Afgelopen vrijdag ging het dak eraf in het Tilburgse 013, Train staat na elf jaar weer op Nederlandse bodem en is sterker dan ooit tevoren. De band, bekend van hits zoals ‘Hey, Soul Sister’ en ‘Drops of Jupiter’, doet momenteel een internationale tour, het concert in 013 was de zesde van de acht shows. Het was een hele tijd geleden dat Train op Europese tour ging, vandaar ook de tournaam: ‘I Know, It’s Been A Long Time Coming’.
Sinds de jaren ’90 domineren de unieke melodieën van Train de hitlijsten en hebben ze wereldwijd succes gekend. Gevormd in San Francisco, heeft de band een uniek geluid ontwikkeld dat mede wordt gekenmerkt door de karakteristieke stem van frontman Pat Monahan.
De live-optredens van Train staan bekend om hun energie en interactie met het publiek, het was dan ook geen verrassing dat het concert in 013 stijf uitverkocht was. Aan interactie was er geen gebrek, de bandleden stonden vol energie op het podium en zorgden voor een geweldige sfeer. Ze spraken het publiek aan, maakten grapjes en zorgden ervoor dat iedereen zich betrokken voelde bij het concert. Versterkt door de visuals op de achtergrond en prachtige belichting knalde de band er goed uit.
Het was duidelijk te zien dat ze genoten van het optreden en dat enthousiasme werkte aanstekelijk op het publiek. Zo gingen er bij het nummer ‘Save Me, San Francisco’ grote strandballen de zaal rond. Deelde zanger Pat tijdens ‘Meet Virginia’ een berg aan shirtjes uit, onder meer een die door de gehele band ondertekend was. En tijdens ‘If It’s Love’ werden massaal de telefoons het podium op gegooid voor wat leuke selfies met Pat en publiek.
Voor hit ‘Bruises’ werd zangeres Ilsey het podium opgeroepen om samen met Pat het tweestemmige nummer te zingen. Hier bleken de eerste vocale gebreken zich voor te doen bij de hoge noten, waar zanger Pat soms wat bij moest schakelen.
Ilsey warmde eerder die avond de zaal op met akoestisch werk uit haar nieuwe album ‘From The Valley’ en diverse covers die er overigens erg goed uitkwamen.
Na diverse catchy en swingende nummers pakte frontmen Pat zijn gitaar erbij en bracht solo een akoestische versie van het lied ‘Marry Me’ waar hij het publiek stil kreeg en er een sterrenhemel van lichtjes ontstond. Nog tijdens het applaus van de zaal kwam de band weer op en begonnen zij aan een bijzondere en onverwachte cover, namelijk ‘Lose Control’ van de Amerikaanse zanger Teddy Swims. Nog met wat spanning vertelde de zanger over hoe je soms wat nieuws moet proberen, maar het pakte zeker goed uit en werd door het publiek gewaardeerd.
Tijdens het concert speelde Train al hun bekende nummers, waarbij het publiek luidkeels meezong en danste. Het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld toen de band ‘50 Ways to Say Goodbye’ speelde. Het publiek ging helemaal los en zong uit volle borst mee. Ook tijdens ‘Drive By’ bleven de voetjes niet stilstaan, zo speelde de band een langere versie van het nummer en werd het onderbroken door een refrein uit ‘Hey Jude’ van The Beatles, waar alle handjes de lucht in gingen.
Voor het losbarstten met alle hits was er ook tijd voor nieuwe muziek, zo speelde de band de onlangs uitgebrachte single ‘Long Yellow Dress’.
Na een toespraak van zanger Pat over de uitgemolken encore, sloot de band nog eens sterk af met een ijzersterke cover van ‘Hotel California’, waarbij zanger Pat de drums voor zijn rekening nam. Een van de highlights van de avond waren zeker wel de solo’s van de gitaristen. Zij stonden zij aan zij, vier man sterk, vooraan het podium te spelen. Het was een bijzonder moment van deze muzikanten en hiervoor haalden zij zelfs de dubbele hals gitaar tevoorschijn!
Na dit instrumentale geweld volgde hun grootste hit: ‘Drops of Jupiter’ waar het publiek weer luidkeels meezong en samen met de band deze muzikale avond afsloot.
Al met al was het concert van Train in Poppodium 013 een fantastische avond. Vocaal en instrumentaal was Train sterk en de geweldige interactie met het publiek zorgde ervoor dat je deze band echt live wilde meemaken. Het publiek genoot van begin tot eind en ging met een glimlach op hun gezicht en een herinnering aan deze geweldige avond naar huis.
Foto’s (c) Daniël Frissen
