De in 1984 in Georgië geboren Katie Melua groeide op in Engeland en begon op haar vijftiende met het schrijven van nummers. Enkele jaren later, in 2003, kwam haar debuutsingle ‘The Closest Thing to Crazy’, maar haar grote doorbraak kwam anderhalf jaar later in 2005, de monsterhit ‘Nine Million Bicycles’. Met meer dan 11 miljoen verkochte albums is Melua een van de meest succesvolle Britste artiesten, die ook in Nederland veel fans heeft. Maandagavond stond de Georgisch-Britse zangeres op het podium van het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
Met ‘Joy’ opende Melua het concert, een prachtig en ontroerend nummer van haar album ‘Album No. 8′, uitgebracht in 2020. Het nummer begon met zachte pianoklanken en bouwde geleidelijk op tot een krachtigere melodie, terwijl Melua’s stem vol emotie en gevoeligheid bleef. De tekst van het nummer gaat over het vinden van vreugde en hoop in het leven, zelfs in moeilijke tijden. Melua zingt in het nummer over het loslaten van negativiteit en het omarmen van de schoonheid van het leven, wat een boodschap van optimisme en veerkracht overbrengt aan haar luisteraars. Een mooi begin van het optreden, dat uiteindelijk loepzuiver werd gebracht.
Aangezien een maand geleden Melua’s nieuwste album ‘Love & Money’ werd uitgebracht, is het optreden in Carré in het kader van haar ‘Love & Money’-Tournee. Veel muziek van dat laatste album dus. Zoals ‘Lie in the Heat’, ‘Golden Record’, ‘Darling Star’, titeltrack ‘Love and Money’ en meer. Maar ook veel nummers van haar achtste album, ‘Album No.8’, kwam en voorbij. Beide albums zijn geproduceerd door Leo Abrahams, die eerder al werkte met onder anderen David Byrne en Brian Eno, Paul Simon, Nathalie Imbruglia, Paolo Nutini, Editors en Starsailor. Toch is succes niet gegarandeerd, want de nieuwere muziek leek toch wat te moeten inwerken op het publiek in Amsterdam. Het waren vooral de bekendere nummers als ‘Nine Million Bicycles’, ‘The Closest Thing to Crazy’, de Black-cover ‘Wonderfull Life’ en het afsluitende ‘I Cried for You’ die het publiek het meest betoverden.
Dat betoveren was voor Melua niet al te moeilijk. Als een mythologische Sirene bespeelde zij haar publiek, dat aandachtig geboeid luisterde. Geen Dutch Disease en met volledige aandacht werden de toeluisteraars meegetrokken in haar zuivere betoverende zang en spel. Iets magisch leek te gebeuren, zo geconcentreerd waren artieste en publiek met elkaar verbonden. Mooi om te zien en te horen hoe een volledige sereniteit zich leek te voltrekken.
Dat werd uiteindelijk ook de enige valkuil voor Melua. Het complete plaatje klopte. Geen noot onzuiver, niet qua zang, niet qua muziek, niet qua overkomen. Alles was strak geregisseerd, als luisterde men naar een CD. Het enige wat de tracks onderbrak waren enkele korte, vrijwel volledig gerepeteerde, praatjes tussendoor. Dat Melua als kind bij haar oma in Georgië altijd om een verlaten vliegtuigkerkhof speelde, haar pas geboren zoontje benoemde, een nummer opdroeg aan de vorig jaar overleden psycholoog die haar 10 jaar geleden uit het dal haalde. Alles leek strak gepland. De enige spontaniteit was toen ze ‘Nine Million Bicycles’ aankondigde; een kort geïmproviseerd stukje over hoe mooi ze Amsterdam vond. En de aankondiging van haar eerste hitje waarbij ze haar toenmalige perspromotor en nu al 20 jaar lange vriendin Alice Willems even in het licht zetten. Ze werd geëerd met ‘The Closest Thing to Crazy’, een cover van Mike Batt van zijn album ‘Arabesque’ uit 1995, maar ondertussen al zo lang bij Melua op de setlist dat je het bijna een eigen nummer mag noemen. Hoewel Mike Batt toch wel voor een groot deel verantwoordelijk is voor haar succes. Naast dat Batt onder anderen Art Garfunkels ‘Bright Eyes’ en voor een deel ‘The Phantom of the Opera’ schreef, had hij zelf een grote hit met ‘Lady of the Dawn’. Ook schreef hij veel voor Melua, maar absoluut ook deze parel.
Katie Melua speelde in Carré een concert waar gewoonweg niets op was aan te merken, anders dan dat het wellicht iets te geregisseerd was. Iets spontaner, tweezijdige interactie met het publiek in plaats van ingestudeerde praatjes, of wellicht een nummer in een andere versie… Het had het allemaal net iets spontaner kunnen maken, waardoor het concert meer werd dan een afgespeelde CD. Maar muzikaal gezien was Melua helemaal top, daar valt niets over te zeggen.
