Over een paar jaar bestaat de Amerikaanse rockband Black Stone Cherry alweer 20 jaar. ‘Black to the Blues volume 2’ is hun tweede album met covers. Op deze EP brengen ze een ode aan onder andere Howlin’ Wolf, en Son House. Je tapt vanzelf mee met je voet bij het intro van Big Legged Woman. De eerste paar de seconden zijn anders, dan hoor je duidelijk de overeenkomsten maar ook zeker de verschillen met het origineel van Freddie King. De licht ruwe zang past prima bij de muziek. Het gitaarspel is prima verdeeld over de koptelefoon.
Het pianospel is goed toegevoegd. Het instrumentale stuk is heerlijk, het is ruiger dan het origineel, maar dat past bij Black Stone Cherry. Ze hebben er een eigen, opzwepende versie van gemaakt. Deze eindigt vrij plotseling, leuk gedaan!
Zoals verwacht is de versie van ‘Me & The Devil Blues’ van deze jongens een stuk pittiger dan het origineel van Robert Johnson. Het mid tempo zorgt voor een heerlijke flow. Op de achtergrond hoor je toegevoegde, elektronische geluiden. De balans tussen gitaren en bas is prima. Het volume van het drumwerk is een tijdje iets aan de zachte kant in verhouding tot het totaalplaatje. Het geheel klinkt lekker, weer valt het toetsenwerk positief op. Er zit een heerlijk portie drumwerk in de opbouw naar het einde.
Ook ‘All Your Love (I Miss Loving)’ is al talloze keren gecoverd, onder andere door Gary Moore. Deze cover door Black Stone Cherry start ook in mid tempo, maar dan wel een eigen versie. Het instrumentale stuk is old skool blues en aangenaam opzwepend, en dat blijft even zo, ook als de zang erbij komt. De veranderingen in tempo vloeien in elkaar over. Jammer dat het einde langzaam wordt weggedraaid. ‘Down In The Bottom’ wordt in de versie van Black Stone Cherry ook een stukje pittiger, en zo hoort het ook.
‘Early One Morning’ heeft in het eerste deel een opzwepend karakter. De wending naar mid tempo is goed. Het ruwe randje op de zang komt extra goed tot zijn recht. Tempo en volume gaan weer omhoog. Tijdens het instrumentale stuk klinkt de blues rock heerlijk vintage. De wendingen verlopen geleidelijk, de opbouw van dit nummer is zeer goed. ‘Death Letter Blues’ heeft een prima intro. De rest van het nummer luistert ook aangenaam weg. Het langste nummer is voor het laatst bewaard. De opbouw naar het einde wordt wat langer gerekt, heerlijk!
Voor je het weet is deze EP, met zes nummers alweer afgelopen. De inspiratie komt van ver uit de vorige eeuw. De oude blues blijft inspireren. De versies van Black Stone Cherry hebben me niet omvergeblazen. De energie is anders dan op de cd’s met hun eigen nummers. Toch is ‘Black to the Blues volume 2’ een heel aardig album. (8/10) (Mascot Label Group)