Het openingsnummer van ‘Jack Songs’ – bass maestro Jeff Berlin’s toewijding vol sterren aan Jack Bruce – zet de toon voor een atypisch, maar pakkend eerbetoon aan de Cream-legende. Het openingsnummer, ‘Creamed’, extraheert de beste delen van enkele van de bekendste nummers van het trio, stopt ze in een blender en schenkt een bevredigend elixer uit dat allesbehalve een vreemd brouwsel is. En dat gaat best soepel.
En zo gaan ook de diepere Bruce solo-tracks zoals ‘Smiles Story’ en ‘Morning Grins’, een slimme sonische nevenschikking van ‘Morning Story’ en ‘Smiles and Grins’ van Bruce’s klassieker ‘Harmony Row’ uit 1971. Een ander hoogtepunt is ‘L’Angelo Misterioso’, dat ‘Never Tell Your Mother She’s Out of Tune’ naadloos combineert van Bruce’s debuut solo-album ‘Songs for a Tailor’ en Cream’s ‘N.S.U.’ (met Sammy Hagar die de zang verankert aan het begin en einde) en een ‘Cream Jam’ ertussen ingeklemd met gitarist Scott Henderson en drummer Gary Husband. Dit alles geschreven door Berlin, die zich ten doel stelde de ‘levende, evoluerende improvisatie’-stijl van het spel van zijn overleden vriend te eren. Bij het arrangeren van het album, dat behendig werd geproduceerd door John McCracken, liet Berlijn zich inspireren door Giles Martins productie van het soundtrack/remixalbum van The Beatles, ‘Love’.
Afgaande op de who’s who van meespelende muzikanten – 34 in totaal – is het vrij duidelijk dat er veel liefde was voor Bruce, die in 2014 overleed. Berlin is natuurlijk rock-steady, zowel op bas als keyboards, met als lekkerste voorbeeld ‘Rope Ladder to the Moon’, met een jazzy lead van voormalig Guns N’ Roses-gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal. Gedeelde zang door Ron Hemby, John Cowan en Alex Ligertwood roepen Bruce’s bluesrock-neigingen op.
Voor basliefhebbers bieden de eerder genoemde ‘Smiles Story’ en ‘Morning Grins’ een Hall-of-Fame-lineup gaat van Tony Levin tot Billy Sheehan tot Michael League, tot Mark King, tot Ron Carter, tot Marcus Miller, tot Nathan East en Geddy Lee. (En hadden we al gezegd dat Jeff Berlin er ook op speelt?)
Natuurlijk zijn dit Jack-fans van alle formaten en het idee hier was om hem te eren met interpretaties, in plaats van te proppen in een clinic van bas-acrobatiek. Voor Berlin vertegenwoordigde dit album het “meest emotionele opnameproject” van zijn carrière. Het heeft jaren geduurd voordat het klaar was, maar hij kan er zeker van zijn dat het het wachten waard was. En met die tijdreis heeft het album deze sporen inderdaad verdiend. (8/10) (Jeff Berlin Muziekgroep)
