The Waterboys, de band waarvan de Schot Mike Scott sinds de oprichting in 1981 het enige constante lid is, toert na een hiaat tussen 1993 en 2000 gestaag door. Op 27 maart speelde de internationaal opgestelde band in De Oosterpoort, en het feit dat dit op een maandagavond viel zorgde in geen enkel opzicht voor een verminderde opkomst: de grootste zaal van het Groningse evenementencomplex was zelfs uitverkocht.
Meteen om half negen bewees de band met ‘Strange Boat’ dat The Waterboys nog altijd een serieuze live-act is. Alles klopte: hoewel het ritme, het volume en de levendigheid op het podium in eerste instantie wat gedegen en getemd overkwamen, kwam de band gedurende de show steeds meer los. Dat gold ook voor de spraakzaamheid van zanger Scott; waar de nummers in het begin ingeluid werden met een ‘Rock ‘n’ Roll!’ of een korte anekdote, werden de verhalen tussen de nummers door steeds uitgebreider en vermakelijker. Dat The Waterboys meer in hun mars had dan het goed reproduceren van studio-kwaliteit en de perfect geconserveerde stem van Mike Scott werd duidelijk tijdens de solo’s in de nummers, die gelukkig meer dan eens in uitgebreide jams uitmondden.
De statische sfeer op het podium werd met name verbroken door toetsenist Paul
Brown, die als een geboren showman het podium over vloog met zijn draagbare keyboard en ook op zijn vaste plek achter de toetsen nog het meeste energie uitstraalde. Die energie bleek extra kostbaar toen de band na een uur bekende nummers als ‘Glastonbury Song’, ‘A Girl Called Johnny’ en ‘This Is The Sea’ een pauze aankondigde.
Vijfentwintig minuten later keerde de band terug, in een frisse outfit en met hernieuwde kracht, maar na een dusdanig lange onderbreking duurde het even voor het publiek zich weer helemaal als verloren in een rockconcert toonde. Toch lukte het de band om de sfeer weer vanaf de grond op te bouwen dankzij een veelzijdig repertoire met onder andere ‘Lost Highway’, ‘Fisherman’s Blues’ en een bijzondere cover van Robbie Robertson ‘Once Were Brothers’.
Uitvoeringen als ‘Be My Enemy’ bevestigden dat The Waterboys het stevig rocken niet verleerd had,
zolang het maar afgewisseld werd met wat rustigere, akoestische nummers. Na een tweede uur
spelen nam de band rond elf uur afscheid, maar het publiek wist zich verzekerd van een toegift: de
allergrootste hit van de band was nog niet voorbij gekomen. Na klassieker ‘And A Bang On The Ear’
volgde een laatste dankwoord en als afsluiter het langverwachte ‘The Whole of the Moon’, luidkeels
meegezongen vanuit de zaal.
Al met al was het concert een sterk overkomende show met een ietwat afwijkend format. Hoewel
een pauze van bijna een halfuur geen tijd voor een voorprogramma toestond en wellicht ook net wat te lang was om het publiek volledig mee te slepen met het concert, konden de bandleden in de tijd die ze op het podium doorbrachten hun nummers uitgerust en met een indrukwekkende precisie neerzetten. Het programma bevatte zowel klassiekers als verrassingselementen (een intro en outro in de vorm van Patti Smiths ‘Because The Night’, bijvoorbeeld), en Mike Scott was niet vies van een gezellig praatje of achtergrondverhaal over een nummer of zijn talloze inspiratiebronnen. Zo kwam bijvoorbeeld ook ‘Edinburgh Castle’ voorbij, een nummer waarvan Scott claimde dat het in geen jaren door de band gespeeld was. Hoewel het geheel misschien niet genoeg was om het dak van De Oosterpoort te blazen, leek de show zo alles te zijn waar het publiek op hoopte: stevige, betrouwbare en nostalgische rock die door elke generatie gewaardeerd kan worden.
