Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Aetherna – Evatho
Aetherna is een Italiaanse band en vertoont veel overeenkomsten met het eveneens uit Italië afkomstige en wat bekendere zusje Lacuna Coil. Beide bands beschikken over een frontvrouw en spelen een mix van power- en heavymetal waarin ze af en toe wat progressieve en alternatieve elementen stoppen. Ook maken ze allebei gebruik van grunts en zware vocalen, wat het contrast met de melodieuze zang van de zangeressen nog extra versterkt. Thema’s die worden behandeld zijn het verschil tussen licht en donker, de innerlijke strijd die we allen voeren met de vraag wie we zijn en wie we mogelijk worden, en de zoektocht naar evenwicht in een wereld vol conflicten en verdraaide waarheden. Het nummer ‘Nemesis’ is het hart van het album en is om deze reden dan ook in het midden van het album geplaatst, als vijfde van de in totaal negen nummers. Ook is er een video voor dit nummer opgenomen. Laatste nummer ‘Sounds From Nowhere – 2025’ is een opnieuw opgenomen versie die niet veel verschilt van het origineel dat op het debuutalbum ‘Darkness Land’ staat, dat Aetherna in 2019 heeft uitgebracht. ‘Evatho’ is een degelijk female-fronted metalalbum. Helaas hebben we het allemaal al eens eerder gehoord, vandaar een punt aftrek voor het gebrek aan avontuur. (Ad Keepers) (7/10) (Volcano Records & Promotion)
Thomas Raggi – Masquerade
‘Masquerade’ is het eerste soloproject van Måneskin gitarist Thomas Raggi. Het album telt acht nummers en is geproduceerd door Rage Against The Machine gitarist Tom Morello die ook op enkele nummers meespeelt als gast-gitarist. Verder werken ook nog aan het album mee Beck, Nic Cester, Alex Kapranos, Maxim, Hama Okamoto, Sergio Pizzorno, Chad Smith, Matt Sorum, Luke Spiller en Upsahl. ‘Masquerade’ is een niet onaardig rockalbum, maar op basis van de muzikanten die mee hebben gewerkt aan dit album had ik er toch wat meer van verwacht. Ook de in een rockjasje gestoken Dead Or Alive cover ‘You Spin Me Round (Like A Record) kan me niet bekoren. De spelvreugde spat er daarentegen wel van af. Liefhebbers van Måneskin, Rage Against The Machine en de Red Hot Chili Peppers kunnen dit album met een gerust hart aanschaffen. Andere rockliefhebbers adviseer ik een luisterbeurt alvorens tot aanschaf over te gaan. (Ad Keepers) (7/10) (Sony Music)
Wojtek Mazolewski – Solo
Wie zegt dat de contrabas geen solo-instrument kan zijn? Toegegeven: het vergt een zekere geldingsdrang om een solistische plaat te maken waarin de contrabas centraal staat, maar de Poolse Wojtek Mazolewski waagt na jarenlang ensemble- en bandwerk de sprong. Het resultaat is ‘Solo’. Verwacht geen album waarbij Mazolewski uitsluitend te keer gaat op zijn instrument. De Pool laat zijn instrument soms fluisteren in minimalistische arrangementen, heel subtiel, maar altijd melodisch te midden van harp, fluit en ook elektronische geluiden. Het geheel klinkt filmisch en soms ronduit vervreemdend, zoals in ‘My Works Of Art’, een gedicht op muziek die zich het best laat omschrijven als ambient. Boeiend is ‘Solo’ zeker: vanaf de opening ‘Monada’ (zo klinkt een contrabas die je elektrisch vervormd met overdrive en distortion) tot aan ‘OK.NO’. In de tussenliggende tracks vraag je je voortdurend af hoe de Pool bepaalde klanken uit de contrabas krijgt. Antwoord: door elke conventie overboord te gooien. Mazolewski is jazz-bassist, duidelijk te horen in de groove onder ‘Dark Ecology’, maar hij is tevens verteller en klankkunstenaar. ‘Solo’ is geen gemakkelijke plaat, maar voor liefhebbers van ambient en minimalistische jazz is dit een aanrader. (Jeroen Mulder) (7/10) (WMQ Records)
ROSÉ – rosie
De Blackpink-zangeres toont op haar solodebuut een kwetsbare kant die binnen de groep onderbelicht bleef. Op ‘rosie’ verweven persoonlijke verhalen over roem, relaties en eenzaamheid zich met een gepolijste productie die varieert van alt-pop tot pianoballades. Single ‘APT.’ met Bruno Mars bracht al de nodige aandacht, maar juist tracks als ‘number one girl’ en ’toxic till the end’ laten horen hoe ROSÉ haar K-pop achtergrond combineert met westerse invloeden. Het titelnummer verwijst naar de bijnaam die vrienden en familie gebruiken, wat de intimiteit van dit project onderstreept. Soms voelt de productie wat generiek aan en blijft de echte doorbraak net uit, maar als persoonlijk statement slaagt ‘rosie’ wel degelijk. De zangeres durft emoties te tonen zonder te verzanden in clichés, wat resulteert in een toegankelijk popalbum dat meer biedt dan oppervlakkige hits. Wie op zoek is naar doorwrochte songwriting moet elders zijn, maar ROSÉ levert met deze plaat overtuigend bewijs dat ze als soloartiest een eigen plek kan veroveren. (William Brown) (7/10) (Atlantic Records)
Lauren Mayberry – Vicious Creature
Na ruim tien jaar als frontvrouw van Chvrches stapt Lauren Mayberry het soloavontuur in met een album dat meer vrijheid toont dan eerder mogelijk was. ‘Vicious Creature’ combineert eighties synthpop met noughties R&B en alternatieve rock, wat resulteert in een eclectische maar niet altijd even coherente verzameling songs. Opener ‘something in the air’ zet meteen de toon met scherpe teksten over mannelijke grootspraak, terwijl ‘crocodile tears’ juist de donkere kanten van relaties verkent. Mayberry laat de strakke elektronische kaders van Chvrches achter zich voor een persoonlijker geluid, waarbij tracks als ‘oh, mother’ en ‘are you awake’ ruimte bieden voor emotionele kwetsbaarheid. Niet alle experimenten pakken even goed uit en soms lijkt het album meer op een ideeën workshop dan een strak statement. Toch slaagt Mayberry erin om haar eigen stem te vinden tussen nostalgie en vernieuwing, waarbij de spanning tussen cynisme en oprechtheid vaak tot de beste momenten leidt. (Anton Dupont) (8/10) (Island Records)
