Een van de grootste nog levende legenden van de populaire muziek werd al in april van afgelopen jaar negentig jaar. Voorwaar geen kattenpis. De man is, zeker in de Verenigde Staten van Amerika, nog steeds ongekend populair en om de verjaardag van de man te vieren en zijn muzikale erfenis te eren, al voordat hij overleden is, werd er een live concert georganiseerd.
De opnames van dit concert in de Hollywood Bowl zijn nu onder de titel ‘Long Story Short, Willie Nelson 90’ uitgebracht als een live-album. Er staan maar liefst 53 tracks op, allemaal uitgevoerd door de grootste pop en countrysterren. Een kleine greep van artiesten die je voorbij hoort komen, mocht je besluiten de volle drie uur en dertien minuten uit te gaan zitten: Dwight Yoakam, Lyle Lovett, Edie Brickell, Beck, Norah Jones, Leon Bridges, Ziggy Marley en nog heel veel anderen. Daarmee gaat dit album mee in de grote albums uit de geschiedenis die live zijn opgenomen met heel veel sterren, zoals het Freddie Mercury Tribute of the Last Waltz, of the New York Rock’n Soul Revue. Dat zijn allemaal albums die niet allemaal even belangrijk zijn in de muziekgeschiedenis, die maar vooral heel erg leuk zijn om te hebben, omdat het onmogelijk is om een dergelijke collectie muzikanten anders bij elkaar te krijgen. Hele leuke hebbedingen dus. En dat is deze uitgave ook. Het is enorm leuk, zelfs als je geen country liefhebber bent.
Ziggy Marley, die ‘She is still moving to me’ een reggae make-over geeft, is gewoonweg geweldig leuk. Je kan niet stil blijven zitten. Het album klikt productietechnisch alsof het live in de open lucht in een glasbak is opgenomen, en dat is natuurlijk ook zo. Kortom, maak je niet zo druk om de geluidskwaliteit. Zo klinkt live muziek nu eenmaal in de Hollywood Bowl.
Tom Jones, die niet zo heel veel jonger is dan het feestvarken, laat ook nog maar eens horen dat zijn stem er nog steeds is. ‘Opportunity to Cry’ is, de titel zegt het al, een echte tranentrekker. Mooi hoor dat dit hier schaamteloos live wordt gebracht. Als René LeBlanc dit hoort, denk ik dat hij zijn voornemen om te stoppen met zingen zal heroverwegen. Hij kan dit ook, zeker weten.
Mooi is de bijdrage van Gratefull Dead’s Bob Weir. Nog steeds goed bij stem en ‘Blue eyes Crying in the Rain’ is gewoon een van de mooiste titels uit het oeuvre van de bejaarde cowboy Nelson. En zo gaat de ontdekkingstocht maar door. Je krijgt gaandeweg steeds mee plezier om naar dit album te luisteren. The Chicks, voorheen bekend als the Dixie Chicks, maar dat mag niet meer en the Lumineers, Shery Crow, het zijn allemaal meer of minder usual suspects op dit uit de klauwen gegroeide verjaardagsfeestje.
Een van de allermooiste liedjes op dit album is de tijdloze classic ‘Funny how Times Slips Away’, dat al door talloze anderen werd gecoverd en zelfs een Grammy won in de geweldige uitvoering van Lyle Lovett in duet met Al Green. Hier wordt het live uitgevoerd door Dave Matthews, pok geen kleine jongen. Andermaal blijkt hoe een simpel liedje uit kan blinken als het maar goed in elkaar zit. Dit is wellicht het hoogtepunt van deze verzameling. Nee! Dat moet toch ‘Roll me up and smoke me when I die’ zijn van Willie zelf, samen met Snoop Dogg.
Ik kan doorgaan, maar wellicht is het toch beter als jullie zelf even gaan luisteren. Dit is zo’n album dat elke muziekliefhebber leuk vindt om onder de kerstboom te vinden. Een hebbeding! (8/10) (Sony Music)
