Al vanaf 1991 heeft het New Yorkse trio Medeski, Martin & Wood een patent op de combinatie van experimentele jazz, groovy funk en broeierige jams. Het is dan ook bijna niet meer dan vanzelfsprekend dat er een samenwerking met jazz icoon John Scofield ontstond.
Juice is na het in 1998 uitgebrachte “A Go Go” het vierde album dat de band opnam met de gitarist. Op het vorige product van deze samenwerking, ‘Out Louder’ uit 2006, waren vooral collectief geschreven nummers te horen. Juice, zoals vanavond enkele malen bij het inzetten van een nieuwe nummer op humoristische wijze duidelijk werd (“Hey, it’s your song..!”), is daarentegen een verzameling van individuele bijdrages en covers. Als rode draad fungeert een luchtige, soms lekker funky Latino/Afrikaanse ritme deken. Hoe klinkt dat dan live, zo’n marmelade van jazz, funk, latin en african/world?
Nu, tijdens ’Sham Time’ bijvoorbeeld kon je slechts schaapachtig lachend zachtjes meewippen in de luxe theater-sofa stoelen van CC De Muze… Hoe iemand dit niet leuk zou kunnen vinden is mij een raadsel. Medeski’s warme orgelklanken vergezellen Scofield’s bluesy gitaarwerk terwijl de combi Wood/Martin met respectievelijk upbeat bass fills en heerlijke shuffles en backbeats voor vaart zorgt. John Scofield’s ’North London’ borduurt op dit thema voort waarbij het plezier op het podium tussen Wood en Scofield, die samen voor heerlijke funky breaks zorgen, eraf straalt. Medeski kijkt zoals gewoonlijk afwisselend stoïcijns, met opperste verbazing, dan weer met een zeldzame glimlach naar zijn collega’s. Je zou niet zeggen dat hij het is die laag op laag van warme, zachte orgelklanken in het theater neerlegt, met hier en daar piekfijn getimede harde accenten.
In ‘Juicy Lucy’ mag, en gaat, Medeski helemaal los. Een Hammond spelende vriend gebruikte eens de term “moddervette, vuige orgel sound” – ik vind hem hier helemaal op zijn plek. Maar hoe ‘vet’ Medeski ook klinkt, hij levert het ingetogen en genuanceerd af vanachter zijn klassiek houten toetsen stellage. Ik geniet van de mooie contrasten die dit viertal ons vanavond voorschotelt. Af en toe heb je het gevoel belandt te zijn in een jamsessie waarbij ze alle vier lekker muziek staan te maken en er is dus volop ruimte voor improvisaties. De heren zoeken tijdens het optreden weinig contact met het publiek, maar door de gedrevenheid en het plezier wat ze hebben wordt het nooit saai en blijf je luisteren en kijken. De licht technicus van CC Muze voelt de mannen en hun muziek perfect aan. De lichtshow is minimalistisch, maar levert het ene adembenemend mooie plaatje na het andere af. Less is more – deze man verstaat zijn vak. Het is dan ook alles en het enige dat ervoor nodig is om de show op te luisteren in dit mooie theater.
MSMW schotelt het publiek de complete nieuwe cd voor. ‘Juice’ varieert van soul, ‘Sham Time (van Eddie Harris), Cubaanse klanken, ‘Juicy Lucy’, reggae ‘Sunshine of your love’ (van Cream) tot rock ‘Light my fire’ (van The Doors). Dit laatste nummer wordt gespeeld als eerste toegift en John Scofield’s gitaarsolo is weergaloos. Als ze dan het podium af gaan, blijft het publiek in de zaal zitten en klappen. Ondanks dat de mannen die avond nog met de bus naar Zagreb moeten, komen ze nog een keer terug en spelen ‘The times they are a-changing’ van Bob Dylan. Voor iedereen die tot dat moment nog niet was overtuigd van het kunnen van dit viertal was er geen ontkomen meer aan: Medeski, Martin en Wood stegen naar grote hoogten en John Scofield verbijsterde de laatste ongelovige.
‘Juice’ live was een muzikale expeditie met vier marsleiders die imponeren met meer dan twintig jaar ervaring, vakkundigheid en plezier. En dat alles in een zeer knus en leuk theater waar de directeur zelf nog aanwezig is en na afloop komt vragen aan het publiek wat men ervan vond. Chapeau!
Foto’s © Arjan Aelmans – Maxazine
