In 2020 lieten The Pretenders met het album’ Hate For Sale’ duidelijk weten dat de band er nog niet klaar voor was ingeschreven te worden in de annalen van de bands die ooit groot waren geweest. Pretenders was nog steeds een oerkracht waarmee wel degelijk rekening gehouden mag worden.
Nummers ‘ Turf Daddy Accountant’, ‘You Can’t Hurt A Fool’ en ‘Junkie Walk’ bleken parels aan de kroon van koningin Chrissie Hynde, die ook in no time uitgroeiden tot live publiekslievelingen.
Nu, drie jaar later, heeft de band het album ‘ Relentlezz’ en daarop wordt de stijgende lijn van drie jaar geleden stijl naar boven doorgetrokken. Een renaissance van het oude elan van de hogepriesters van de rock ’n roll? Men zou het gaan denken.
Waar eerder al live bleek dat drummer en mede founding father van de band Martin Chambers niet meer meespeelde, lijkt zijn plek nu definitief vergeven te zijn. Op ‘Relentlezz’ doet hij niet meer mee. In plaats daarvan zijn de huidige Pretenders gerekruteerd bij de Britse rocksensatie ‘His Lordship’. De drumkruk wordt bemand door Kris Sonne en Hynde heeft een geestverwant gevonden in gitarist en rocker pur sang James Walbourne. Het lijkt erop dat Pretenders nu een trio is geworden want live bassist Nick Wilkinson is op dit album niet te horen en ook op de website van His Lordship is hij verdwenen als bassist. Het is de vraag wie er dan bij de komende clubtour acte de présence zal geven op de basgitaar.
Enfin, het album. Twaalf tracks waarvan we een aantal hebben leren kennen tijdens de afgelopen UK clubtour en de stadionconcerten waar the Pretenders het hoofdprogramma ‘ Guns ’n Roses’ zoek speelden. Zoals gezegd blaakt de band van zelfvertrouwen, ze hebben hun ‘zone’ gevonden en lopen daar niet meer voor weg. De ruige rock n roll zoals we die van de allereerste albums van de band kennen is terug. Terug met dezelfde energie en eigenwijsheid. In Walbourne heeft Hynde de ideale sideman gevonden. Een ouderwetse gitaarheld die er niet voor terugschrikt zijn instrument aan flarden te spelen. ‘Vainglorious’. Is zo’n track die live meegemaakt moet worden, ‘A Love’ is inmiddels Iive al uitgegroeid tot een vaste waarde op de setlist. Toch is het niet alleen maar zware rock op dit album . Luister naar ‘The Copa’ een heerlijke popsong, waarop Hynde, zoals we van haar gewend zijn met een onnavolgbare timing haar typische zang geluid neerzet. Uit duizenden herkenbaar. ‘Look Away’ dan, bijna een folkliedje, dat zo meekan in de inmiddels indrukwekkende rij van Pretenders ballads.
David Wrench als producer is ook een goede keuze geweest. De man heeft enorme ervaring en werkte aan het laatste album van Arlo Parks, maar ook met Frank Ocean en Florence & the Machine. Als je het over een moderne, hybride rocksound hebt, dan kan je dat aan deze man overlaten.
‘Relentlezz’ overtuigd als album . Het laat zien dat de band nog steeds springlevend is en in staat is om een erg goed album af te leveren. De band laat zien waar ze in uitblinken. Verwoestende rock en mooie ballads. Meer is er niet. Meer hoeft er niet te zijn. Hynde is een levende legende, die schijt heeft aan alles en iedereen en ook nu weer danst ze naar niemands pijpen, behalve die van haarzelf dan en, vooruit, een beetje naar die van James Walbourne, want zonder hem was dit toch beduidend minder spectaculair afgelopen.
The Pretenders zijn wederom terug van nooit weggeweest met hun beste album van de laatste 20 jaar. Een meesterwerk zal de band nooit meer maken, daarvoor leven ze te veel in het verleden, maar dit is het beste dat je zou mogen verwachten van de band. Live zijn ze helemaal da bomb.
Legendes, zei ik dat al ? Een top album.
(8/10) (Parlophone Records )
