Wat men ook van Johan Derksen vindt – door zijn soms boude uitspraken heeft hij zowel vrienden als vijanden gemaakt – hij is wel iemand die onvermoeibaar lansen weet te breken voor blues, americana, muziek uit de sixties. En dan laten we zijn input als voetbalcommentator even achterwege. Al jarenlang heeft hij een goed beluisterd radioprogramma op Radio Rijnmond. Een zestal jaar geleden begon hij met de theatertour ‘The Sound of the Sixties’, waarin een aantal grootheden uit de Nederbeat naar voren werd gehaald. Dit werd enkele jaren opgevolgd door het programma ‘Johan Derksen Keeps The Blues Alive’, waarvoor de Amerikaanse blueszangeres Kat Riggins naar Nederland werd gehaald.
In oktober is de derde serie ‘The Sound of Blues & Americana’ van start gegaan, een serie van een kleine tachtig optredens in theaters door het land.
Op 28 november streek het gezelschap neer in Het Nieuwe Luxor in Rotterdam. De samenstelling van de muzikanten is veranderd. Werden de eerste twee shows nog begeleid door de Haagse band The Clarks, deze keer is het gezelschap The Southern Aces aan de beurt. Deze band, bestaand uit Eric van Dijsseldonk (gitaar), Roel Spanjers (toetsen), Roelof Klein (bas) en Fokke de Jong (drums) begeleiden ook o.m. JW Roy en Jack Hustinx en zijn stuk voor stuk veelgevraagde en ervaren muzikanten. Voor het eerste deel van de show had de al genoemde Jack Hustinx zich bij de band gevoegd. Toen het gordijn openging zette de band in met het door van Dijsseldonk gezongen ‘It Makes No Difference’. Hier na kwam Johan Derksen het podium op om het publiek te verwelkomen en de band te introduceren. Hierna speelde de band nog een aantal nummers, waarna zangeres Hilde Vos zich bij hen voegde. Deze zong een viertal nummers, waaronder ‘Love Hurts’ en ‘Silver Threads And Golden Needles’. Een prima zangeres, die op een uitstekende manier country en americana weet te vertolken. De Nederlandse countryzanger Dick van Altena had Derksen geadviseerd om haar in zijn show op te nemen.
Vervolgens nam Jack Hustinx de microfoon en zong het prachtige ‘Take It To The Limit’, dat we kennen van de Eagles. Dit was de opmaat naar Malford Milligan, al jaren de muzikale partner van Hustinx. En wat een show zet deze uit Austin, Texas komende zanger neer. Geheel gekleed in het zwart, bril met rode glazen en rode schoenen weet hij van begin tot einde het publiek met zijn rauwe bluesstem te imponeren. Nummers die wij te horen kregen waren zijn eigen ‘Life Will Humble You’, gevolgd door de klassiekers ‘A Change Is Gonna Come’, ‘Good Day For The Blues’ en ‘Mama Talk To Your Daughter’. Tijd voor een welverdiende pauze, zowel voor band als voor het publiek.
Na de pauze was het tijd voor de blues. Erwin Java nam vanaf hier de honneurs als sologitarist waar. De eerste gast was de oorspronkelijk uit het Engelse Sheffield afkomstige en nu in Nederland woonachtige Sean Webster. Wat een stem: rauw en ongepolijst. Hij kwam met prachtige vertolkingen van onder meer ‘Tennessee Whiskey’ en ‘I’d Rather Go Blind’. Daarna kwam de Limburger Phil Bee het podium op. Hij bracht nummers als ‘Bring It On Home To Me’, ‘I Put A Spell On You’ met een spetterende gitaarsoli van Java, ‘Willin’ ‘ en ‘Somebody Will Know Someday’. Een zeer indrukwekkende set van deze ervaren Nederlandse bluesman.
Als laatste was de beurt aan Di Reed. Deze zangeres, geboren en getogen in Houston, Texas werd in de negentiger jaren bekend met de meidengroep Jade. Later werkte ze samen met Stevie Wonder, Paul Simon, Sting en zong zij twaalf jaar in de band van Rod Stewart. Wat een stem, wat een energie. Haar vertolkingen van ‘River Deep, Mountain High’ en ‘Proud Mary’ wisten het publiek op de been te krijgen. De finale, waarin alle artiesten nogmaals het podium opkwamen, werd ook volledig door Miss Reed geregisseerd. Een absolute topavond.
