Wat een avond was dit… Corinne Bailey Rae live in LantarenVenster. Haar laatste concert van de Europese tour die geheel in het teken stond van het nieuwe album ‘Black Rainbows.’ Een album waar je echt moet induiken om te begrijpen waar de nummers over gaan.
Ik stond er met mijn neus bovenop en Rae had twee uur mijn volledige aandacht. Niet alleen om de nummers die ze met haar fantastische band speelde, maar vooral om de verhalen die zij tussendoor vertelde. Wat had haar geïnspireerd om ze te schrijven? Ik hing aan haar lippen. Ze is een begenadigd spreker. Rae maakt haar verhalen zo beeldend, dat je het gewoon voor je ziet.
Wie had verwacht vanavond oude hits zoals ‘Put Your Records On’ te horen, kwam bedrogen uit. Haar recente werk dendert van stevige punkrock door naar nummers geïnspireerd door de hoogtijdagen van de Chicago house van wijlen pionier dj Frankie Knuckles. Op één avond voert Rae mij min of meer ook terug naar mijn eigen jeugd. Eind jaren zeventig werd ik gegrepen door de rock, punk en new wave om vervolgens eind jaren tachtig te belanden in de funky acid house en daarna de acid jazz begin jaren negentig.
Maar bovenal straalt Rae een ongelooflijke charme uit. Ik ben in één klap verliefd op deze vrouw. Zij en de band hebben ook zichtbaar plezier in dit hele optreden, evenals het publiek. Het laatste nummer Put it Down gaat over in een jam waarvan niemand van de aanwezigen genoeg kan krijgen. Mag dit eeuwig duren? Wanneer het concert uiteindelijk toch is geëindigd en iedereen de zaal verlaat, blijf ik nog even staan om deze avond te verwerken en leun tegen het podium. Knip nog een foto van de setlist die vlak voor mij op het podium zit geplakt en verlaat vrolijk de zaal. Wat een avond was dit…
Foto’s (c) Eric van Nieuwland
