Vanuit de bruisende muziekscene van Austin, Texas, veroverden Black Pumas de laatste jaren de wereld. Het duo, bestaande uit Eric Burton en Adrian Quesada, brengt een unieke mix van soul, funk en rock voort die zowel modern als tijdloos klinkt.
Burton is een charismatische frontman met een warme stem die doet denken aan Otis Redding en Al Green. Quesada is een getalenteerde gitarist en producer die de band een moderne retro sound geeft.
Black Pumas brak in 2019 door met hun debuutalbum “Black Pumas”. Het album werd een kritisch en commerciëel succes, en de band won onder meer een Grammy Award voor Best American Roots Performance. Black Pumas is een band die de ziel van de muziek van de jaren ’60 en ’70 nieuw leven inblaast. Hun muziek is energiek, opzwepend en vol emotie. De band is een van de meest opwindende nieuwe artiesten van de afgelopen jaren, en ze zijn klaar om de wereld te veroveren. Nu zijn ze dan terug met hun nieuwe album ‘Chronicles of a Diamond.’ Kunnen ze daarmee de belofte van hun eerstgeborene inlossen?
Het album werd geproduceerd door Quesada als bewaarder van de typische Black Pumas sound. Het album werd gemixed door Shawn Everett, die inmiddels wel een naam heeft gevestigd in het mixen van die specifieke, zuidelijke retro soul-sound. Hij werkte eerder aan albums van The Alabama Shakes, Beck en Belle & Sebastian. Op aanwijzingen van Quesada is hij er op dit nieuwe album, beter nog dan eerder, in geslaagd om een album te maken dat heel erg retro klinkt, zonder gedateerd te klinken . Daarmee wordt de sound van Black Pumas an sich al een stijlfiguur die noodzakelijk is voor de muziek van de Black Pumas.
Burton liet zich in interviews over het nieuwe album al ontvallen dat het album onder grote druk tot stand is gekomen. Het evenaren van het debuutalbum was het doel, mogelijk moest het zelfs overtroffen worden. Was Burton bij het eerste album nog vooral de frontman en begenadigde zanger, nu is het album veel meer een teameffort geworden en heeft Burton zich ook meer met het songschijven bemoeit.
Het album trapt af met het prachtige ‘More than a love Song’ . Een prachtige song, opgebouwd rond een zeer simpel repetitieve korte akkoordprogressie. Dat hieruit zo’n mooie song opbloeit komt geheel voor rekening voor de vocale interpretatie van Burton. In een soort vraag en antwoord-spel, dat bijna doet denken aan de Afrobeat wordt het nummer naar een hoogtepunt gebracht. Een geweldige opener en dit smaakt naar meer.
Op ‘Mrs Potstman’ gaat de deksel geheel van de pot. Een freaky maar naïef pianoriedeltje laat je de wenkbrauwen optrekken, maar de beat gaat lekker door en de bas danst onophoudelijk als baken in de storm door. Burtom klikt als Al Greene in zijn beste dagen. De sound is direct, alles lijkt vooral in de mix te liggen. Dit is gemaakt om goed te klinken op een oude autoradio in de 25 jaar oude Opel van je grote broer.
Wat zo bijzonder is, is dat het album zelfs nog analoog klinkt als je het in de Diolbu Atmos mix beluistert. ‘Tomorrow’ klinkt gewoon alsof de muizenversterkers tegen het warmlopen aanzitten. Volvet is het woord daarvoor.
Het album sluit af met het ‘ Rock’n Roll’ , dat ook weer, net als de meeste nummers p dit album gebouwd is rond een zeer simpel repetitief thema. Daarop wordt uitgebouwd en krijgt vocalist Burton alle ruimte die hij maar pakken wil. Dat levert een bijna vervreemdend, betoveren effect op , dat waarschijnlijk het best tot zijn recht komt als je een lekkere jonko klapt als je het album luistert.
Wow, wat een plaat. Black Pumas lossen de belofte volledig in . Dit album is meer basic dan het eerste, eerlijker, directer, en het raakt je vol in je zonnevlecht . Een waardig opvolger van het debuutalbum . Kom maar weer door met die concerten (8/10) (ATO records)