Deze Amerikaan bracht al twee EP’s uit met moody americana. Voor zijn eerste volle album gooit Bones Owens het roer volledig om. De elektrische gitaar wordt onder andere uit de kast getrokken en van die rustige americana gaat het dus naar (swamp)countryrock. Als je het aan mij vraagt is dit een zeer verstandige keuze geweest.
Bones Owens werd geboren in Missouri, besloot daar zijn school niet af te maken en naar het welbekende Nashville te verkassen. Hier kreeg hij op 21-jarige leeftijd een platendeal. Hierdoor toerde hij onder andere met Bon Jovi.
Waar zijn americana periode average was, er was daar niet iets wat er echt uitsprong. Het was allemaal binnen de lijntjes en niet bepaald spannend of sensationeel. In die muziek is een verhaal in de nummers vaak van enorm belang, en in zijn nummers werd je niet in het verhaal gezogen.
Hoe anders is zijn debuutalbum. Van begin tot eind staat het vol met vette riffs, heerlijke refreinen en vooral energieke nummers. In een aantal van de tracks wordt er nog een tweede stem gezongen door een dame met een lekkere strot. Dit genre past vele malen beter bij zijn stem en de ideeën die hij op papier zet. Met deze muziek weet hij ervoor te zorgen dat van begin tot eind je aandacht bij de muziek blijft en niet gaat afdwalen.
Een van die redenen is waarschijnlijk de tijdsduur van alle nummers. Het langste nummer is het afsluiter en duurt net geen vier minuten. Zoals eerder al vermeld is ieder nummer ontzettend catchy met een goede riff. Een goed voorbeeld hiervan is ‘Come My Way’. Op deze track is ook die tweede stem aanwezig.
Wel moet er gezegd dat er één ding is waar ik me altijd ontzettend aan erger en ook op deze plaat staat zo een nummer. Ik zie het nut niet van een outro waar de gitaar nog doorgaat, terwijl de rest al is gestopt, op eenzelfde toon. Bij live concerten snap ik het nog wel, maar op studio album moet je dit gewoon niet doen. Niet prettig aan de oren en totaal overbodig.
Op deze plaat staan ok nummers die al in 2018 zijn uitgebracht. Slimme zet, want ‘Keep It Close’ en ‘White Lines’ mogen we tot redelijke hitjes rekenen in eigen land. Met alle singles tot nu toe komt het aantal van dit album op zes, wat de helft van de tracklist is.
We kunnen hier heel kort over zijn. Dit soort muziek past Bones Owens perfect en hopelijk gaat hij op deze weg door. Deze nieuwe sound zorgt voor een groter publiek en weet de luisteraar energie te geven. Voor de countryrock liefhebbers is dit een hele grote aanrader, maar ook zeker voor de mensen die van een lekkere riff niet vies zijn is dit debuut er zeker eentje om eens te checken. Een zeer dikke 8. (8/10) (Black Ranch Records)