Yorick van Norden begon in 2004 met zijn band The Hype, die het schopte tot Serious Talent bij 3FM. Maar na één album hield de band in 2013 op met bestaan; De Haarlemse singer songwriter bleef echter niet stilzitten en ging aan de slag met zijn eerste solo album. Dat album, ‘Happy Hunting Ground’, verscheen afgelopen oktober en werd door critici goed ontvangen. De afgelopen maanden tourde hij met zijn band langs de Nederlandse zalen. Maxazine sprak hem na een optreden op de Mega Platen & CD Beurs in Utrecht, dat hij akoestisch deed zonder zijn band.
Het was de tweede dag op rij dat Yorick tijdens de beurs optrad. Voor zijn gevoel ging zijn optreden vandaag beter dan gisteren. “Ik had het eergisteren een beetje laat gemaakt, en daar merkte ik toch meer van dan de bedoeling was”, aldus Van Norden, “Daar baalde ik een beetje van. Het was wel leuk gisteren, maar vandaag was beter. Omdat ik bij mezelf dacht: ‘Dat laat ik niet nog een keer gebeuren.” Het is natuurlijk wel anders dan wanneer hij met zijn band speelt, maar helemaal vreemd is het niet voor hem om alleen op het podium te spelen. “Nadat we met The Hype stopten ben ik al solo gaan spelen. En naast de tour met de band doe ik ook vaak huiskamerconcerten. Dus wat dat betreft is het voor mij heel vertrouwd, maar het is wel heel anders. Met de band speel je heel erg op energie, en je reageert op elkaar. Een solo optreden neemt het wat nauwer. Alles wat je dan voortbrengt hoort iedereen dan. Het vergt een ander soort concentratie.”
Huidige band
De naam van zijn oude band is inmiddels al gevallen. Het afscheidsconcert van de band is inmiddels alweer ruim 2 en een half jaar geleden. “We stopten in 2012, en in 2013 maakten we het bekend en deden we het afscheidsconcert in de Patronaat.” Het gevoel van het onderdeel uitmaken van een band is echter niet weg. “Met mijn huidige band voelt het ook echt als een band. We delen dezelfde smaak, en dezelfde opvattingen over hoe je muziek maakt. En de sfeer onderling is heel goed. Als we ‘s avonds in een stad moeten spelen proberen we ook echt tijd met elkaar door te brengen. We gaan bijvoorbeeld wel eens bowlen. En op die manier haal je elkaar even uit de dagelijkse beslommeringen en kom je even samen. Dan heb je echt zo’n teamgevoel. Net als dat we na een optreden ergens overnachten. Dan is het net alsof je op een schoolreisje met elkaar bent.”
In de afgelopen twee jaar heeft Yorick aan dit album gewerkt, maar sommige nummers waren al geschreven in de periode van The Hype. “‘Gonna Try For The Sun’ was eigenlijk een finger pickin’ gitaarliedje. Ik denk dat ik de demo ervan in januari 2011 al had gemaakt. En de muziek van ‘Only By Memory’ schreef ik toen ik een jaar of 21 was. Toen had ik alleen nog de muziek en de refreintekst. De coupletten kwamen een paar jaar later. Nummers moeten altijd een beetje rijpen. Sommige dingen liggen er echt al jaren voordat het lukt om ze af te maken. En dat het op het niveau is dat ik denk: ‘Zo moet het zijn’. Want wat je niet wil is een goed couplet een slecht refrein geven of visa versa. Je hebt wel schrijvers die dat doen. Die schrijven zoveel dat ze alles afmaken, en dan pikken ze het beste eruit.Maar ik kan dat niet echt. Als ik een idee opneem vind ik het goed, maar dan moet ik ook tevreden zijn over de andere elementen die erbij komen. Zoals de tekst en de bridge. Ik wil het niet afmaken zonder dat ik er niet helemaal achter sta. Daarom is er soms sprake van een heel lang rijpingsproces. Van sommige nummers van de plaat gaat de muziek soms echt jaren terug. Veel dingen lagen er al. Of ik had ze over het hoofd gezien, of ze pasten niet bij The Hype.”De naam van zijn oude band is inmiddels al gevallen. Het afscheidsconcert van de band is inmiddels alweer ruim 2 en een half jaar geleden. “We stopten in 2012, en in 2013 maakten we het bekend en deden we het afscheidsconcert in de Patronaat.” Het gevoel van het onderdeel uitmaken van een band is echter niet weg. “Met mijn huidige begeleidingsband voelt het ook echt als een band. We delen dezelfde smaak, en dezelfde opvattingen over hoe je muziek maakt. En de sfeer onderling is heel goed. Als we in een stad ‘s avonds moeten spelen dan proberen we ook echt tijd met elkaar door te brengen. We zijn bijvoorbeeld weleens met elkaar wezen bowlen. En op die manier haal je elkaar even uit die wereld en kom je even samen. Dan heb je echt zo’n teamgevoel. Net als dat we na een optreden ergens overnachten. Dan is het net alsof je op een schoolreisje met elkaar bent.”
In de afgelopen twee jaar heeft Yorick aan dit album gewerkt, maar sommige nummers waren al geschreven in de periode van The Hype. “‘Gonna Try For The Sun’ was eigenlijk een finger pickin’ gitaarliedje. Ik denk dat ik de demo ervan in januari 2011 al had gemaakt. En de muziek van ‘Only By Memory’ schreef ik toen ik een jaar of 20 was.Toen had ik alleen nog de muziek en de refreintekst. De coupletten kwamen een paar jaar later. Nummers moeten altijd een beetje rijpen. Sommige dingen liggen er echt al jaren voordat het lukt om ze af te maken. En dat het op het niveau is dat ik denk: ‘Zo moet het zijn’. Want wat je niet wil is om een goed couplet een slecht refrein te geven of visa versa. Je hebt wel schrijvers die dat doen. Die schrijven zoveel dat ze alles afmaken, en dan pikken ze het beste eruit.Maar ik kan dat niet echt. Want als ik een idee opneem dan vind ik het goed, maar dan moet ik ook tevreden zijn over de andere delen die erbij komen. Zoals de tekst en de bridge. Ik wil het niet afmaken zonder dat ik er niet helemaal achter sta. Daarom is er soms sprake van een heel lang rijpingsproces. Van sommige nummers van de plaat gaat de muziek soms echt jaren terug. Veel dingen lagen er al. Of ik had ze over het hoofd gezien, of ze pasten niet bij The Hype.”
Verhalenverteller
De melodieën op het album van Yorick klinken op het eerste gehoor vrij vrolijk, maar hij noemt het zelf liever melancholisch. “Vrolijk is niet specifiek het gevoel wat ik bij de plaat heb. Maar dat heeft heel veel muziek waar ik zelf ook naar luister. Brian Wilson heeft dat bijvoorbeeld ook. Dat is één van mijn grootste helden. Negen van de tien mensen zal over zijn songs zeggen: ‘Oh, wat een vrolijke muziek’. Terwijl ik het ervaar als zeer melancholisch en gevoelig. Er zit ook iets donkers in die vreugde. Bijna iets manisch. Dat vind ik juist heel interessant. Hoe dat soms kan ontstaan uit de grootste tragedies.”
“Een song kan op willekeurige momenten ontstaan,: zegt Yorick, “Net als dat mensen een dagboek bijhouden. Je schrijft wat voor je uit. Dan komt er iets op papier en daar denk je verder niet over na. En meestal is dat dan toch gebaseerd op dingen die op dat moment voor je spelen of die je meemaakt. En dat kunnen zowel mooie, fantastische dingen als vervelende of moeilijke dingen zijn. En het hoeft niet specifiek zo te klinken als waar het vandaan komt. De vrolijkste nummers kunnen ontstaan uit grote dieptes. Zoals bij Brian Wilson. En vice versa. En kan zich op verschillende manieren uiten.’ ‘Happy Hunting Ground’ is op een bepaalde manier zeker een persoonlijke plaat te noemen. ‘Het zijn mijn persoonlijke verhalen en visies. Zoals bijvoorbeeld ‘Hard Road Up, Free Fall Down’. Die tekst is eigenlijk een humoristische kijk op het uiteenvallen van The Hype. Het is met een soort knipoog geschreven. Maar eigenlijk is het autobiografisch. Over hoe je jarenlang naar iets toe kan werken en hoe snel het ook weer in elkaar kan storten als een zandkasteel. Dat soort nummers zijn wel uit het leven gegrepen.”
En als het niet autobiografisch is dan is een tekst op een andere manier persoonlijk voor Yorick. Zoals de protestsong ‘Divide and Rule’. “Ik was bij een vertoning van de documentaire Marley, over Bob Marley. Een hele mooie docu. Toen kwam één van de overgebleven leden van Marley’s band The Wailers aan het woord. En hij zei over producer Chris Blackwell: ‘He was like divide and rule you know’. Toen dacht ik gelijk: ‘Dat is een mooie spreuk. Het bleef door mijn hoofd spoken. Toen ik een maand later op een piano zat te spelen kwam de muziek bij die titel. Het werd een soort uiting van onvrede over dingen. Dat is ook echt de vorm van een protestsong. Iedereen voelt weleens een soort onmacht bij bepaalde dingen. Bijvoorbeeld wanneer je naar het nieuws kijkt. En je met alle liefde van de wereld een bijdrage zou willen leveren of dingen zou willen veranderen, maar beseft dat je slechts een kleine schakel in een groot rad bent. Die onvrede wilde ik in een song uiten.”
Al hoeft een onderwerp van een song niet altijd iets te zijn wat voor hem zelf persoonlijk speelt. “Ik werk ook vaak samen met anderen. Met Maarten Veldhuis schrijf ik samen teksten.” In zo’n samenwerking is het ook weleens dat je over dingen praat en naar aanleiding daarvan gaat schrijven.”Dan wordt dat het liedje,” beaamt Yorick, “maar dat hoeft dan niet uit mijn leven te zijn gegrepen, dat kan ook iets zijn uit het leven van de persoon met wie ik dan schrijf. Je bent soms gewoon een verhalenverteller. Zoals in ‘Gamblin’ Mama’. Dat is een soort gangsterverhaal uit het Wilde Westen in de 19de eeuw en dat is natuurlijk niet uit mijn leven gegrepen. ‘Surrender To Love’ ontstond toen degene met wie ik het schreef in scheiding lag. Daar spraken we toen over, en ik kon mij daarin inleven. Het ging dus niet direct over mij. Later kreeg het wel een andere lading voor mij. Maar het hoeft niet altijd zo te beginnen. Inspiratie kan uit verschillende hoeken komen.”
Yorick is al bezig is met nieuw materiaal voor een volgend album. De zanger wil volgend jaar alweer de studio in. “Op dit moment ben ik ideeën aan het verzamelen. En er liggen ook nummers op de plank die ik wil gaan afmaken. Ik moet nog teksten afschrijven, maar met de muziek ben ik al heel ver. Ik had ook al wat dingen op de plank liggen. We moeten alleen financieel kijken hoe een en ander kunnen realiseren, want het is duur om een plaat te maken. En crowdfunding vind ik eigenlijk maar een vervelend rechts paradepaardje; kunst bij de gratie van het bedrijfsleven. Maar financiering is een volgende zorg. Eerst moet ik ervoor zorgen dat ik goede liedjes heb, dan komt de rest vast goed.”
Muzikale invloeden
Een nummer als ‘Divide And Rule’ werd in recensies vergeleken met Neil Young. Daarnaast duikt vaak de referentie met The Beatles op. Een band waardoor Yorick zeker is beïnvloed. “Journalisten moeten natuurlijk duiden wat je doet. Voor lezers is het makkelijker te begrijpen wanneer je dan een grote naam gebruikt dan een cultnaam. Als een journalist zo’n cultnaam zou gebruiken dan weet niemand van de doelgroep waar het over gaat. Dus daarom kiezen ze meestal een grote naam ter vergelijking,” geeft Van Norden Maxazine gelijk, “Namen die de meeste mensen kennen. Maar veel muziek waardoor ik ook geïnspireerd word zijn bij het grote publiek onbekend.’ Want Yorick heeft zelf een grote muziekcollectie. ´De namen die mij hebben beïnvloed zijn er eigenlijk zoveel. Veel van wat ik nu gekocht heb inspireert mij ook.” Waarop hij uit een plastic tasje zijn nieuwe aanwinsten haalt die hij zelf op de beurs heeft gekocht. Waaronder lp’s van Donovan, Harpers Bizarre, Ravi Shankar, The Beach Boys en The Faces. “Het gaat voor mij echt van Abba tot Zappa.”
Veel van de muziek die hem heeft beïnvloed is van voor zijn tijd. The Beatles zijn daarin wel een startpunt voor hem geweest. “Hun muziek triggerde mijn interesse in muziek. Toen ben ik dingen gaan beluisteren uit die tijd. Omdat die klank van muziek uit de sixties mij erg aansprak. Zo kwam ik bijvoorbeeld ook bij The Kinks, The Beach Boys en de Stones. Zo breidde dat uit als een olievlek. En het voordeel van onze generatie is dat we via internet alles kunnen ontdekken. En op mijn 10de kwam ik in een platenzaak in Haarlem. Daar kocht ik mijn Beatles plaatjes. De eigenaar was een man van 40, maar we raakten bevriend. Dat kwam omdat hij het zo leuk vond dat iemand van mijn leeftijd interesse had in die muziek. Toen ik ouder was nam hij tassen vol mee van huis met cd’s waarvan hij dacht dat ik dat eens gehoord moest hebben. Dus leende ik vaak hele stapels cd’s van hem en die heb ik allemaal beluisterd. Dan pikte ik de dingen eruit die ik leuk vond. Zo bleef ik dingen ontdekken.”
The Beatles ontdekte hij halverwege de jaren ‘90, toen er een revival was vanwege het Anthology project, dat zijn aandacht trok. Yorick keek die documentaire op tv, en zocht toen de lp’s op die zijn ouders hadden. “Dat was voor mij een startpunt.” Ondanks zijn fascinatie voor de Fab Four vindt hij de vergelijkingen in recensies weleens vermoeiend. “Het staat niet in verhouding met hoeveel muziek ik uiteindelijk luister. Het doet een beetje af aan hoe breed mijn smaak is. Ik houd van van obscure dingen. En dat vind ik persoonlijk interessanter dan weer een verhaal over The Beatles. Dat ligt er zo bovenop. Hopelijk zijn mijn eigen muziek en verhaal interessant genoeg om niet alleen maar over invloeden te hoeven praten.”
Ondanks die vergelijkingen is het niet iets voor hem dat meespeelt om dat op een volgend album juist anders te gaan doen. “Ik verwerk geen specifieke Beatlesverwijzingen in mijn muziek. Maar de manier hoe ik denk over teksten, melodieën en ideeën is vormgegeven door die muziek. Het is deel van mijn muzikale DNA. Als ik een liedje schrijf waart de manier zoals zij liedjes schreven daar daarom wellicht in rond. Het is niet dat ik het letterlijk kopieer. Maar die muziek zit in mijn hoofd en heeft mij gevormd. M’n referentiekader is uiteraard wel van invloed.”
