Tessa Rose Jackson is vooral bekend van Someone, de band waarin ze haar ongebreidelde creativiteit kwijt kan. Someone ís Tessa, maar Tessa is nog meer dan alleen Someone. We gebruiken haar band als vertrekpunt voor een openhartige en artistieke ontdekkingsreis langs haar passies en projecten.
Ze zit er duidelijk klaar voor. Zelfs op het kleine laptopschermpje is haar enthousiasme duidelijk af te lezen. Zoals afgesproken vertrekken we het gesprek vanuit Someone. “Met Someone zet ik per plaat de stijl en de wereld neer, die mij op dat moment inspireert.” Zo is ‘Shapeshifter’ (2021) ontstaan in de Corona periode. “Toen voelde ik de behoefte om terug te gaan naar de totale intimiteit en menselijkheid: heel akoestisch en bij de kern, een ouderwetse singer-songwriterplaat.” Net iets anders dan ze op voorganger ‘Orbit II’ (2020) deed, de gebundelde versie van de eerste EP’s. “Ik vond het best spannend of de mensen meegingen, of ze het zouden waarderen. Niet dat ik iets zou aanpassen, want ik wil gewoon op mijn manier muziek kunnen maken…” Maar de mensen gingen mee, zeker. “Dat gaf mij veel vertrouwen. Dat ik mijn verhaal gewoon kan vertellen op mijn manier.”
Zoals over een roadtrip door Amerika. Sonische verwerkt op de recente plaat ‘Owls’ (2023). “We kwamen in contact met heel veel verschillende muziek. Die diversiteit en ook die overgave… Dat wilde ik ook heel graag benaderen. Daardoor is ‘Owls’ ook grootser en uitbundiger, als reflectie op die reis. En ook als een reactie op ‘Shapeshifter’. De intimiteit spiegelen met de volgende stap, die je hoort in ‘Owls’.”
Toch is Tessa nooit echt op zoek naar inspiratie. “Want dan wordt het gecalculeerd, bedacht. Het mooiste is als hij plotseling komt, als je aan het leven bent.” De manier waarop haar teksten worden geboren, noemt ze zelfs therapeutisch. “Vanuit de muziek maak ik melodieën met een brabbeltekst. Dan komen er woorden en zinnen boven en denk je: “O, ben ik daar mee bezig”. Dat is als mens supergoed om te weten, nog los van het muzikant zijn. Je bent letterlijk je subconscious aan het loslaten. Zo blijf je ook heel dicht bij de kern van je menselijkheid. Ik ben, denk ik, een warm mens en ook heel open. Maar ik ben niet goed in mij kwetsbaar opstellen. Ik ben altijd de helper, de redder. Ik kan heel goed vrienden bijstaan als zij door een crisis gaan, maar kan heel slecht aangeven als ik zelf hulp nodig heb. Dat is ook een reden waarom ik veel schrijf en dat altijd zal blijven doen. Een belangrijke manier van expressie. Niet alleen creatief, maar ook emotioneel.”
Met een boodschap? Ze denkt even na. “Ik ben niet van de protestsongs of de wereldboodschappen. Ik ben veel meer van de kleine verhalen en gebaren. Omdat ik geloof dat daar de meeste kracht in zit.” Toch lijkt ze een persoon die een mening heeft, ook over politiek…. “Absoluut, en dat zit ook af en toe in mijn muziek. Zo vind ik dat we te veel aan het polariseren zijn. We leven in een wereld waarin bijna alles politiek wordt en we daardoor uit elkaar drijven. Daarom heb ik zelf juist de behoefte om het te hebben over de dingen die ons verbindt. Ik geloof namelijk in de mens, in de goedheid van de mens. Ook omdat ik dat kies. Ik kies om in de wereld te geloven waarin ik wil leven. Dat maakt dat je je ook zo gaat gedragen. Ik ben bijvoorbeeld heel erg tegen de bio-industrie, ik maak me zorgen om climate change, ik eet veganistisch. Omdat ik dierenleed erg vind, maar ook gewoon voor de wereld. Every person matters. Je inspireert anderen met je eigen gedrag. Ik ben dan ook geen zwelger. Positiviteit is juist een pilaar van mijn persoonlijkheid, waar ik op kan bouwen.”
Tessa vertelt met passie, over haarzelf, over haar muziek in Someone. “En ik denk dat je me wel goed leert kennen door Someone.“ Maar ze doet zoveel meer: filmmuziek, podcasts, soundtracks, grafisch design… Wat moeten we zeker gaan zien of beluisteren om haar nóg beter te leren kennen?” Ze weet het al snel: “Een goede vriend van mij, David Spearing, is filmmaker en doet ook alle video’s van Someone. Daarmee deel ik een ongelofelijke liefde voor intense, nerdy science fiction, en horror… Wij zijn dromers en leven het liefst in een fantasie wereld… Het is natuurlijk ook escapisme. Terwijl Someone meer is van de menselijke verhalen, mijn gevoel voor humor.” En David Lynch? “Die duistere kant zit al op ‘Owls’, vind ik. Zoals die interludes, die best wel weird zijn. Als een tegenhanger van de pop die in sommige nummers zit. Experimenteel nadenken over vorm, geluid en beeld, dat vind ik gewoon heel leuk.”
Daarin doet ze ook werk in opdracht voor anderen. “Maar niet werk om het werk, nooit. Als wij geen connectie hebben, dan moeten ze iemand anders hebben. Dat is een luxe positie, toch? Maar ook omdat ik geloof in de integriteit van het werk dat ik doe. Ook op het podium. Als ik het idee heb dat ik een poppetje aan het spelen ben… Dat ga je altijd zien… Ik ben soms jaloers op mensen die gewoon in een ander pak kunnen stappen en dan iets totaal anders kunnen uitdragen, zoals David Bowie. Veel mensen noemen hem als voorbeeld omdat ze in mijn eclectische smaak David Bowie herkennen: O, die deed ook allerlei verschillende dingen.”
Someone, shortfims, films… “En dan heb je nog de artwork en de visuals, maar die reken ik bij Someone…” What else, zou je haast zeggen… “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ooit in mijn leven nog een boek ga schrijven. Net als beelden, zijn woorden heel belangrijk voor mij. Ik ben een echte dromer. Het woord dromer is waar ik mijn beroep van heb gemaakt. Ik ben vaak niet helemaal op aarde, op een leuke manier. Daar geniet ik van. Daar haal ik mijn plezier uit.” De dromer Tessa ging naar de BRIT school in Engeland en naar het conservatorium. “Maar ik heb ook vaak gedacht: had ik niet naar de filmacademie moeten gaan, of naar de kunstacademie? Maar het vette is dat ik nu een leven heb neergezet waarin ik die dingen allemaal mag doen. Muziek, films, teksten: Ze zijn gewoon een uiting van hetzelfde.”
Inderdaad allemaal een uiting van haarzelf, Tessa Rose Jackson. Zou ze buiten zichzelf nog meer verwijzingen hebben, waarmee we haar kunnen omschrijven? Een kunstwerk, een boek, film… Ze draait haar laptop zodat ik mee kan kijken in haar boekenkast. “Ik denk dat dit mijn eerste insteek zou zijn: Murakami, The Wind-Up Bird Chronicle… Je hoort bij hem de Japanse structuur om dingen te beschrijven. Maar hij is ook vollédig losgeslagen. Op het ene moment de totale verwezenlijking van hypermenselijke, op een ander moment ook het meest abstracte en rare. Het heeft niet echt een punt, een einde of functie. Los van dat het gewoon een reis is. Murakami gaat schrijven en dan ziet hij wel wat er gebeurt… Je kan het ook niet analyseren. Dat moet je loslaten, Let it go! En dat is heel erg hoe ik ook werk. Daarin voel ik een connectie, ook als ik het lees. Het is een wereld waar je altijd in kunt stappen.”
Bijna aan het einde van de rondreis, keren we weer terug naar Someone, specifiek naar ‘Owls’, haar meest recente album. Op zoek naar twee nummers die haar, Tessa, het best kunnen karakteriseren… “Allereerst ‘Song for Slowdancing’, vanwege dat David Lynch randje. Het bewandelt het pad tussen het intieme, het organische, en het opstijgen. Dat is wel een kernwaarde van mijn werk: dat je zowel de dromer en de magische wereld hoort, alsook de mensen- mens daarin.” En als tweede? “’Nothing Else Changes’… of ‘Suddenly’. Beide vanwege de elektronische kant. De eerste is daarin heel behoudend, ‘Suddenly’ pakt iets meer door. Als ‘Song for Slowdancing’ de ontwikkeling is van de mensen-mens naar het opstijgen en de droom, dan pakt ‘Suddenly’ door, van de opstijgende lijn naar ‘dark’…
Tessa Rose Jackson kent zichzelf, kan zichzelf goed analyseren en er ook nog eens prachtig over vertellen. Ze nam ons mee op een virtuele reis langs verschillende plekken. Allemaal anders maar allemaal op het snijvlak van menselijkheid en droom, geboren uit creatieve passie. Toevallig het meest bekend van Someone, maar het had ook van zoveel andere artistieke dingen kunnen zijn. “Het woord dromer is waar ik mijn beroep van heb gemaakt”. Gelukkig.
Foto’s (c) Bibian Bingen
