De Belgisch/Puerto Ricaanse artiest Gabriël Rios was al een tijdje aan de jassen van Aarich Jespers en Kobe Proesmans aan het trekken om zijn nummers te bewerken voor The Colorist Orchestra. Rios en Proesmans hadden al in 2008 samen gewerkt met jazzpianist Jef Neve; dus die twee kenden elkaar muzikaal al heel goed. Uiteindelijk na Emiliana Torrini, Lisa Hannigan en Howe Gelb was het dan tijd om met de Gentenaar te gaan samenwerken. Ze begonnen hun tour in de AB te Brussel en staken net de grens over om de Muziekgieterij te verwennen met hun klankenspel.
Als voorprogramma was er uit Nottingham de jongedame Keto. Ze was gewapend met een elektrische gitaar en haar engelenstem die jammer genoeg niet goed over kwam omdat het publiek zeer ongeïnteresseerd aan het praten was. Na het optreden gaf ze te kennen dat het haar niet stoorde en ze gewoon haar ding gedaan had.
Om haar heen was al duidelijk wat The Colorist Orchestra in petto had: percussie, marimba, piano’s, xylofoon, een effectentafel en toen de gehele groep rond 21:30 het podium betrad zag men dat er ook nog een basgitarist en 2 violisten waren.
Het achtkoppig ensemble rolde direct een meerlaags klankentapijt uit, dat totaal niet overdonderend was. Het werd direct duidelijk dat de basis ritme was. Vanuit verschillende ritmes kwamen er melodieën en Gabriël voegde zich erbij. Hij maakte een diepe buiging en kreeg toen pas een luid applaus. Wat volgde was een concert waar veel nummers van ‘This Marauder’s Midnight’ bewerkt werden, een deel nieuwe en een paar composities van TCO zelf.
Gabriël was een verteller; hij zong niet echt zijn nummers maar vertelde eerder verhalen, die ingekleurd werden door de prachtige tonen van het orkest. Alles werd geconcentreerd bespeeld, met veel plezier en een vette knipoog. Hier en daar liet de pianist, die er geweldig uitzag met zijn ‘paterkapsel’, er wel eens een grappige sample horen of een schreeuw van een vrouw.
Iedereen genoot ervan, ook Gabriël die heupwiegend bewoog op de ritmes, vaak met zijn ogen gesloten en met grote handgebaren zijn verhaal duidelijk makend. Soms waren de nummers subtiel, dan weer opzwepend; zó ver zelfs dat op een gegeven moment een statief met lamp omviel op Kobe zijn percussieset.
Na een klein uurtje eindigde de set met ‘Swing Low’ en na een paar minuten kwam TCO weer terug en speelde hun compositie ‘Dreamlands’; een heerlijk ritmisch stuk dat het publiek zeer goed kon waarderen. Men eindigde de avond in Puerto Ricaanse stijl, door 2 traditionals te spelen. ‘Ausencia’ was een heerlijke Argentijnse Tango en ‘El Raton’ een verhaal over twee metaforische katten en een rat.
Het was een zalige beleving om The Colorist Orchestra bezig te zien en te horen, de combinatie met de ritmische Gabriël Rios was perfect.
