Louien heeft recent haar tweede album uitgebracht. Waar bij haar debuut nog donkere wolken boven een ruig en onherbergzaam landachap hingen, laat de Noorse zangeres op ‘Every Dream I Ever Had’ de zon weer doorbreken. Melancholisch, maar hoopvol. Een artistieke weergave van haar eigen levensloop? Tijd voor een gesprek met Louien, die in mei voor twee concerten naar Nederland komt.
Live Miranda Solberg verschijnt enthousiast op het laptopscherm. De WiFi heeft geen moeite de afstand tot het Noorse Oslo te overbruggen. En stelt Live Miranda in staat haar verhaal te vertellen, als persoon en als muzikaal alter ego Louien. “Muziek is altijd belangrijk geweest. Mijn ouders luisterden veel, of het nu klassiek, folk of pop was. En als tiener leerde ik alle teksten van mijn eigen popidolen, The Spice Girls en zo. Om op mijn zestiende zelf nummers te schrijven en gitaar te gaan spelen.”
Veel mensen kennen Live Miranda uit het kwartet Silver Lining dat vooral in haar thuisland bekendheid geniet. “We kenden elkaar als vriendengroep en van high school. De band bestaat al een tijdje en ik vind het nog steeds fantastisch om met hen te spelen. Echt een muzikale familie, die alles samen doet.”
Toch startte Live Miranda haar eigen soloproject: Louien, verwijzend naar de bijnaam die haar moeder Louise vroeger kreeg, ergens aan de fjordenkust van West-Noorwegen. “Ik wilde naast Silver Lining ook iets anders. Iets wat helemaal van mezelf is. De band is meer voor het plezier. Een mooie tijd samen waarin je elkaar inspireert en komt tot een gezamenlijk resultaat. En waarmee we ook onverwacht succesvol zijn geworden.”
Een band die de resultante is van vier persoonlijkheden die samen muziek maken. Ook Live Miranda bracht haar ideeën in. “Maar soms schreef ik liedjes die niet echt in de band thuis hoorden, vooral qua gevoel. Silver Lining is meer traditionele americana, met gedegen songs. Mijn liedjes als Louien zijn experimenteler, soms zelfs een beetje weird. Maar dat is prima, want dat wil ik ook. En daarom wilde ik proberen om ze zelf uit te voeren. Dat wilde ik al langer en ik voelde dat de tijd er nu rijp voor was.” We schrijven 2019 als haar debuutplaat verschijnt, het overwegend donkere ‘None Of My Words’. De pers brengt het onder bij indie folk, maar eigenlijk gaat ze een stuk breder. Via de EP’s ‘No Tomorrow (2021) en ‘Figure Me Out’ (2022) is er sinds een paar weken het meer opgewekte album ‘Every Dream I Ever Had’. Het weerspiegelt duidelijk het gevoelsleven van Louien. Want net als haar andere albums, is deze nieuwe plaat weer heel persoonlijk.
“Ik ben een persoon met veel verschillende stemmingen en gevoelens. Ik loop altijd rond met allerlei ideeën in mijn hoofd. Ik schrijf ook nooit één song, maar meteen twee of drie achter elkaar. En dan ga ik op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Daarom gaan mijn albums ook verschillende richtingen uit.”
Aanleiding voor ‘None Of My Words’ was de dood van haar vader. In de songs toont ze haar diepe gevoelens als een onderdeel van haar eigen rouwproces. “Dat is ook heel goed te horen op de plaat. Maar gelukkig had ik de muziek. Zo kon ik mijn gevoelens en gedachten op een artistieke manier verwerken. Dat hielp. En het zette mij aan om door te gaan met mijn eigen muziek.” Vijf jaar na de release noemt ze ‘None Of My Words’ een “oprecht, rauw en ook naïef album… “Naïef omdat ik me te weinig realiseerde hoe openhartig de songs waren. Hoe ik willekeurige mensen toegang gaf tot mijn persoonlijke rouwproces. Bij de nieuwe plaat heb ik beter nagedacht wat ik zou delen. Aan de ene kant wil ik gewoon open en oprecht zijn. Maar ik ben toch iets voorzichtiger geweest, deze keer.”
En oprecht klinkt ‘Every Dream I Ever Had’ zeker. Ook oprecht vrolijker, alsook prettig melancholiek. “Ik ben nu 38 en zeker ook meer gelukkig in mijn leven. En ben optimistisch over mijn toekomst. Ik heb geleerd dingen te accepteren zoals ze zijn. Dat wilde ik ook overbrengen op de plaat. En als er toch een ‘sad song’ tussen zit, dan is dat eerder een terugblik dan de huidige situatie.” Ze denkt even na. “Maar soms ben ik nog steeds verbaasd dat de dingen zo goed gaan. Ik neem dat nog steeds niet als vanzelfsprekend.”
Toch is er ook een grote bezorgdheid. Als het gaat over de wereld waarin we nu leven. “Rond mijn twintigste was ik politiek heel actief. Maar ik verwerk het niet direct in mijn muziek. Ik schrijf liever geen nummers over de maatschappij of de politiek. Mijn songs gaan over mijn eigen leven, mijn eigen gedachten en gevoelens. Maar ik maak me echt zorgen om de mensheid: over onze zogenaamde leiders, over de situatie rond de Palestijnen. Het is hartverscheurend en ik vraag me af hoe ‘de mens’ hier verder mee zal gaan.” Het zit duidelijk heel diep. “Ik praat er ook veel over met mijn vrienden. En ook welke invloed het heeft op onze muziek. Al benoem ik geen specifieke situaties, het heeft zeker invloed. Ook voor een volgende plaat.”
Maar nu is er eerst het recente ‘Every Dream I Ever Had’. De haast poëtische titel komt uit de song ‘Please’: ‘And as I bleed into the heavens – I remember every dream I ever had’. “Ik vond die zin zo mooi klinken.” En lachend: “Ik ben ook een echte dagdromer. Ik zit heel veel in mijn hoofd en daar ontstaan dan allerlei ideeën, dromen. Vandaar een toepasselijke titel.” Ook een titel die misschien hoort bij haar leeftijd en levensfase? “Ja, vroeger had ik die titel waarschijnlijk niet zo snel gekozen. Toen was ik niet zo bewust van mezelf. Ik ben nu wat ouder en reflecteer ook meer op de dingen die ik doe en heb gedaan. Maar ik had dit album een paar jaar geleden überhaupt niet kunnen schrijven, in die donkere periode.”
‘Every Dream I Ever Had’… maar heeft Louien ook dromen voor de toekomst? “Goede vraag… Dat wisselt nogal. De ene dag wil ik graag muzikant blijven. En dan wil ik weer liever een rustig leven leiden, met een gewone baan. Ik ben nu op zoek naar iets daar tussenin. Maar ik wil zeker muziek blijven maken, met mensen om wie ik geef. En ik hoop ook dat ik een groter publiek krijg. Dat ik meer kan reizen buiten Noorwegen, en daar weer nieuwe mensen kan ontmoeten.” Louien komt in ieder geval naar Nederland: het Muziekgebouw in Eindhoven (27 mei) en Cinetol in Amsterdam (28 mei). Recent is daar een optreden op het Take Root Festival in Groningen (2 november) aan toegevoegd. Ze treedt dan op met de live band waarmee ze ‘Every Dream I Ever Had’ heeft opgenomen. “Ja, het zijn geweldige mensen. En het is nu ook een echte band. Voorheen werkte ik steeds met wisselende muzikanten. Nu wilde ik echt een vaste groep, een eenheid. Het is ook hoorbaar een echte band sound geworden. En dat zul je on stage ook zien.”
Ons gesprek was heel open en spontaan. En de vraag of de muziek van Louien het leven van Live Miranda weerspiegelt, kan volmondig met ‘Ja’ worden beantwoord. “Want ook ‘Every Dream I Ever Had’ weerspiegelt mijn verschillende stemmingen en ideeën. Ook hier heb ik niet kunnen kiezen voor één bepaald genre.” In gedachten overloopt ze de songs…“Vooral ‘Please’ staat heel dicht bij wie ik nu ben, qua lyrics en muziek. En zeker ook door het plezier dat we hadden. Het was de eerste keer dat ik me me echt zo gelukkig voelde bij de opname van een nummer. Dat speelt voor mij ook mee… “En dan heb je nog ‘Losing My Mind’”, een uptempo nummer met galm en tweede stemmen, dat het meest afwijkt van de rest van het album. “Dat is echt een song van de band. Ik was eerst wat sceptisch, maar samen hebben we er iets heel moois van gemaakt. Daarom is het ook een belangrijk nummer voor mij. Zo wil ik het in de toekomst vaker gaan doen.” Inderdaad, Louien laat haar dagdromen de vrije loop op het verstillend mooie ‘Every Dream I Ever Had’.
Foto’s (c): Julia Marie Naglestad
