Jo Geboers is geen onbekende in het spannende Belgische indie-landschap. Hij bewandelde al verschillende paden om zijn gevoel, zijn filosofie uit te dragen en om verbinding te zoeken met zijn publiek. Zijn nieuwste wegwijzer door het grote, donkere levensbos heet ‘The Shadow Machine’. Een soloproject, gesteund door bevriende muzikanten, dat ondanks de melancholie, of misschien juist dóór de melancholie, een mooi hoopvol randje heeft. The Shadow Machine maakt de schaduw bespreekbaar.
Het gaat goed met Jo. Hij zegt het zelf en hij straalt het ook uit. “Ik ben heel blij dat ik nieuwe muziek heb kunnen maken, zeker in deze vreemde tijd”. En waaraan een breuk vooraf ging, van de band Low Land Home. “Het nieuwe project The Shadow Machine ligt dichter bij mezelf, is meer wie ik ben. In Low Land Home was ik ook mezelf, maar door de bandformule met vier songschrijvers en muzikanten moest ik ook meer afstand van mezelf nemen.”
The Shadow Machine klinkt meer als de persoon Jo Geboers, zegt hij zelf. “In de fragiliteit, thematiek en sound staat het dichter bij mij. Ook minder synthesizer, meer terug naar akoestisch, het gebruik van piano en gitaar.” Van maart tot september sleutelde hij zelf aan nieuwe, eigen nummers. “Ik heb er uiteindelijk vijf gekozen voor de EP, die we in december hebben opgenomen.” De releasedatum is nog niet bekend. “En er liggen nog ongeveer tien songs op de stapel, dus er komt nog wel een vervolg.”
The Shadow Machine is echt het project van Jo. “Ik probeer alles zo lang mogelijk in eigen handen te houden. Ik schrijf de partijen zelf en betrek dan pas de muzikanten erbij. Zij begrijpen heel goed wat ik wil zeggen en kunnen daardoor heel natuurlijk hun eigen ding bijdragen, zonder te veel na te denken wat dat dan is.” Jo koos zijn muzikanten met zorg uit. “Ik ken ze goed en ze staan dicht bij mij persoonlijk.” Met Bert Vliegen, de producer van de EP, speelde hij samen in de band Astronaute, evenals met Gianni Marzo, de gitarist. “Berts muziekprojecten vind ik super goed. Via hem ben ik ook bij Dennis (Mahieu) beland, de drummer. En Wannes (Nimmegeers) is gewoon een hele goede vriend, op bas.” Jo zelf legt zich, behalve op de vocals, ook toe op piano en gitaar. “Het voelt goed om hen erbij te hebben. Er is een duidelijke richting en stijl en zij helpen mij om dat naar voren te brengen.” Het gevoel van samen musiceren is nog steeds heel belangrijk voor Jo. “Bij de repetities voor ons eerste concert in de vorm van een livestream, een paar weken geleden, voelde het alsof we al jaren samen hadden gespeeld. Super goed.”
Jo waagt zich voorzichtig aan een omschrijving van The Shadow Machine. “Een belangrijk woord voor mij is authenticiteit, net als kwetsbaar en gevoel. Het is een project waarin ik de globale gevoelens en gedachten niet uit de weg ga, ook omdat ik daar zelf veel mee bezig ben, zowel vanuit de persoon als mijn beroep als psycholoog.” Hij wil graag elk facet, elk perspectief van de mens brengen. Daarmee is zijn muziek vaak donker. “Juist omdat ik die donkerte, die melancholie bespreekbaar wil stellen. Ik vind het heel belangrijk, dat we ons als mens kunnen tonen en niet als een wezen dat constant gelukkig moet zijn.” Voor Jo gaat The Shadow Machine dan ook verder dan een muziekproject. “Het is een soort levensfilosofie, die ik in muziek wil gieten.”
“Mijn nummers zijn niet autobiografisch en ze verwijzen ook niet naar een bepaalde gebeurtenis. Ze zijn meer een conceptuele beschrijving, over verdriet, over hoop. Voor mij voelt het heel natuurlijk om die thema’s zo te bespreken.” Hij ontkent dan ook niet dat het schrijfproces hem zelf ook opluchting biedt. “Maar ik start niet met de tekst. Ik begin altijd met de muziek en voel dan al snel waarover het nummer behoort te gaan.” Daarin staat verbinding tussen mensen vaak centraal. “Ja, dus ook het woord verbinding is heel belangrijk in mijn muziek.”
Volgens Jo heeft The Shadow Machine “meer eenvoud, en daar heb ik nu ook meer nood aan. Ik wil niet te veel input, niet te veel opties. Mijn stijl is voor mij nu ook duidelijk, meer naar de basis. Het voelt als vijf jaar terug toen ik begon met songs schrijven.” Met een nieuwe naam, een schone lei. “Ja, het is wel spannend.”
Op 19 maart geeft the Shadow Machine zijn visitekaartje af, met de eerste single ‘Blind’. “Hij geeft de rest van de EP goed weer.” Ook thematisch. “ We zijn allemaal op zoek, en kunnen wel hulp gebruiken. Dat komt in de andere nummers ook terug. Het donkere met een hoopvol kantje… En het heeft wel iets catchy, deze single”.
Jo oogt trots, ís trots. “Trots op de moed, om met niet al te voor de hand liggende muziek de mensen te willen raken; Met thema’s die best wel zwaar zijn.” En hij ziet uit naar de toekomst. “Ik hoop veel plezier te krijgen van dit project, muziek uit te brengen, samen op te treden. Die connectie met de muzikanten en met het publiek. Ik heb liever drie kleine shows waarin het publiek echt aangegrepen is, dan twintig shows waarbij niemand luistert.” Maar hij is nu al heel tevreden. “Alles wat erbij gaat komen is een surplus. Ik ben al heel dankbaar dat ik mijn eigen richting gevonden heb.”
Een richting die de luisteraar aan het denken zet, de weg wijst door de schaduw van het bos, waar aan de rand de hoop gloort. Hoopvolle melancholie. The Shadow Machine maakt de schaduw bespreekbaar.
Foto’s (c) Claudia Callebaut