Op drie juli 1971 stierf Jim Morrisson, zanger van The Doors op 27-jarige leeftijd in Parijs. Omdat dit 40 jaar geleden is word er daar op drie juli 2011 een grote herdenking gehouden en The Doors Alive zal daar, aan honderden dan wel duizenden mensen, een impressie geven hoe een The Doors-concert zou zijn geweest. Maar voordat ze voor zoveel mensen in Parijs staan doet de band eerst nog even de Melkweg in Amsterdam aan.
Eenmaal aangekomen bij de Melkweg slenter ik naar binnen en kan de openingsakkoorden van het voorprogramma uit de zaal de gang in horen schallen. Ik vertel de jongeman in het kassahokje dat ik op de lijst sta van The Doors Alive terwijl ik een gestage stroom mensen langs de kaartcontrole de zaal in zie schuifelen. “….niet op.” “Sorry, wat?” “Je staat niet op de lijst, dus ik kan je helaas niet binnenlaten.” “Wat is dit voor onzin”, denk ik bij mezelf terwijl ik beleefd glimlach en uit de rij stap. Er zit niets anders op dan naar de redactie te bellen en zien wat zij voor me kunnen doen. Twee telefoontjes en een e-mail later kan ik via mijn telefoon een conversatie laten zien die mijn kaartje naar het concert zou worden. Het blijkt dat de Melkwegmensen gewoon niet goed hebben opgelet.
Bij binnenkomst staan er al heel wat mensen, maar nadat ik mijzelf van een liquide versnapering heb voorzien en naar het podium toe loop blijkt dat er daar zeeën van ruimte zijn dus neem ik plaats vooraan het podium terwijl The Fudge hun laaste drie nummers spelen. Wanneer The Fudge hun instrumenten weer opruimen klinken er allerhande jaren ’60 / ’70 nummers uit de speakers en het publiek zingt uit volle borst mee met Cream, The Beatles en The Byrds. Op zich niet verwonderlijk gezien het publiek grotendeels uitmannen en vrouwen van middelbare leeftijd bestaat hoewel ook de jongere generatie vertegenwoordigd is maar in minder groten getale.
Het valt op dat The Doors Alive geen gebruikt maakt van roadies maar in plaats daarvan zelf de instrumenten opzet en stemt, dit geeft blijk aan de kleine opzet van de band. Dan worden de lichten gedimd en stokt de muziek. Het is tijd voor The Doors. De vervangers van John Densmore, Ray Manzarek en Robby Krieger nemen respectievelijk achter de drums, electrisch orgel en gitaar plaats tijdens het geschreeuw, gejoel en geklap van de halfvolle zaal. Als laatste komt door de rook en de schemer een gestalte het podium op lopen, alleen een sillouette van een man met een grote bos haar is zichtbaar en de menigte gilt, schreeuwt en klapt nog harder en heel even, voor misschien maar twee seconden, terwijl de band het intro van ‘Break on Through’ instart en ik als gehypnotiseerd naar de opkomende man kijk, heel even maar is het net of James Douglas Morrisson ons in levende lijve met een bezoekje vereert. Alleen die paar seconden waren het gezeik bij binnenkomst al waard. Eenmaal in het licht is te zien dat de zanger gekleed is in cowboylaarzen, een strakke leren broek inclusief ornamenten riem, een openhangend wit overhemd en een dunne ketting. Precies zoals wijlen Jim Morrisson op de meest bekende foto’s staat. Wanneer hij zijn mond opentrekt en de eerste zinnen van het refrein zijn mond verlaten val ik bijna om door de gelijkenins in stem. Hij heeft zichzelf een Amerikaans accent aangemeten (de band zelf is Brits) en heeft precies die diepe, bij vlagen rauwe stem als Morrisson had. Na ‘Break on Through’ wordt ‘Love Me Two Times’ ingezet en Jim loopt met zijn half-dronken tred op en neer over het podium terwijl hij grote slokken van zijn flesje bier neemt. Alle bekende nummers komen voorbij, zo ook ‘Unknown Soldier’ een protestlied tegen de oorlog in Vietnam en alle soldaten die daar een zinloze dood stierven. In dit nummer zit een break waarin een executie te horen is en ook in de zaal weerklonk het schot, precies op dat moment stort onze Jim ter aarde waar hij het nummer afzingt.
Hoewel de zaal niet helemaal vol is lijkt het de band noch het publiek iets te kunnen schelen en de band geeft een The Doors-waardige show weg. Het publiek dat zich veelal achter in de zaal ophoudt zingt uit volle borst mee met iedere song en er is zelfs een fan die bier voor Jim op het podium zet en hij hem bedankt. Wanneer een andere fan, gekleed in een te groot skate shirt, een baggy driekwartsbroek en een schuin petje, ook bier haalt voor de band komt er weer een bedankje en vraagt Jim hem met een grijns: “Are you missing your buddy Ryan Dunn?”
Behalve volledige nummers gooit de band er ook een medley in waar ‘Backdoor Man’ en ‘Maggie McGill’ gecombineerd worden. ‘Roadhouse Blues’, de eerste track van het album Morrisson Hotel is een wat ruiger nummer en de mensen vooraan in de zaal gaan uit hun dak waarbij iedere mond tegelijkertijd open gaat en uitroept “When I woke up this morning, well, I got myself a beer!” wat eindeloos herhaald word door de menigte op aanwijzingen van Jim. Eindelijk wordt dan dat karakterestieke orgelmelodietje ingezet en wederom wordt de menigte uitzinnig; het is ‘Light My Fire’. Iedereen zingt mee en op dat moment lijkt de band even volledig in zichzelf gekeerd. De muziek speelt, het publiek zingt en de tijd staat stil. Wanneer het tijd is voor de lange instrumentale solo verdwijnt Jim van het podium om, wanneer er weer een couplet komt, te verschijnen in een zwart overhemd.
Enkele nummers later loopt het concert ten einde en word als laatste L.A. Woman gespeeld. Op dat moment worden de mensen helemaal wild en ontstaat er voor het podium een pit waar ik middenin spring. Het hele nummer word er geduwd en getrokken en zelfs verschillende keren ge-stagedived, of ge-stageduwt in sommige gevallen wanneer Jim gasten een duwtje in de rug geeft als ze te lang blijven staan. Hierna wandelt de band van het podium na met een brede grijns enthousiast gezwaaid te hebben, zelfs bij Jim kan er een lachje vanaf. Luttele minuten later betreden ze het podium weer om de toegift te geven bestaande uit één nummer: ‘The End’ wat dus ook meteen het einde van de avond inluid. Na een langgerekt nummer wil het publiek meer, het lijkt onverzadigbaar, en blijft nog minstens vijf minuten schreeuwen en joelen om meer totdat er een beveiliger het podium op komt om duidelijk te maken dat het nu toch echt klaar is. Teleurgesteld druipen de mensen af maar ik denk niet dat ik alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ik een prachtige avond heb gehad. The Doors Alive geven een geweldige show weg waar zanger Willie de show steelt met zijn impressie van Jim Morrison en zijn gelijkende stemgeluid.
