Op een zomerse avond in Royal Park opende het duo Suzan & Freek hun concert krachtig met ‘Dromen in kleur’. Zodra de laatste noten wegstierven, nam Freek het woord voor een speech die niemand in het publiek zal vergeten. Hij deelde openhartig mee dat hij en Suzan door een vervelende periode gaan en eigenlijk nog steeds zitten. Enkele weken geleden kreeg Freek het nieuws dat hij ongeneeslijk ziek is, uitgezaaide longkanker. Met bewonderenswaardige moed vertelde hij hoe de ene dag goed gaat en de andere dag meer moeite kost. Gelukkig was er ook goed nieuws: het duo zal het aankomende seizoen toch te zien zijn als coaches van The Voice of Holland. Deze openhartigheid creëerde meteen een intense verbinding tussen de artiesten en het publiek. Je kon een speld horen vallen in de zaal.
Na ‘Weg van jou’ volgde ‘Blauwe Dag’, en tijdens dit nummer gebeurde iets bijzonders. Het hele veld vulde zich plotseling met mensen die blauwe harten ophielden met daarop ‘Ik ben hier op je blauwe dag’. Een fanproject dat duidelijk van tevoren was georganiseerd als steunbetuiging voor Freek. De emotie was voelbaar in de lucht. ‘Kwijt’ ging naadloos over in ‘Ken je dat gevoel’, waarbij Freek opmerkte: “Wat een lekker gevoel”, een moment van lichtheid tussen alle zwaarte door.
Tijdens een tweede speech vroeg Freek het publiek iets bijzonders. Als ze hem tegenkomen, zeg dan ‘succes’ in plaats van ‘sterkte’. Hij vertelde dat er één liedje is geweest dat massaal is gedraaid om een riem onder het hart te steken, en hoe dankbaar hij is voor alle fans. ‘Lichtje Branden’ droeg hij op aan iedereen die het moeilijk heeft. ‘Papa’ en ‘Spiegelbeeld’ volgden, waarbij Freek met een knipoog opmerkte: “Bruiloft en uitvaart top 10 hebben we wel gehad, met die zielige liedjes.”
Het duo toonde hun verbondenheid met de regio door te vragen waar mensen vandaan kwamen. Laren, Hilversum, Utrecht, Soest en Baarn waren goed vertegenwoordigd, met de meeste mensen uit Soest en Baarn. Dit leidde direct tot ‘De Overkant’, waarbij een leuke competitie ontstond. Freek vertelde dat Snelle diezelfde avond optrad in Cabrio in Soest en dat zij het Snelle wel even zouden voordoen. Mannen tegen vrouwen, zo hard mogelijk “Het is stil hier aan de overkant” zingen. Suzan werd uitgeroepen tot winnaar.
‘Deze is voor mij’ bracht de energie weer omhoog, gevolgd door ‘100 keer’. Freek gaf het publiek instructies om te zakken en heen en weer te bewegen. “Earthquake”, grapte hij, voordat iedereen volop begon te springen. De sfeer was nu compleet losgeslagen. ‘Onderweg naar later’ en ‘Slapeloosheid’ hielden de energie hoog, maar toen kondigde Suzan aan dat ze “bijna” bij het einde waren aangekomen. Het publiek reageerde teleurgesteld, waarop ze met een knipoog toevoegde: “Daarom zeg ik ook ‘bijna’, omdat we dus hierna nog wat liedjes spelen.”
“Bij deze het laatste liedje”, zei Suzan, maar je kon aan haar gezicht zien dat ze het niet meende. Tijdens ‘Als het avond is’ vond Freek het tijd om hun band voor te stellen. Één voor één werden ze voorgesteld en het publiek applaudisseerde uitbundig voor elk bandlid. “Het is een cadeautje om hier te komen”, zei een van hen. Suzan & Freek benadrukten hoe fijn ze het vinden om op Royal Park op te treden en hoe blij ze zijn om de hele zomer weer festivals te kunnen spelen. Het refrein van ‘Als het avond is’ werd nog een keer gezongen voordat ze van het podium afliepen.
Maar natuurlijk was dit nog niet het echte einde. Ze kwamen terug voor twee extra nummers. Freek deelde mee dat ze ‘Vas-y’ eigenlijk niet hadden willen spelen vanwege het nieuws dat hij had gehoord. Hij had het gevoel dat hun liedjes “180 graden zijn gedraaid” en dat alles plotseling over hen leek te gaan. Hij voelde zich niet prettig om het liedje te spelen, maar omdat ze vorige week zo lekker hadden gespeeld, durfde hij het toch wel aan. Het concert werd afgesloten met ‘Goud’, een passende afsluiting voor een avond die werkelijk goud waard was.
Foto’s (c) Myrthe Bakker
