7, het op drie na kleine priemgetal, het op een na kleinste Mersennepriemgetal, een getal uit de rijen van Lucas en Padovan. Het atoomnummer van stikstof, het heiligste en meest voorkomende getal in de Bijbel. Het geluksgetal, omdat de som van de heilige getallen 3 en 4 7 is en oh ja, 7 is ook de titel van het zevende studio-album van de BZB (voorheen de Band Zonder Banaan). Ow, en niet te vergeten, de zeven hoofdzonden (Luiheid, Hebzucht, Lust, Vraatzucht, IJdelheid, Wraak en Jaloezie).
Nu ken ik de BZB al vanaf hun eerste album, maar heb de band nooit echt serieus genomen. Net als de WC-Experience, Jovink, Mooi Wark en de Braineaters overigens. Een keer of twintig gezien inmiddels en waar Rowwen Héze het qua stijl en teksten in een serieus potje heeft gegoten, bleef de BZB in mijn ogen puberale polderfolkrock. Niet negatief bedoeld overigens. Voor ik verder ga moet ik echter toegeven dat ik mijn mening een driekwart jaar geleden heb moeten bijschaven.
‘7’ is een serieus aangepakte cd, waarmee de BZB zich overduidelijk wil profileren als band om serieus rekening mee te houden. Gemixt door mensen achter Blink-182, Tom Petty en de Red Hot Chili Peppers en gemasterd door Dave Collins (Bruce Springsteen, Soundgarden, Alice Cooper, Queens of the Stone Age, Sting, Madonna en vele, vele andere grootheden). Het album is dan ook duidelijk de top qua BZB-producties, heeft een vol geluid en pakt volwassen uit. Volwassen? Inderdaad ja, de band bestaat inmiddels 20 jaar, en is volwassen geworden. Teksten blijven ondoorgrondelijk, hoewel er steeds meer een rode draad in gebracht zit, het is en blijft natuurlijk de BZB. Voor vals sentiment zetten we wel een cd van Marco Borsato op.
De afwisseling in de van de BZB zo bekende mix van pretpop met folkrock zal ook op ‘7’ niet ontbreken, maar uiteindelijk komt toch ieder nummer gewoon op hetzelfde recept terug: met een flinke slok BZBcohol. Met een draad van melancholiek bereidt de BZB je voor op het einde dat komen gaat, je slaat je kruisje, doet de biecht, denkt terug aan vroeger, de foute en de goede momenten, om te eindigen in een kist.
BZB doet het altijd goed in iedere feesttent of kroeg waar ze ook maar spelen, en de vraag is alleen of ze dit gevoel ook kunnen doortrekken op de digitale schijf. Het antwoord is een volmondig ja geworden, want hoewel het allemaal wel gelikter en volwassener klinkt, slechts hij die het wil horen zal het merken. BZB blijft een volmondig feest en ondergetekende is er stiekem ook een beetje trots op tegenwoordig een plaatsgenoot als nieuw bandlid in de BZB te mogen vinden. De toevoeging van Ben Groenen is een goede toevoeging die de band was swung geeft die je voorheen in feite slechts bij Rowwen Héze en Pater Moeskroen hoorde, het wisselt was af, geeft het geluid ook op de achtergrond wat body. En ja, ook de bijdrage van Def P. mogen we niet vergeten, een leuke rap op ‘Sta op’, te kort naar mijn zin, Emil Szarkowicz op viool en Roel Spanjers (JW Roy, Normaal) op piano, het zijn slechts de kleine nuances die tesamen met de rest het grote geheel afmaken. BZB is volwassen geworden, maar zal altijd nog die jeugdigheid bewaren. Inderdaad, door die flinke slok BZBcohol. (8/10) (Suburban)
