De Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson alias The Tallest Man on Earth bracht met zijn laatste album ‘Dark Bird Is Home’ afgelopen voorjaar opnieuw een album uit dat vrijwel overal lovend werd ontvangen. Ondanks dat hij een vertrouwd concept gebruikt met minimale begeleiding, maar toch weet hij steeds mooie songs uit te brengen in die vorm. Tijdens het uitverkochte concert in TivoliVredenburg in Utrecht stond dat album centraal, maar ook ouder materiaal werd niet vergeten.
Knap voorprogramma
Als voorprogramma opende Phil Cook van de Amerikaanse indiefolkband Megafaun de avond. Hij speelde alleen op het podium met elektrische gitaar blues achtige songs. Waarbij hij bij het eerste nummer ‘Leave It There’ gelijk bijval kreeg van het publiek. Zelfs bij instrumentale nummers kreeg hij ook bijval. Hij had er duidelijk zin in. En hoewel het de vraag is of hij bij iedere keer dat hij optreedt zegt dat de plaats van die avond als thuis voelt, is het wel knap voor een voorprogramma om het publiek mee te krijgen.
Zaal was gelijk muisstil voor Tallest Man On Earth
The Tallest Man On Earth begon vervolgens vlak voor half tien. Eerst alleen met elektrische gitaar, waarmee hij opende met ‘Moonshine’; De zaal was gelijk muisstil. Vervolgens kwam zijn band erbij en speelden ze de opener van het laatste album: ‘Fields Of Our Home’. Na een begroeting met de woorden ‘Hello, Utrecht!’ volgde van hetzelfde album het Bob Dylan achtige ‘Slow Dance’. Hij heeft dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat Dylan hem heeft beïnvloed. Wat ook goed te horen in het daarop volgende ‘1904’.
Het daaropvolgende ‘Singers’ droeg hij op aan zijn grootvader. Ondanks dat hij hiervoor weer zijn akoestische gitaar ruilde voor een elektrische Gibson hield hij het sober. Al kwam de synthesizer die erbij kwam wel iets te schel over.
“This song is not about my grandfather at all” grapte hij toen vervolgens ‘Darkness of A Dream’ werd ingezet. Hij was duidelijk enthousiast, en dat was ook te merken bij het daaropvolgende ‘Timothy’. Waarover hij vertelde dat hij dat nummer voor een persoonlijke vriend van hem had geschreven.
Hierna volgde er met de mooie ballad ‘Love Is All’ weer een sober nummer dat hij alleen op het podium speelde. Een ander ouder nummer dat hij alleen deed volgde daarna met ‘The Gardener’. Dat het publiek de volle aandacht had bleek wel hij bij het nummer ‘Thousand Ways’ een kuchende man zowel het publiek als Kristan zelf erg opvielen.
Speelplezier spat er vanaf
Vervolgens kwam de band er weer bij en werd de eerste single van het laatste album, ‘Sagres’, gespeeld. Na een introductie van de andere bandleden en een dankwoord voor de support in Nederland volgde een cover van ‘If I Could Only Fly’ van Blaze Foley. Gevolgd door het country achtige ‘The Wild Hunt’. Waarbij het speelplezier tussen de bandleden duidelijk er vanaf spatten. Vervolgens was ‘Revelation Blues’ (hoe toepasselijk qua titel) weliswaar soberder, maar ook hier ging Kristian in op door al spelend op het podium te liggen. Wat volgde was een gitaar-intermezzo tussen hem en zijn slidegitarist.
Hierna liet zijn band hem weer alleen op het podium en dankte hij zijn support Phil Cook. Die ondertussen aan de zijkant stond mee te kijken, terwijl Kristian vertelde hoe hij hem heeft leren kennen. Vervolgens speelde hij akoestisch ‘Criminals’. Toen hij hierna zonder gitaar op het podium stond grapte hij dat hij Zweedse gedichten ging voorlezen. Maar in plaats daarvan ging hij achter het keyboard zitten om een mooie intieme versie van ‘Little Nowhere Towns’ te spelen. Met gejuich werd vervolgens ‘Where Do My Bluebird Fly’ ontvangen. Enkel gespeeld samen met zijn gitarist naast hem op het podium.
Nadat vanuit het publiek verzoeknummers werden geroepen, en hij op één verzoek scherp reageerde dat die al was gespeeld, werd ‘King of Spain’ enthousiast ontvangen. Waarna Phil Cook opnieuw het podium op kwam en achter keyboard plaats nam. Als laatste werd ‘Dark Bird is Home’ gespeeld. Waarna er nog een toegift volgde met ‘The Dreamer’ en het akoestische ‘Like The Wheel’.
De zaal was zo muisstil en aandachtig dat er tijdens een stilte de enkele pratende mensen zichzelf daardoor in de kijker zetten. Maar over het algemeen wist hij de volledige aandacht voor zich te winnen. En het enthousiasme wist hij met zijn band goed over te brengen. Naast dat eigenlijk alles zeer sterk en mooi werd gespeeld. Als de sfeer op 31 januari in de Oosterpoort in Groningen, en op 1 februari in Carré ook zo zal zijn, dan zal er geen twijfel over mogelijk zijn dat hij ook die zal voor zich zal weten te winnen.
