De witte raaf van het Nederlandstalig levenslied, Guido Belcanto, komt met zijn nieuwe album ‘In de kronkels van mijn geest’. Inmiddels hebben we al kennis mogen maken met de single ‘Spookrijders in de nacht’. Deze bewerking van ‘Ghostriders in de Sky’, dat al in de jaren veertig geschreven werd door Stan Jones, en beroemd werd gemaakt door artiesten als Vaughn Monroe, Burl Ives, Peggy Lee en natuurlijk Johnny Cash, geeft een goede indicatie van wat we mogen verwachten van het album.
Het album van Belcanto werd geschreven in de lockdown tijd. In het persbericht van zijn management staat daarover: “Guido trok zich terug in de Franse Pyreneeën en verbleef daar een half jaar in gedwongen ballingschap.” Die ‘gedwongen’ ballingschap zou dan zijn voortgekomen uit het feit dat Belcanto niet op kon treden vanwege de corona beperkingen. Enfin zijn management maakt persberichten gelijk de schaamteloze teksten van Belcanto zelf, maar stoer staat het wel.
Deze ‘gedwongen’ terugtrekking uit het openbare leven gaf zijn creatieve geest nieuwe vleugels en hij begon zowaar nieuwe liedjes te schrijven aan de lopende band, in een roes die hem niet meer gegeven was sedert de tijd van volslagen onbekendheid. Of zoals hij het zelf zegt: ”Ik schreef 20 nieuwe songs op 2 maanden tijd. Het was alsof ik opnieuw geboren werd als songschrijver, alsof ik aan een nieuw begin stond, net zoals 35 jaar geleden, alsof de goden mij stuurden, alsof de Heilige Geest mijn gids was. Het was alle dagen feest in de kronkels van mijn geest.” Waarvan akte.
Dit aangehoord hebbende moet gezegd worden dat Belcanto op het zijn nieuwste album tekstueel bijzonder puntig, scherp, op het waanzinnige af en bij tijd en wijle erg humoristisch is. Belcanto zal niet, gelijk Dylan ooit een prijs voor zijn proza winnen, maar effectief een levenslied neerpennen is hem meer dan toevertrouwd. In het ruim zeven minuten durende ‘Antoine’ begin het meteen goed. ‘Het was weer eens een klotedag, dacht Antoine toen hij lag, op een bank in het park, en naar de sterren keek.
Het vereist moed om dergelijke teksten zonder van kleur te vertrekken in eerste instantie aan het papier toe te vertrouwen, laat staan het daarna doodserieus op te nemen als een eenvoudig liedje met een akoestische gitaar. Belcanto komt ermee weg omdat hij authentiek zichzelf is, en dus ook durft te zijn. Zijn teksten zijn als een schilderij van Jackson Pollock. Vanuit pure intuïtie en hart worden de woorden op het papier neergeschreven alsof het een kleurencompositie is van olieverf. Betekenis geven is van later zorg.
Soms is de man onnavolgbaar, en vraag je je af of er niet iemand mee had moeten kijken bij het tekstschrijven. In ‘Meisje van Meetjesland’ bezingt Belcanto zijn liefde voor een jong meisje waarvan hij eerst denkt “dat ze een vijs kwijt was” en vervolgens betoont hij zijn liefde met de frase “Ik werd verliefd als nooit voorheen op die jongen met een kut.” Mysogynie? Totaal van het pad af? Geniaal? Wie zal het zeggen. Velen zullen denken dat Belcanto zelf een vijs kwijt is als ze dit horen. Opvallend is dat het zonder schroom gebracht wordt en dat Belcanto er meer dan uitstekend op zingt.
In het titelnummer ‘In de kronkels van mijn geest’ reflecteert Belcanto aan aan zijn jeugd, de jaren zestig. Het stemt weemoedig de man zo te horen zingen over lang vervlogen tijden waarin hij zich duidelijk veel beter op zijn plaats voelde. Hij bezingt zelfs dat hij zich afvraagt wat hij doet in deze tijd, waarin alles te koop lijkt. Heimwee heeft hij, naar het feest in de krinkels van zijn geest. Het is ongetwijfeld het beste, meest oprechte nummer op dit album. Belcanto ontdoet zich van de bravoure, van het opscheppen over zijn libido, zijn veroveringen en wat al niet meer.
Belcanto is inmiddels een oude troubadour. Een man die ineens tot zijn recht komt als hij eindelijk eerlijk is. Authentiek de weemoed omarmt. Weg met de branie. Belcanto is op zijn best als hij zichzelf bloot durft te geven. Mocht hij er zo nog 10 hebben liggen dan kan hij een album maken waarmee hij daadwerkelijk een artistiek statement kan maken.
‘In de Kronkels van mijn geest” is een goed album, zij het wat onvast van koers en bij tijd en wijle waanzinnig qua teksten. Het werd geproduceerd en gemixt door Nicolas Rombouts, tevens bassist van het Broederschap, Guido’s vaste band waarmee het album werd opgenomen, met daarin ook Maarten Moesen(Drums), Andries Boone (viool, mandoline), Geert Hellings (gitaren) en Lieven de Maesschalck (gitaar/accordeon). (8/10) (Starman)
