juist zand in de ogen, lijkt af van de kern waardoor wij als kijker in een soortgelijke positie geplaatst als de portagonist. Zoals de lezer wellicht merkt, deed me die eerste helft van ‘Atomic Blonde’ niet zoveel. De tweede helft heb ik altijd fantastisch gevonden. Nog steeds is er een esthetiek aanwezig maar dan gaat het minder om het mooi zijn maar wordt het veel meer ingezet voor de dramaturgie. Vooral in de scene waarin Lorraine Spyglass over de grens tracht te krijgen en achtervolgd wordt door Oostblokkers is fantastisch. Vooral de scene in het trappenhuis waar Lorraine drie mannen die haar en Spyglass wensen te doden, onschadelijk moet maken is er een die ongelooflijk veel indruk maakt. Niet alleen is de scene spannend maar ook nog eens keihard. De gevechtschoreografie is er minder op uit om ons te tonen hoe fraai het is maar vooral hoe pijnlijk het kan zijn. Die pijnlijkheid wordt versterkt enerzijds door de hardheid en wreedheid van het geweld dat vooral gericht is op de slachtofferkant en anderzijds door een geweldige cameravoering. Als kijker heb je het idee dat die hele scene, die maar duurt en duurt, in een take is opgenomen. Dat blijkt niet zo te zijn want tot mijn verbazing las ik dat deze bestond uit 40 verschillende shots (ik neem aan dat de daaropvolgende auto-achtervolging bij meegeteld is). De CGI-techniek werd hier vooral ingezet om de overgangen tussen de verschillende shots te verdoezelen.
Het resultaat blijft hoe dan ook overweldigend. Dit is een scene die je niet snel vergeet en het kan ook niet anders dan dat de betrokkenen in deze scene pijn hebben geleden (Charlize mag zich in de handen knijpen dat haar letsels beperkt bleven tot enkel twee afgebroken tanden). Zulk een uitputtende en confronterende gevechtschoreografie had ik enkel eerder gezien bij de eerste ‘The Raid’ film uit Indonesië. De onverschilligheid die ik aanvankelijk tijdens de eerste helft had, was bij de tweede helft helemaal verdwenen. Als totaal mag ‘Atomic Blonde’ wellicht niet helemaal overtuigen (hij blijft voor mij net iets te onnodig over-complex), maar op scene niveau heeft hij zijn onvergetelijke momenten.
Regie: David Leitch.
Acteurs: Charlize Theron, James McAvoy, Eddie Marsan, John Goodman, Toby Jones, James Faulkner, Roland Moller, Sofia Boutella, Bill Skarsgard, Sam Hargrave, Johannes Haukur Johannesson, Til Schweiger, Barbara Sukowa, Attila Arpa, Martin Angerbauer, Lili Gesler, Sara Natasa Szonda, Declan Hannigan, Daniel Hargrave, Daniel Bernhardt.
Waardering: 7
