De bandleden van de Birdmens (UK) zijn allemaal bekenden uit de blueswereld. Samen gaan deze mannen richting de 200 jaar podium ervaring. Toen Europa en zelfs bijna de hele wereld op slot ging door Corona, richtten deze zes mannen hun band op. In deze nare periode lanceerden ze hun album ‘Lockdown Loaded’. Op van één van de eerste lente zondagen van 2024, trad deze (gelegenheids)band op in De Bosuil (Weert). De band heeft maar liefst drie gitaristen. Dit zijn: Ian Siegal, Jon Amor en Dave Doherty.
Lockdown Loaded
Een kwartiertje later dan gepland betraden de mannen het podium. Ze begonnen met ‘Cat Drugged Up’ (van ’Lockdown Loaded’). Ian had de leadzang. Jon pakte voor zijn vocale aandeel de megafoon erbij. Na dit openingsnummer nam Jon het woord: hij prees Ian en heette de bezoekers welkom. Waarna de band ‘What’s The Name’ speelde. De pianoklanken van Jonny Henderson dwarrelde leuk door het intro, later in dit nummer speelde hij orgel. Dit was één van de nummers waar Ian geen gitaar, maar tamboerijn speelde. Je zag het plezier op Jon’s gezicht. Niet alleen hij, maar ook de andere bandleden hadden het duidelijk naar hun zin.
Het intro van ‘Holler’ is herkenbaar. De lange vocale uithalen van Ian werden met applaus beloond. Tijdens een instrumentaal stuk bespeelde hij zijn gitaar met een bottleneck. De muzikanten speelden energiek. Weer viel het pianospel van Jonny positief op. Bassist Rob (Tank) Barry speelde rustig maar strak. Drummer Mark Barrett was zoals altijd in vorm: de ingetogen delen hij ook nu passend zacht. Tijdens het minimalistisch gespeelde deel hoorde je nauwelijks geluid van uit de zaal. Na dit deel werden tempo en volume weer even omhoog gestuwd.
De drie gitaristen gunden elkaar de lead partijen en de solo’s. Ook Dave speelde zeer goed. Zowel instrumentaal als vocaal was er geen rivaliteit te merken. Er was broederschap te zien. Deze mannen genoten van het performen, en van het muzikale en vocale kunnen van de ander. Bovendien waren ze goed op elkaar ingespeeld.
Cover it up
De sfeer zat er al goed in, maar bij het opzwepende ‘Juggernaut’ werd het nog beter. Ian speelde tamboerijn, hierdoor had hij alle mogelijkheid om te bewegen. Dat deed niet alleen hij, naar ook Jon en Dave. Jonny speelde bijna dansend op zijn orgelkruk. Mark had een smile van oor tot oor. Zelfs de rustige Rob kwam los. Vlak voor het einde gingen Rob en de gitaristen voor Mark staan. Het plotselinge einde werd goed gespeeld. Het toegankelijke ‘Cover it up’ sloot hier prima bij aan.
Ondanks dat Ian al decennia lang op het podium staat, blijft hij met passie zingen en spelen. Dat was onder andere te zien en te horen in ‘She’s Got The Devil In Her’. Tijdens het instrumentale stuk bespeelde hij zijn gitaar vliegensvlug. De plotselinge tempo-en volumewisseling werd prima gespeeld.
The Turnaround
Kort geleden lanceerde het ‘Jon Amor Trio’ het album ‘The Turnaround’. Hiervan speelden ze de titeltrack. Behalve goed gitaarspel van Jon en Dave bevat dit opzwepende blues nummer leuke breaks en fills van Mark, leuke extras op de bas. En niet te vergeten prima orgelspel. Ook ‘Miss James’ komt van dit album. Jon en Ian verdeelden de zang op een natuurlijke manier. De lang aanhoudende uithalen werden gezongen door Ian. Het was Jon die voor het snelle gitaarspel zorgde. Weer werden de tempo- en volumewisselingen goed gespeeld. Het publiek bleef geboeid: ook bij het ingetogen deel was men stil.
‘Falling On Down Again’ is al een oudje, en Ian heeft het al vaak gezongen. Toch was het op deze middag weer indrukwekkend. Ian zong met bezieling. Vooral met het minimalistische deel wist hij menigeen wist te raken. Dit was het laatste nummer. Voordat de mannen het podium het podium verlieten, bedankten ze de aanwezigen en De Bosuil.
Red Telephone
De toegift bestond uit ‘Red Telephone’ van Jon Amor. Hij zong dit “poppy” blues nummer zelf. De bas grooves hadden een belangrijk aandeel tijdens het intro van ‘Diggin’ That Rut’. De bas bleef als een rode draad door dit nummer lopen. Het ritme had een aangename flow. Jonny kreeg hierdoor alle ruimte om mooi orgelspel te laten horen. Niet alleen hij, maar ook Jon en Dave lieten nog een keer van zich horen. Ian was en bleef goed bij stem, ook de power uithalen zong hij goed. De versie van deze middag is best wel anders dan de versie op het album ‘Lockdown Loaded’. Dit laatste nummer eindigde een beetje “rommelig”, maar dat was niet erg. Niet alles hoeft perfect te zijn. Veel belangrijker is dat muziek en/of zang je raakt. Dat kan alleen als er met plezier en/of passie gespeeld en gezongen wordt. En dat werd er!
Foto’s (c) Janneke Michels
