Een twintig jaar geleden hoorden we voor het eerst de engelen stem van Lou Rhodes en maakten we kennis met de drum ’n’ bass van Andy Barlow. Hun hitsingle ‘Gorecki’ is een regelrechte klassieker geworden. Op een zondagavond in november brachten ze hun recentste album ‘The Secret of Letting go’ ten gehore in de Muziekgieterij. Als voorprogramma was er Lili Grace.
De zusjes Bogaerts uit het Belgische Paal waren het perfecte voorgerecht. Spelend op cello, keyboards, electronica en klarinet brachten ze een unieke mengeling van vele muziekstijlen. Vooral hun samenzang was betoverend en de bijna uitverkochte zaal was aardig onder de indruk. Donkere beats en met effecten vervormde cello met de hoge tonen van de Dienne en Nelle creëerde een beklemmend gevoel. En dan verrasten ze het publiek weer met een volgend nummer dat lief en zoet was. Soms intens dan weer zwaar en dansbaar wisselde de nummers elkaar af. Met samenzang was het alsof men via een teletijdmachine terug gebracht werd naar de middeleeuwen en ze als twee 21 eeuwse troubadours hun muziek aan de adel lieten horen. Zeer verrassend was het dat de zusjes al 10 jaar bezig zijn en voorprogramma’s hebben gedaan van oa CocoRosie en Trentemøller.
Het podium was simpel aangekleed met retro gloeilampen op standaards, die perfect pasten in het industriële interieur van Muziekgieterij. Zonder enige intro kwamen ze een voor een op het podium: bassist Jon Thorne, drummer Nikolaj Bjerre, cellist (nvdr naam niet mee gekregen) en Andy. Als de intro van ‘Phosphorous’ (ook de opener van ‘The Secret of Letting Go’) klonk kwam Lou Rhodes op het podium, gekleed in een wit pofjurkje, glitter sneakers aan en een hoofdeksel van zwarte blaadjes als een kruin van een boom.
Daar de opener vrij rustig is, knallen ze direct met ‘Armageddon Waits’ erachter aan. Lou vertelde dat ze blij waren terug in Europa te zijn: “As you know, we’re from that stupid Little country called England.” Ook vertelde ze dat dit hun 2de show was en dat ze vond dat het publiek in Maastricht een heel stuk stiller was als die van hun eerste optreden in Haarlem, een dag eerder. “Perfect for the next song,” zei ze.
Het publiek zag dat de band echt genoot van hun optreden: Jon Thorne speelde in een bijna trance op zijn bas en de live drums van Deen Nikolaj deed de zaal denderen en gaf daarmee een extra dimensie aan het geheel. Zelfs de cellist, die blijkbaar pas voor de tweede keer met hen optrad, gaf zich helemaal en was een zeer aangenaam extraatje waar Andy vaak zichtbaar van onder de indruk was. Hijzelf pepte bij de drum ’n’ bass stukken het publiek altijd op met zijn geroep.
Tijdens het instrumentaal ‘Deep Delerium’ viel bijna op het einde de PA uit en dat had de band niet in de gaten. Ze zaten zo in het nummer dat ze het afmaakten en toen Lou terug op het podium kwam en iets wilde zeggen, gaf het publiek aan dat er geen geluid was. Tijdens dat het probleem opgelost werd, speelden bas, drums en cello even een klassiek intermezzo. Toen Lou weer hoorbaar was, kwam er een luid applaus en dat zwelde alleen maar aan bij het horen van ‘Gabriel’.
Wanneer de laatste tonen vervlogen waren bij ‘The Silence in Between’ was het publiek zo stil, alvorens te applaudiseren, dat Lou merkbaar ontroerd was. Voor haar een aanleiding om het publiek te betrekken in de afsluiter ‘One Hand Clapping’ waar ze het publiek dirigeerde met haar handen om harder of zachter te zingen. Terwijl het publiek door bleef gaan, liepen de bandleden één voor één het podium af.
Het eerste bisnummer was het instrumentale ‘Angelica’ en volgde op met het wondermooie ‘As A Satellites Go By’ waar Lou terug op het podium kwam, deze keer in een zwarte jurk. Nog even uithalen met ‘Backspace Unwind’ waar de heel zaal heerlijk op stond te dansen en natuurlijk de al eerder genoemde klassieker ‘Górecki’.
Met ‘Trans Fatty Acid’, waar Lou op gitaar speelde, sloten ze het concert in stijl af.
Na het optreden maakte ze nog tijd voor de fans om bij de merchandise handtekeningen te zetten en foto’s te maken. Daar vertelde Andy ook nog even dat Lou haar stem moest sparen, want blijkbaar had ze daar problemen mee. Iets wat totaal niet te horen was tijdens het gehele optreden.
Foto’s (C) Perry Hermans
