Als frontman van The Frames is de Ierse Glen Hansard al ruim 26 jaar actief. Daarnaast vormde hij met zijn exvriendin Markéta Irglová het folkduo The Swell Season, en speelden ze samen in de speelfilm ‘Once’. Waarmee ze voor het nummer ‘Falling Slowly’ een Academy Award wonnen. Maar daarnaast heeft Hansard inmiddels ook twee sterke soloalbums gemaakt. Waarvan afgelopen najaar zijn tweede solo album ‘Didn’t He Ramble’ verscheen. En onlangs verscheen er ook een nieuwe EP: ‘A Season On The Line’. Deze avond stond hij in een uitverkochte Ronda zaal in TivoliVredenburg in Utrecht. Met een setlist die naast nummers van zijn nieuwe album een doorsnee was van zijn carrière.
Silke Vanhoof
Voordat Hansard het podium in de Ronda zaal zou betreden was er een voorprogramma van Silke Vanhoof. De Vlaamse singer-songwriter opende met een akoestische cover van ‘Can’t Find My Way Home’ van Steve Winwood, maar speelde daarna enkel zelfgeschreven materiaal. Met zichzelf enkel begeleidend op akoestische gitaar met aardige nummers. Vooral het nummer ‘Time’, over een overleden vriendin, maakte indruk. Wat overigens geruisloos overging in Don McLean’s ‘Vincent’. Benieuwd of we in de toekomst meer van deze Vlaamse zullen horen.
Glen Hansard zorgt voor de eerste hoogtepunten
Waar het publiek tijdens het voorprogramma nog druk met elkaar aan het praten was, was dat wel anders toen Glen Hansard eenmaal rond 20:50 begon. Met een mooie ingetogen versie van het nummer ‘Grace Beneath The Pines’. Gezongen zonder microfoon, en begeleid door 3 violisten, een pianiste, en een blazerssectie voor een muisstil publiek. Het eerste hoogtepunt van de avond was meteen al een feit. Om daarna te starten met het uptempo ‘Wining Streak’ en ‘My Little Ruin’. Waarna de eerste song van The Swell Season voorbij kwam met ‘When Your Mind’s Made Up’. Toen daarop ‘Bird Of Sorrow’ in een mooie sobere versie volgde was het duidelijk dat het publiek aan zijn lippen hing.
Anekdotes en humor
Dat was ook duidelijk bij de vele anekdotes die hij deze avond vertelde. Zoals zijn introductie van de Van Morrison cover ‘Astral Week’. Een nummer dat hij vroeger als straatmuzikant vaak heeft gespeeld in Dublin. En ook zijn introductie bij het nummer ‘Come Away To The Water’, dat in de versie van Maroon 5 werd gebruikt voor de soundtrack van ‘The Hunger Games’, werd humoristisch verteld. Überhaupt weet Hansard zijn gevoel voor humor deze avond goed en aanstekelijk over te brengen.
En muzikaal zat het ook goed in elkaar. Na de veelal sobere songs aan het begin kreeg de set verderop meer variatie. Met bijvoorbeeld een folksong als ‘Lowly Deserter’, het bluesachtige ‘Way Back In The Way Back When’, en het rockende ‘Didn’t He Ramble’. Ook heeft Hansard er geen moeite mee om soms even een stapje terug te doen. Zoals bij ‘Wedding Ring’ waarin trombonist Chris Fowlkes een couplet voor zijn rekening nam. En bij setafsluiter ‘True Gift’ werden er twee dames uit het publiek het podium op gehaald om mee te zingen.
De toegift daarna was er niet zomaar één van een handjevol nummers. Eerst verraste Hansard door bovenaan de rand van het balkon van de Ronda akoestisch ‘Say It Now’ en de Swell Season song ‘Gold’ te zingen. Eenmaal terug beneden op het podium kwam eerst het onvermijdelijke ‘Falling Slowly’. Om daarna een aantal stevige classics van The Frames te spelen. En zelfs bij het laaste nummer ‘Her Mercy’ werd tussendoor Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’ geïmproviseerd.
‘For the people who have to work to night; I hope it’s gonna be a good review’ grapte Hansard eerder op de avond richting de journalisten in de zaal. We kunnen hem alleen maar die goede recensie geven. Want een avond Glen Hansard is muzikaal ijzersterk, en door zijn humor en spontaniteit heeft hij het publiek moeiteloos aan zich te binden.
Foto’s: ©Armelle van Helden – Maxazine