In Nederland zijn The Waterboys vooral bekend van hun grote hit ‘The Whole Of The Moon’ uit 1985. De Schotse band rondom frontman Mike Scott heeft echter meer op hun cv staan. Zo is bijvoorbeeld ook ‘Fisherman’s Blues’ uitgegroeid tot een klassieker. Ze werden in de jaren ’80 in dezelfde hoek geplaatst van bands als U2, Simple Minds, Big Country en The Alarm onder de noemer ‘Big Music’ (ook een nummer van hun uit 1983). Hoewel zij uiteindelijk meer richting folk gingen dan de andere genoemde bands. In 1993 gingen ze uit elkaar, maar sinds de reünie in 2000 zijn ze nog altijd actief aan het touren en met het uitbrengen van nieuwe albums. Hun laatste wapenfeit ‘All Souls Hill’ verscheen vorig jaar. Met dat album touren ze deze week in Nederland en België waarvan deze uitverkochte avond in de oude zaal van TivoliVredenburg onderdeel was.
Opvallend was hoe actueel hun openingsnummer uit 1988 was waarmee ze begonnen: het Dylanlesque ‘Strange Boat’. Het recente ‘Where The Action Is’ vormde een perfecte opener. Maar bij het daaropvolgende ‘Glastonbury Song’ miste er toch een achtergrondkoortje. Het zou deze avond vaker zou gebeuren dat er bepaalde ingrediënten in liedjes schitterenden van afwezigheid. Want hoe bedreven toetsenist Paul Brown ook is op keytar in het eerste herkenningspunt van de avond, de single ‘A Girl Called Johnny’; je mist toch de saxofoonpartij van het origineel. Daar kunnen geen toetsen tegenop. Evenals het ontbreken van die herkenbare viool in ‘Fisherman’s Blues’. Al leek dat laatste het publiek weinig uit te maken, want het werd ontvangen alsof het net zo’n grote hit is geweest als dat ene nummer dat aan het einde van de avond nog zou volgen.
Er mocht dan een knagend gevoel zijn dat er iets ontbrak, maar wel stond er een band op het podium waarvoor het niet leek alsof het een verplichting was. Hoewel Mike Scott, gehuld met een cowboyhoed en een glitterbroek, niet voortdurend tussen de nummers door aan het woord was leek hij het wel naar zijn zin te hebben. Zo vertelde hij in de eerste helft een anekdote over het afslaan van een aanbod om een nummer voor een grote geldsom te laten gebruiken in een Duitse commercial met Michael Schumacher. Of excuseerde hij zich voor het mislukken van eem gitaarsolo doordat hij z’n bril niet op had. Het zorgde voor een losse sfeer.
Al werd na de korte pauze bij de tweede helft wel duidelijk dat niet alleen hun publiek voor de klassiekers kwamen, maar het leek erop alsof het de band zelf ook wat meer energie was. Er kwam wat meer pit in de set dan voor de pauze. Vooral de tracks van het hitalbum ‘This Is The Sea’, ‘Medicine Bow’ en ‘Be My Enemy’ werden enthousiast onthaald. Zelfs een recent nummer wat daarop volgende als ‘In My Time On Earth’ werd vervolgens meegezongen. Al kon dat natuurlijk niet bij de toegift met ‘And A Bang On The Ear’ (helaas niet ‘Don’t Bang The Drum’ waar ondertekende wel een beetje op had gehoopt) en uiteraard die ene grote hit ‘The Whole Of The Moon’.
Als live band zullen ze waarschijnlijk niet veel onder doen dan ten tijden van hun hoogtijdagen in de jaren ‘80. Maar wat zou het nog mooier kunnen zijn met wat extra’s die wel in de studioversies van hun nummers zitten: een violist, een saxofonist of de kenmerkende trompet in ‘The Whole Of The Moon’. Maar aan het publiek te zien maakte dat verder niet uit. Als live band bewezen ze met dit 40 jarige jubileum dat er nog wel wat decennia aan vast geplakt kunnen worden.
