Voorzichtig vallende ijskoude regendruppels vergezelden de schimmige gedaanten die, met de kraag omhoog, zonder echt op te letten de Odasingel overstaken en de warmte opzochten van het gezellige café bij Poppodium Volt in Sittard. Het was die laatste dag van november dat op een groot spandoek op de gevel van het Sittardse poppodium met zo’n rijke historie de Nederrock-legenden ‘Van Dik Hout’ stonden aangekondigd.
De zaal liep langzaamaan lekker vol met liefhebbers van de betere Nederlandstalige rock. Vaders met dochters, geliefden, oude vrienden, vreemden, slechts vergezeld van een glas bier, allen stonden in afwachting van zij, die achter het podium nog een laatste keer de polsen log sloegen, een stemoefening deden en elkaar bemoedigend op de schouder sloegen. Zelfs na 25 jaar nog steeds. 25 jaar al? Ja, Van Dik Hout bestaat al vijfentwintig jaar!
Om negen uur tikten de mannen af met ‘Een Geloof‘ van hun debuutalbum dat in de late zomer van 1994 Nederland kennis liet maken met de groovende rock die de poëtische teksten van zanger Martin Buitenhuis een raison d’être gaven. Grooven deden de mannen nog steeds. Het oude werk bleek niets aan kracht te hebben ingeboet. Je zou eerder kunnen zeggen dat deze oude wijn zo lang in de beste eikenhouten vaten van heel dik hout heeft mogen rijpen dat de mannen er extra laagjes aan toe wisten te voegen.
Buitenhuis is inmiddels zo ervaren als zanger dat hij makkelijk speelt met interpretatie en uitvoering, Gitarist Dave Rensmaag laat meteen blijken dat de sound van de band in belangrijke mate bepaald wordt door de manier waarop hij door jaren heen vergroeid is geraakt met zijn gitaren en wha wha-pedaal. Een feest om naar te luisteren. Als anker gooide de band het tweede nummer: ‘Water en Vuur’ ook van het debuutalbum uit. De zaal reageerde zoals de mannen op het podium dat al jaren kennen. Martin keek over de hoofden heen , naar een verte die alleen maar in zijn hoofd zichtbaar leek te zijn.
Toen drummer Oskar Kraal vervolgens dan ‘Werken aan het wonder’ van het nieuwe album inzette, bleek meteen dat ook het meest recente werk van de band op een mooi en warm onthaal mocht rekenen. Van Dik Hout speelde een lange, mooie set waarin plaats was voor veel herkenning en waarin ook het magistrale nieuwe album ‘ Een nacht eeuwigheid’ al als een organisch geheel in het oudere werk paste.
Van Dik Hout speelde beide hits van de Poema’s, hun superband, samen met Acda en de Munnik. ‘Mijn Houten Hart’ en ‘ Zij maakt het verschil’ zijn beiden van het begin van dit millennium, maar bleken niet vergeten. Woord voor woord werden ze meegezongen in Sittard. Over meezingen gesproken… Van Dik Hout heeft natuurlijk de grootste meezinghit allertijden op haar palmares staan. De mensen komen er nog steeds voor. Ook in Sittard wachtte men het moment af om zich als een man/vrouw achter de band te scharen en nog een keer, waarschijnlijk al de zoveelste keer, maar toch nog een keer ‘Stil in Mij’ mee te zingen. En zo geschiedde.
De nieuwe nummers in de set, en hoe ze al, als oude vertrouwde vrienden ontvangen werden door het publiek, gaven al aan dat Van Dik Hout zichzelf een prima APK heeft gegeven, Daar zijn we voorlopig nog niet van af. ‘Dat het de wereld was’ heeft alles in zich een nieuwe klassieker te worden, ‘Goud uit het niets’ en ‘Een greep naar geluk’, zelfde laken een pak.
Van Dik Hout bleek nog niets aan kracht te hebben ingeboet, met het nieuwe album, dat zo goed is, zal de band zonder problemen de volgende APK halen. Bij twijfel gewoon gaan zien dat bandje. Liefst in een club, dan doe je nog wat voor de middenstand.
Foto’s (c) Perry Hermans
