Muziekcentrum de Bosuil in Weert staat bekend om zijn degelijke programmering, vooral sterk op gebied van rock, blues rock en symfonische rock. Bij tijd en wijle verbaast het podium met programmatie voor de connaisseurs en de freaks. Op 28 oktober pakte de Bosuil wat dat betreft uit, alsof kerstavond twee maanden te vroeg was gevallen dit jaar.
Op het affiche prijkte niemand minder dan levende drumlegende Simon Phillips, die met zijn band Weert aandeed in het kader van een Europese tournee om het dertigjarig bestaan van zijn soloproject Protocol te vieren. De zaal was dan wel niet uitverkocht, maar het publiek was van heinde en van ver over de landsgrenzen gekomen om Phillips aan het werk te zien.
Voor degenen die Simon Phillips niet kennen. De man heeft een palmares dat zijn titel ‘beste drummer ter wereld’ meer dan ondersteunt. Meest bekend is hij van zijn jaren als drummer bij Toto, waar hij de schoenen mocht vullen van de helaas veel te vroeg overleden Jeff Porcaro. Daarnaast speelde hij bij The Who, Mick Jagger, Jeff Beck, Jack Bruce, Peter Gabriel, Joe Satriani, Tears for Fears, Judas Priest, Roxy Music, Michael Schenker, Nik Kershaw, Al DiMeola, 801, Pete Townshend, Robert Palmer, Stanley Clarke, The Pretenders en Whitesnake. Phillips is geroemd om zijn veelzijdige muzikale drumstijl en zijn technische perfectie.
Voorafgaand aan het concert in Weert vroeg Maxazine aan Collin Leijenaar, drummer van Nederlands’ progrocksensatie Dilemma wat Phillips voor hem als drummer betekent: “Simon Phillips is de meester van het drummen. Hij is altijd al één van de grootste bronnen van inspiratie voor mij. Zijn sound, muzikaliteit, feel en notenplaatsing zijn buitenaards. Er zijn weinig muzikanten zoals Simon Phillips”.
Phillips trad aan met een vier man sterke band om zich heen, bestaande uit : Otmaro Ruiz – keyboards, Ernest Tibbs – bass, Alex Sill – gitaar en de jonge Jacob Scesney op de saxofoon.
De band trapte af met twee titels van het meest recente protocol album: ‘Celtic Run’ en ‘Solitaire’. Het eerste een zwaar op het rockidioom wegend, groovend stuk, met naast Phillips een hoofdrol voor Alex Sill die in zijn spelen heel duidelijk liet horen zwaar beïnvloed te zijn door Lee Ritenour, hetgeen als een compliment gezien mag worden. Sill speelde op een heel bijzondere custom made Kiesel headless gitaar. De unisono licks, samen met Otmara Ruiz vonden een heerlijk groovend bed in het werk van Phillips en bassist Tibbs. Tibbs had de groove aan zijn kont hangen, speelde precies en uiterst swingend. Less was more. De man speelde met mensen als Allan Holdsworth, Andy Summers,David Garfield, Dionne Warwick, Gladys Knight, Lee Ritenour en Mike Stern. Zoals gezegd, de band was fabeltastisch.
De muziek van Protocol is gemaakt voor en door een klassiek Jazz Fusion Kwartet, dat wil zeggen drums, bass, gitaar en keys. In het geval van Protocol dan dus met een hoofdrol voor de drummer. Dat gezegd hebbende is het dan ook een heel groot compliment waard dat de show niet alleen gestolen werd door Phillips zelf, maar daarnaast toch vooral ook door de jonge, wat timide overkomende saxofonist Jacob Scesney. Met een feel, precisie en een fenomenaal precieze aanzet steeg Scesney tot een zeer hoog niveau deze avond. Zeer oplettend speelde hij. Timing was perfect. Hij dolde met Otmario Ruiz, en ook Phillips had duidelijk plezier in het samenspelen met deze jonge cat. Zijn vaste band heet Postmodern Jukebox. Dat is een tip om even te checken.
Om de paar tracks kwam Phillips even naar voren om het publiek door 30 jaar Protocol heen te praten. De man was relaxed, geen kapsones. Hij maakte even een uitstapje naar een verhaal over zijn vroegere broodheren van Toto toen hij een bezoeker in de zaal zag staan die veel leek op een jonge Lukather. Phillips haalde een oude anekdote naar boven over een tour met Los Lobotomys waarbij Steve Lukather en zijn drankmisbruik weer eens een grote rol speelden, zoals in veel verhalen over de gitarist van Toto. Phillips vond het wel lollig.
Hoogtepunt van de avond was een fenomenale vertolking van ‘First Orbit’ van Protocol 2. Saxofonist Scesney eiste andermaal de hoofdrol voor zich op. In ‘First Orbit’ bewees de band groot te kunnen zijn in het klein zijn. Meer jazz dan rock, meer emotie dan testosteron. Prachtig.
Als encore speelde Protocol ‘ Manganese’ waarvan Simon Phillips zelf niet meer wist van welk album het kwam. Welnu, deze erg energieke track is terug te vinden op de cd ‘ Drum Nation Volume One’. Protocol leverde een prachtige, adembenemend mooie jazz/fusion set af in Weert. Wellicht dat er bezoekers waren die teleurgesteld waren omdat Phillips echt in dienst van de muziek speelde, maar zo is de kracht van de drummer het mooist. Het was een fenomenaal goed optreden.
Foto’s (c) Patrick Strouken / Maxazine
