Met twee middelbare schoolvrienden vormde Yorick van Norden de band The Hype. Maar na het debuutalbum ‘Have You Heard The Hype?’ viel de band uit elkaar. Maar snel daarna begon de Haarlemse singer-songwriter al met werken aan een solodebuut dat nu is verschenen met het album ‘Happy Hunthing Ground’.
Iets wat Yorick bij The Hype al niet onder stoelen of banken schoof is de invloed die The Beatles op hem hebben gehad. Op zijn solo album is het dan ook onmogelijk om de invloed van de Fab Four niet terug te horen. Zo is ‘Who Knows, Maybe’ een akoestisch niemendalletje á la Paul McCartney’s ‘I Will’ of (recenter) ‘Jenny Wren’. In ‘Tangier’ klinkt de echo van ‘Dear Prudence’ van ‘The White Album’, en in ‘Only By Memory’ weerklinkt het bluesy ‘I Want You (She’s So Heavy)’ van het album ‘Abbey Road’. Terwijl in ‘Gamblin’ Mama’ de gelijkenis met Lennon ten tijde van de vroege periode van The Beatles opvallend is.
Yorick van Norden eigentijds
Maar hoewel die grote inspiratiebron van The Beatles meer dan 40 jaar oud is weet Yorick het eigentijds en fris te laten klinken in nummers als ‘Surrender To Love’ en ‘Strangehold’. En het is niet alleen maar Beatlesque wat de klok slaat op het album. Want de invloed van Neil Young lijkt door te klinken in ‘Hard Road Up, Free Fall Down’ en het rauwe ‘Divide And Rule’. Je zou bijna denken dat het laatstgenoemde nummer op de plank is blijven liggen bij Crosby, Stills, Nash & Young toen ze ‘Deja vu’ opnamen. Wat natuurlijk ondenkbaar is gezien Yorick 16 jaar na de release van dat album werd geboren.
Het zegt misschien ook iets over de tijdloze invloed die The Beatles en misschien ook Neil Young nog steeds hebben op nieuwe generaties. Want de invloeden op Yorick’s debuut komen dan wel uit het verleden, maar gedateerd klinkt het nergens. Hierdoor slaat hij met zijn eerste soloalbum een brug tussen het verleden en het heden. Laten we hopen dat we in dat heden nog meer van hem zullen horen, want ‘Happy Hunting Ground’ is in ieder geval een sterk startsein. (9/10)(Excelsior)
