Willem Schellekens is trots. Trots op zijn nieuwe project Forget Soon Stargazer. Op zijn debuut EP ‘What If We Weren’t’ heeft hij zijn persoonlijke en muzikale vrijheid genomen als bandlid van The Lighthouse. Een vrijheid die hij mooi heeft ingekleurd met een palet aan genres en effecten.
De vaste playground van Willem ligt bij the Lighthouse. “Daar creëren we de nummers helemaal samen. Maar ik heb ook altijd zelf nummers geschreven. Op den duur had ik er een stuk of dertig liggen, die niet echt Lighthouse materiaal waren. Ik had ze zelf al te ver uitgewerkt of ze lagen te ver af van The Lighthouse sound.” En Willem is gewoon een bezeten muzikant. “Het is sowieso leuk om me eens helemaal te kunnen uitleven, een hele dag achter de computer, en dan heb je iets. In Corona kon het vaak niet anders, maar zonder was de EP er zeker ook gekomen.”
Een eigen project, een eigen naam…“ Forget Soon Stargazer komt uit het boek ‘Het Verdriet van België’ van Hugo Claus. Daarin zeggen twee personages tegen elkaar “Vergeet snel sterrenkijker”. Die zin is blijven hangen. Ik schreef het in het Engels in mijn lyrics boekje en dacht “Dat heeft iets: Forget Soon Stargazer.” Het resoneert, mensen voelen meteen dat er iets aan hangt.”
Forget Soon Stargazer is een project naast The Lighthouse. Er zijn overeenkomsten, maar zeker ook verschillen. “Bij The Lighthouse zoeken we naar een balans tussen gitaar en synths. Mijn project is 5% gitaar en 95% synths.” Een gevolg van zijn persoonlijke voorkeur en smaak: “Ik ben heel erg geboeid door Bon Iver. Echt die vocal effecten en die stemmenlayers, laag voor laag.” Een genre is er moeilijk op te plakken. “De drumsbeats zijn meer richting hiphop, dan alleen pop.”
Forget Soon Stargazer is echt zíjn project. “Ik heb alles zelf ingespeeld. Alleen de gitaren, die zijn van Nick Socquet van The Lighthouse.” Ook qua lyrics kan hij zijn persoonlijke stempel drukken. “Ik kan meer putten uit mezelf, wat ik meemaak, hoe ik ergens naar kijk.” Zoals in ‘Common Sense’.Net afgestudeerd in taal en letterkunde, jarenlang geleefd in de studieroes en tegelijk veel shows gedaan met The Lighthouse. En opeens moet je gaan werken, terwijl je eigenlijk alleen maar muziek wilt maken. Je gaat muziek, werk en persoonlijk leven naast elkaar zetten en afwegen.” Een onderwerp dat ook terug komt in de EP-titel ‘What If We Weren’t’. “Ja, een soort zoektocht.”
Op ‘What If We Weren’t’ zijn de oorspronkelijke dertig songs terug gebracht tot vijf. “Dit zijn mijn eigen favorieten. Ze hangen niet echt samen qua thematiek, zoals bij The Lighthouse. Ik heb gezorgd voor de nodige variëteit tussen de nummers: drie uptempo tracks: ‘Common Sense’, ‘Not This Again’ en ‘Alexis’. ‘Told Me So’ is eerder kalm, lowfi-erig. En dan eindigen met een heel speciale…” Willem lacht. ‘What If We Weren’t’ gaat van hot naar her. Begint met akoestische gitaar, maar eindigt in een soort van rave.”
De vijf songs zijn geschreven in een periode van twee jaar. “ ‘Common Sense’ en ‘Told Me So’ zijn het oudst. ‘Common Sense’ heeft ook de meeste gemene delers van mijn project. Hierin hoor je de verschilde stijlen. ‘Alexis’ is echt een popnummer, met een eighties sound.” Hij laat trots de Juno synth zien.
Het is altijd gevaarlijk om genres te plakken op muziek. Zo ook bij Forget Soon Stargazer. Sterker nog, het heeft geen genre. Het spéélt met genres, als een soort extra instrument. “Je kunt het alternatieve pop noemen, met een randje, tikje hiphop, R ‘n B.” Hij haalt voor het eerst The 1975 aan, een band die hem lyrisch maakt. “Zij zeggen: “We create as we consume”. Met streaming duikel je van het ene in het andere. Muziek luisteren is niet meer die platenbak van vroeger. Ik gebruik allerlei elementen uit genres die ik interessant vind.”
Daarbij valt ook de benadering van de stem op. “Ik vind het super interessant om de stem te gebruiken als instrument. Je ziet bij gitaristen gigantische effectenborden liggen: distortion, overdrive, delay, reverb enzovoorts. En het is gewoon heel cool om de stem als input te zien van zo’n heel mechanisme. Er hangt geen heilig aura om de stem, omdat die toevallig uit jezelf komt.” Deze benadering geeft hem veel mogelijkheden . “Het geeft veel ruimte om abstract na te denken over de stem in functie van de harmonielijnen van de andere instrumenten. De zang is dan gewoon ook een instrument als alle andere.”
Willem raakt zichtbaar zeer enthousiast van zijn eigen verhaal. “Ik heb hier veel van geleerd, vooral productioneel. Ik heb bijvoorbeeld geen drums live opgenomen, maar alles gesampled. Maar ook op vocaal gebied. Dat merk ik nu ook al in de nieuwe nummers van The Lighthouse, waar ik die kennis inbreng.”
Er komt inderdaad veel nieuw werk aan. “Ik ben bezig met nieuwe nummers, zowel voor The Lighthouse als Forget Soon Stargazer. Zoals mijn tweede EP. De nummers liggen hier voor mij. Ik moet het nog terugbrengen van twaalf naar vijf of zes en wil ze de komende twee maanden gaan opnemen. “
Willem Schellekens blijft muzikaal druk bezig. Daarbij is Forget Soon Stargazer duidelijk meer dan alleen een mooie aanvulling op zijn rol in The Lighthouse. Het is gewoon een aanwinst voor het hele Belgische muzieklandschap. Forget Soon Stargazer neemt zijn speelruimte, met passie, met trots, met resultaat.
Foto’s (c) Diederik Craps
