Blijkbaar heeft producer Andrew Watt een talent om grote rockbands die al decennia meedraaien weer fris te laten klinken. Afgelopen najaar wist hij met ‘Hackney Diamonds’ de Stones weer te laten klinken alsof ze in hun hoogtijdagen zaten, en hij lijkt hetzelfde te hebben gedaan met Pearl Jam. Want op hun nieuwe album ‘Dark Matter’ lijkt hij het beste bij Eddy Vedder en consorten naar boven te hebben gehaald.
Nee, vernieuwend is het materiaal op ‘Dark Matters’ waarschijnlijk niet. Hun vorige album ‘Gigaton’ was misschien verrassender, maar klonk hier en daar wat krampachtig om relevant te blijven. ‘Lightning Bolt’ uit 2013 was meer een overdadig recht-toe-recht-aan grungerockalbum. Op ‘Dark Matter’ wordt daarin meer balans gevonden. Bij openingstrack ‘Scared Of Fear’ voel je weer de urgentie van een band die zichzelf weer wilt bewijzen zonder krampachtigheid. Met punksongs ‘React, Respond’ en ‘Running’ klinkt Pearl Jam weer net zo vuig als in de jaren ’90.
De sound uit dat decennium is überhaupt niet ver weg. Want het rustige ‘Wreckage’ knipoogt zwaar naar de folkrock van R.E.M. en Tom Petty in de jaren ’90. De koortjes doen sterk denken aan Petty’s ‘Learning To Fly’. Aan melodieuze stadionballads überhaupt geen gebrek. Zo roepen ‘Upper Hand’, ‘Waiting For Stevie’ en ‘Setting Sun’ echo’s van ‘Black’ of ‘Daughter’ of Vedder’s solonummer ‘Hard Sun’ op.
Een band als Pearl Jam hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Op ‘Dark Matter’ hergebruiken ze dan misschien wel een oud recept, maar Andrew Watt weet er bepaalde frisheid in te brengen zoals hij eerder bij de Stones deed. Dat het album in een korte tijd is opgenomen, is te horen. Pearl Jam klinkt hierdoor weer fris en spontaner dan op hun vorige albums. Hierdoor zou ‘Dark Matter’ zo maar hun sterkste album sinds ‘Backspacer’ uit 2009 kunnen zijn. (9/10) (Republic)
