Met honderden cd-recensies achter mijn naam is het vaak maar een half uur om een sfeerimpressie te kunnen geven van een cd van dik een uur muziek. Ervaring heet dat. Er zijn twee uitzonderingen: Absoluut waardeloze cd’s (denk aan het a-muzikale neefje van het buurjongetje van je zus, die een demootje in je hand drukt, ofwel het cd-tje wat ik zou op nemen als ik muziek zou maken), of iets briljants. In het eerste geval moet je tientallen keren luisteren om er een verband in te vinden en er nog iets over kunnen schrijven, in het tweede geval is het omdat je er geen genoeg van krijgt, en iedere luistersessie weer iets nieuws ontdekt. Van dat laatste slag is ‘Neobash!’, van jazz-saxofonist en hiphop-producer Wouter Wierda. Of zoals ze voorheen bij DWDD zouden zeggen: “Reken maar van Jazzzzzzz”
‘Neobash!’ is een elf teacks tellend album dat als je het mij zou vragen 30 minuten te kort duurt. Goed, met 50 minuten is het niet overdreven kort, maar hij had wat mij betreft helemaal vol geperst mogen worden. ‘Neobash’ bevat de twee stromingen die Wierda aan het hart liggen, zoals Guru ooit enkele albums vol pompte, doet Wierda het met een mix van stevige powerjazz en hiphop, afgeroomd met wat fusion en drum ’n bass. Wat betreft zijn oud-leraar Piet Noordijk is hij overduidelijk een steviger kant op gegaan. Denk daarbij in de richting van Hans Dulfer, hoewel Wierda meer in samenspel durft te denken.
Dat samenspel gebeurt op ‘Neobash!’ in samenspraak met toetsenist Ronald Kool (Candy Dulfer, Trijntje Oosterhuis), Gregor Sonnenberg (Weather Girls, Jennifer Rush), MC King Jule (Kyteman’s Hiphop Orchestra), MC Master Surreal (Knobsticker), Drummer Hardy Fischötter (The Supremes), hoewel Kool onstage wordt ingewisseld voor Maarten Helsloot (Michiel Borstlap). En dan geproduceerd door Caro Emerald-producer Jan van Wieringen en opgenomen in de studio van Jonas Filtenborg (BEEF, Sister Sledge, Gloria Gaynor). Nu snap je ook waarom het luisteren niet in één keer alles prijs geeft.
De funky beats op ‘Neobash!’ wisselen gedurende de plaat verschillende stijlen af. Kenners horen fragmenten die doen denken aan de oude Tony Scott, The Fresh Prince of Bell Air, de invloeden van Colin Benders en Eric Vloeimans (die samen minder goed uit de verf kwamen met soortgelijk project ‘Kytecrash!’), Roy Hargrove, Wally Badarou en meer. Een muzikale krachtexplosie van funk meets electronics, waarbij de jazzy grooves een duidelijke overhand hebben. Ik gok: Dit jaar North Sea Jazz, of anders hebben de programmeurs van NSJ zitten slapen. Ik wil worden gebashed! (8,5/10) (Coast to Coast)
