Dat The Delines prachtige muziek maken die mensen volledig inpakt is inmiddels ruimschoots gebleken. Kwamen ze in 2014 met hun album ‘Colfax’ nog niet echt bij het grote publiek, met de inmiddels legendarische langspeler ‘Imperial’ uit 2019 heeft band een naam gevestigd bij liefhebbers van Americana, blues en soul uit de tweede helft van de vorige eeuw.
Al voordat The Delines materiaal gingen opnemen, was zangeres Amy Boone aan de weg aan het timmeren met ‘The Damnations’ waarmee ze twee albums opnam: ‘Where it lands’ en het Iive album ‘Live set’. Boone is verre van een popster. Authentieker dan Amy Boone zal je niet snel een zangeres vinden. Ze heeft een stem die je tot in het aller diepste van je ziel kan raken, simpel en alleen door te zingen. Mooier is zelden gehoord.
Pas toen Boone ging samenwerken met schrijver Willy Vlautin, die we kennen van Richmond Fontaine, in the Delines kwam de magie goed los. Op ‘Colfax’ staat het nummer ‘Oilrigs at Night’ dat de luisteraar in zijn simpelheid en oprechtheid vertelt over de onmogelijke liefde van een vrouw voor een man. Eigenlijk zou je dit kunnen zien als de blueprint voor het succes van The Delines. De band maakt geen vrolijke liedjes, maar het zijn allemaal verhalen over mensen aan de zelfkant van de samenleving, die daar vaak terecht zijn gekomen door het noodlot dat soms zo zwaar geserveerd kan worden door het leven.
Op ‘Imperial’ bracht de band dit tot een ongekend hoog niveau. Tijdens de opnamen kreeg Amy een verschrikkelijk zwaar auto-ongeluk waarvan ze jaren moest herstellen. Het is nooit meer helemaal goed gekomen. Tot op heden betreedt Amy het podium met behulp van krukken en staat ze stil, met gesloten ogen achter haar microfoon te zingen. Het album leverde tijdloze classics op als ‘Eddy & Polly’ en ‘Imperial’. Het was lange tijd onzeker of Amy überhaupt nog terug zou komen, Maar nu is er dan eindelijk het nieuwe album ‘The Sea Drift’
Elf prachtige nummers, geschreven door Willy Vlautin, in de band gitaar spelend, maar in een ander leven een succesvolle romanschrijver, die als geen ander in staat blijkt om narratieve nummers te schrijven over hoe zwaar het leven kan zijn. Nummers die op het lijf geschreven zijn van Amy Boone, die ze tot in de perfectie weet te vertolken. Als mens moet je welhaast van lelijk grijs graniet zijn als je deze muziek niet voelt tot in het diepste van je poriën.
De nummers op “The Sea Drift” zijn, in vergelijking met ‘Imperial’ rijker georkestreerd en gearrangeerd. In de essentie blijft de band wel degelijk trouw aan hun stijl. Het begint al meteen met het prachtige openingsnummer ‘Little Earl’, met naast de stem van Amy een prachtig hoorn-arrangement. Het verhaal over Earl, die met zijn bloedende broer op de achterbank van de auto van zijn oom rondrijdt, niet wetende wat te doen, waarschijnlijk op de vlucht, is aangrijpend en zet de toon voor de rest van het album.
Amy zingt over al deze misère alsof het gewoon bij het leven hoort. Altijd vanuit de derde persoon beschouwend, alsof ze het verhaal in een bar aan je vertelt, terwijl je samen een bourbon wegtikt. Ik kan niet anders dan smoorverliefd worden op deze koningin van de interpretatie en deliverance. Wat een zangeres. ‘Kid Codeine’ dan. Over de vriendin van een bokser die een lounge runt bij Lobard Street, de bekende haarspeldbochtenstraat in San Francisco. Vlautin kleurt zijn teksten in met gratis technicolor beelden die je vanzelf in je hoofd krijgt als je ernaar luistert. Misschien wel het vrolijkste nummer op het album.
Het album benadert, meer nog dan ‘Imperial’, perfectie. Ik bedoel dan niet muzikale perfectie, maar een holistische perfectie waarin muziek, teksten en interpretatie naar zelden gehoord niveau worden gekatapulteerd door de voelbare magie tussen Vlautin en Boone. ‘This ain’t no getaway’ , een nummer dat elke keer beter wordt al je ernaar luistert en je kippenvel bezorgt. ‘Hold me slow’ het ultieme liefdesnummer, dat nu eens niet gaat over vurige, geile liefde, maar onder de huid gaat zitten. “I feel so good but I just been hanging on”, zingt Amy. Je gelooft ieder woord.
Afsluiter is het epische ‘The Gulf Drift Lament’ dat begint met een bijzonder mooi sferisch beeld. Eenzame piano-akkoorden geven een licht trieste basis voor een prachtige, Chet Baker-achtige trompetmelodie waarvan je automatisch je ogen sluit om te genieten. Wat een trip.
‘The Sea Drift’ is een prachtig album geworden. Een nieuwe kroon op het werk van The Delines. Of het een waar tijdloos meesterwerk kan gaan worden, net zoals ‘Imperial’ dat was? Die vraag kan niet beantwoord worden. ‘Imperial’ trof de luisteraar want wie kende de band? Nu zijn de verwachtingen erg hoog gespannen, en die hooggespannen verwachtingen worden zeker waargemaakt op dit album. Bloedstollend mooi is de kwalificatie die er het beste bij past. Het eerste meesterwerk van 2022. Grijp de kans de band live te gaan zien in februari. Ze spelen in Wageningen, Groningen, Utrecht, Venlo en Amsterdam. (9/10) (V2 Records)
