Afgelopen vrijdag, 4 oktober verscheen alweer het vijfde album van de Britse/Libanese zanger Mika. ‘My name is Michael Holbrook’ is de titel van het album, waarmee Mika meteen zijn echte naam achter het pseudoniem ‘Mika’ bekend maakt. Betekent dat dat we nu dan eindelijk de ware Mika te horen krijgen? Is dit het album waarmee hij zijn ware aard laat zien?
Als je van de muziek van Mika houdt, zal je door het nieuwe album zeker stilistisch niet voor nare verrassingen komen te staan. Net als ‘Life in Cartoon Motion’ waarmee Mika doorbrak in 2007, staat ook ‘My name is Michael Holbrook’ vol met 13 heel knap gemaakte popsongs met aanstekelijke ritmes en enorm knappe vocale arrangementen. Vier van de tracks op het album werden al eerder in de aanloop naar de albumrelease als single uitgebracht, dus voor de echte Mika-fan is de nieuwigheid al van het album af.
Met ‘My name is Michael Holbrook’ keert Mika in zekere zin terug naar zijn roots, de sound van zijn eerste twee albums, waarmee hij ook commercieel het meeste succes behaalde. 12 jaar geleden was de sound van Mika nieuw, zijn stem die zeer veelzijdig is en enorm flexibel maakte het verschil bij zijn grote succesnummers als ‘Grace Kelly’, ‘Relax, take it Easy’ en ‘Big girl, you are beautiful’. Gezien het feit dat er inmiddels al een aantal singles van het album zijn uitgekomen is de conclusie al gerechtvaardigd, dat het commerciële succes van zijn eerste twee albums niet geëvenaard zal gaan worden met dit nieuwe album.
Toch staan er juweeltjes op zoals: ‘Ice Cream’, ‘Dear Jealousy’ en ‘Tomorrow’, die ook zeker op de komende tournee zullen uitgroeien tot publiekslievelingen. Heerlijke groovende tracks, waarin Mika zijn bekende falsetstem als vanouds in de strijd gooit.
Op het album staat een verschrikkelijke misser, die hem wellicht opgedrongen is door de platenmaatschappij. Er staat een duet op met niemand minder dan Jack Savoretti, de crooner-kwijlebal waarvan ik eerder zijn muziek al beschreef als de perfecte soundtrack van de jaren ’70 softpornofilm ‘Emmanuele Nera’. Savoretti wordt zó gepusht en gepromoot dat het bijna verdacht is. De man stond potdorie op Pinkpop dit jaar. Gelukkig is dat vrij onopgemerkt voorbij gegaan. ‘Ready to call this Love’ heet het nummer. Gruwelijk om aan te moeten horen, en onbegrijpelijk dat Savoretti ook hier weer gepromoot wordt. Gelukkig kunnen we fast forwarden en dan komen we bij ‘Cry’, weer zo’n mooi typisch Mika-nummer met een lekkere elektronische groove en prachtige vocals.
De prachtige ballad ‘I went to hell last night’ met Beatle-esque trekjes is nog zo’n prachtige showcase voor het immense zangtalent van Mika. In alle bescheidenheid een hoogtepunt op dit album.
Al met al een erg goed album, een machtig mooie comeback voor de wonderboy van de glam-pop-rock, als dat al een op zich staand genre is. Voor oude fans van Mika een veilige aankoop om de draad weer op te pakken. Voor mensen die Mika nog niet kennen een mooi sterk album om op de trein te springen, kan je ‘Life in cartoon Motion’ altijd later nog een keer bij een optreden kopen. Ik zou alleen aanraden de track met Jack Savoretti over te slaan, of gewoon met een etsnaald weg te krassen van het album. (8/10) (Republic Records)
