Het is drie augustus en voor het weer in Nederland betekent dat een benauwde en bewolkte dag. Gelukkig kunnen de Paradisogangers vanavond op Donavon Frankenreiter rekenen om de zon door te laten breken. Frankenreiter zou je kunnen kennen van zijn pro-surf carriére, een van de zes albums die hij tot nu toe heeft uitgebracht of een van zijn liedjes die gebruikt worden in bijna alle ‘eigen- huis-en-tuinachtige’ tv-programma’s. Maar voordat de man met het vrolijke hoofd en karakteristieke snor zijn opwachting maakt, maken we eerst kennis met Peter Katz.
De Canadese singer-songwriter is in eigen land al vrij bekend en nu is hij in Nederland om zijn muziek verder te verspreiden. Hij is al bezig wanneer ik de zaal betreed en hoewel de zaal best rumoerig is zie ik hier en daar ook een paar mondjes meezingen. Katz eindigt zijn liedjes met een hollands “Dankjewel” en gooit tijdens zijn optreden nog meer Nederlandse woorden in de mix. Bij een van zijn laatste nummers vraagt hij het publiek om een stukje mee te zingen in “a song with no ‘g’ at any point”. Zelfs het publiek dat niet echt luistert moet hierom lachen en het is duidelijk dat Peter Katz zijn optreden op het Nederlandse publiek heeft toegespitst, wat het leuk maakt om naar hem te luisteren. Het nummer heet ‘Walking Asleep’ van zijn album ‘Still Mind Still’ van dit jaar. Bij het nummer dat volgt hoort een kort verhaaltje over een Canadese violist die de inspiratie was voor ‘Oliver’s Song’ die hij zonder microfoon zingt om een intiemere sfeer te creëren. Jammer genoeg zijn er te veel mensen die er ongegeneerd doorheen praten en komt het nummer niet over zoals was bedoeld. Na ongeveer veertig minuten gespeeld te hebben eindigt Katz zijn set met ‘First of the Last to Know’ waarbij hij een tweede microfoon gebruikt om zichzelf op te nemen en af te spelen zodat hij zijn eigen tweede stem kan inzingen. De opgewekte Canadees wenst ons nog veel plezier met het hoofdprogramma voordat hij backstage verdwijnt.
Een kwartiertje later dimmen de lichten al en onder begeleiding van ‘Rappers Delight’ van Sugar Hill Gang komt de band op. Frankenreiter heeft zichzelf in een witte broek en een wijd wit overhemd gehesen en draagt een strooien hoedje. In zijn outfit lijkt hij net van Venice beach geplukt te zijn. Donavon en zijn band starten hun set met ‘That’s too Bad’ van zijn album ‘Move by Yourself’ uit 2006. Halverwege het nummer trekt Donavon een swingende solo uit zijn gehavende gitaar en ze steken meteen door naar ‘Beautiful Day’ waarna het funky ‘The Way It Is’ volgt. Overal waar ik kijk zie ik dansende mensen en ook bij ‘Girl Like You’ houd dat niet op. Helaas wordt Donavon’s teddyberenstem overstemd door de rest van de band waardoor hij niet altijd even goed verstaanbaar is. De mannen wisselen nu van elektrische naar akoestische gitaar en in die tijd neemt de besnorde zanger even de tijd om het publiek te woord te staan. Nadat hij ons heeft bedankt voor het komen meldt hij nog even tussen neus en lippen door dat iedereen in de zaal, na het concert, een gratis exemplaar van zijn nieuwe album kan ophalen bij de merchandisestand. Dit ontketent natuurlijk een verrast gejuich van het hele publiek en een grijns bij de band.
Het akoestische deel van het concert wordt afgetrapt met een track van zijn nieuwe album ‘Start Livin’’ genaamd ‘West Coast Fool’. Ook het nieuwe ‘Shine’ komt voorbij. Tussen de nummers trekt Frankenreiter een biertje open, proost op het publiek en geeft het blikje weg aan iemand in het publiek. Nog twee biertjes worden gretig aangepakt van de besnorde sinterklaas. Zelf neemt hij een slok van zijn flesje water en zet ‘Free’ van zijn eerste album uit 2003 in. Een luid gejuich stijgt op uit de zaal want iedereen kent dit overbekende duet met Jack Johnson natuurlijk. Het wordt keihard meegezongen en op een gegeven moment zijn het alleen de stemmen uit het publiek terwijl Donavon ons begeleidt. De titelsong van zijn van zijn album ‘Glow’ wordt hierna gespeeld. En dan klinkt het intro waar ik stiekem al de hele tijd op wacht: ‘You’. Ik ben blijkbaar niet de enige die hier zo over denkt want ook dit nummer wordt verwelkomt met een groot enthousiasme. Met z’n allen zingen we de “youuuuuu –uhu” mee. ‘Life, Love, Laughter’ en ‘Your Heart’ van het album ‘Pass it Around’ volgen terwijl de percussionist in zijn kaki’s en oversized hemd met een camera over het podium struint en verschillende shots van het publiek en de band neemt.
Niet alleen tijdens Peter Katz werd veel gepraat maar zelfs tijdens het hoofdprogramma zijn er mensen die schaamteloos door alle liedjes heenpraten. Gelukkig verstomd het geroezemoes tijdens het intieme ‘Call Me Papa’ en een daverend applaus volgt terwijl het laatste akkoord nog niet eens is weggestorven. Voor het laatste nummer van het concert zijn weer elektrische gitaren nodig en na een pingelend intro van de pianist wordt ‘Move by Yourself’ gespeeld. Een lekkere lange gitaarsolo van Donavon luidt het einde van de avond in terwijl de percussionist zijn trucendoos opentrekt met een verzameling handzame stokjes, blokjes en andere instrumentjes.
Nog geen vijf minuten na backstage verdwenen te zijn hobbelt de zingende surfer alweer terug het podium op. Maar dit keer neemt hij in plaats van zijn band zijn zoontje van een jaar of vijf mee. ‘Swing on Down’ wordt gespeeld terwijl het jochie de drumpartij speelt. Hij doet zijn eigen ding en lijkt zoveel mogelijk toms tegelijk te willen raken maar een blik en een handgebaar van zijn vader houden hem in toom. Het einde van het liedje stroomt over in applaus en zodra het ventje van de drumkruk is geklommen wil hij weer snel achter de zwarte doeken vluchten maar zijn vader houdt hem tegen. Na een kleine aarzeling zegt hij vlug ‘thank you’ in de microfoon en schiet snel naar zijn moeder toe. Donavon staat met een grijns op zijn gezicht de zaal in te staren en vraagt het publiek “Okay, what do you wanna hear?” Een onverstaanbaar geschreeuw volgt natuurlijk maar blijkbaar heeft hij iets opgevangen want de band speelt nog ‘On My Mind’en ‘It Don’t Matter’ van zijn eerste album. Tijdens het laatste nummer haalt hij opeens een microfoon aan een heel lang snoer ergens vandaan en stelt voor dat iemand uit het publiek het refrein zingt. De hele zaal steekt zo ongeveer zijn handen omhoog maar Donavon slingert de microfoon naar een jongen op het eerste balkon die hem netjes vangt en een niet onverdienstelijke performance geeft. Als de microfoon weer terug is gegooid is er nog tijd voor één andere. Deze jongen klimt op het podium en mag zijn vocale kunsten ook laten horen. Helaas heeft hij klaarblijkelijk geen enkel benul van toonladders, ritme of zuiver zingen want het klinkt nergens naar. Als aflsuiter wilt Donavon het refrein nog even spelen en dan vertragen maar de valszanger weet van geen ophouden en wordt uiteindelijk maar bedankt voor zijn diensten en terug het publiek in gestuurd. Ook de rest van het publiek krijgt een aardig woord en een grijns en als bedankje gooit hij zijn hoed in het publiek. Na een laatste glimlach en een zwaai slaat het zwarte doek achter hem dicht en nog voordat hij goed en wel vertrokken is begint de stormloop voor de garderobe en natuurlijk die gratis CD…
