Al in 1975 was Brian Eno muzikaal een buitenbeentje. Na zijn periode als toetsenist bij Roxy Music bleek dat zijn muzikaliteit en creativiteit geen structuur of muzikale wetten nodig heeft. Muziek hoeft niet perse gemaakt te worden met traditionele muziekinstrumenten. Zijn experimenten resulteerden toendertijd in de albums ‘ Discreet Music’ en het nog bekendere ‘Ambient 1 Music for Airports.’ Een nieuwe muziekstroming was geboren en we noemden het ‘ambient’.
Door de jaren heen is dankbaar gebruik gemaakt van het creatieve brein van Brian Eno door vele artiesten die met hem hebben samengewerkt waaronder de hele groten zoals David Bowie, U2 en Ultravox. Brian Eno’s nieuwe album, zag onlangs het licht onder de titel ‘FOREVERANDEVERNOMORE’
Het album telt 10 tracks, en het album gaat over de ‘klimaatcatastrofe’ die de wereld treft. Eno is verre van optimistisch over de uitkomst van de huidige koers die we met zijn allen varen. Natuurlijk weten we dat we van Eno geen liedjesalbum mogen verwachten, maar ‘FOREVERANDEVERNOMORE’ blijkt wel erg zware kost te zijn. Daarmee is niet gezegd dat het niet mooi is. Sluit je ogen en laat je meenemen op de prachtigste soundscapes, met zware drone en basgeluiden die prachtige lichte etherische, licht vervormde stemmen net voldoende draagvlak geven. Dochter Darla Eno zingt. Het album voelt ongemakkelijk, indringend, nihilistisch, zelfs apocalyptisch. Hier wordt je niet vrolijk van. Nergens niet.
Al in 2005 liet Eno weten, met de release van ‘Another day on Earth’, dat hij zich ernstig bezorgd maakte over de manier waarop de mensheid haar eigen habitat om zeep aan het brengen is. Nu, 17 jaar later is hij nog somberder gestemd. Waren er op eerdere albums nog wel sonate achtige structuren te vinden, gespeeld op piano, op dit album zal je die niet tegenkomen. De muziek is donker, laag, gesatureerd met sustain, ademend als Xenomorph XX121 uit de ‘Alien’ franchise.
Is ‘FOREVERANDEVERNOMORE’ een mooi album? Die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Schoonheid verschuilt zichzelf soms in andere gedaanten. Adembenemend is het zeker. De muziek zet je aan het denken. Met ingehouden adem, met je ogen dicht jezelf kopje onder laten gaan in badwater dat inmiddels koud geworden is, hopend dat je weer boven komt. Eno is wederom compromisloos geweest. Daar moeten we blij om zijn. Al zal ‘FOREVERANDEVERNOMORE’ niet de katalysator blijken te zijn die we nodig hebben om het tij te keren. Eno schopt nergens tegenaan, maakt geen politiek statement, maar doet iets dat veel moelijker is. Hij gunt degene die het aandurven dit te horen een inkijk in zijn ziel, introspectief en authentiek. Een belangrijk werk, dat te weinig gehoord zal worden. (8/10) (Verve/Universal)
