De muziek van Habitants draait om gevoel; ís zelfs gevoel. In verschillende laagjes, zorgvuldig gedoseerd, kruipt het dieper onder je huid en in je hoofd. Je wordt verzwolgen en gaat op reis naar de kern van je eigen gevoel; een zoektocht naar jezelf. Eind augustus gebeurde dat ook op het Maastrichtse Bruisfestival.
De sfeer van Habitants is soms poppy, dan weer filmisch en lang uitgesponnen, bijna sacraal; maar altijd donker. Een ideale soundtrack om je eigen belevingswereld op te projecteren. Daarom ook niet vreemd dat zij is gevraagd om de muziek te componeren en te spelen voor het kunstproject ‘A Stage of Luminosity’.
‘A Stage of Luminosity’ is een cross-over tussen cultureel erfgoed en nieuwe media en bestaat uit twee 12 meter hoge en 4 meter brede projecties in de openbare ruimte.
Kunstenaar Arno Coenen heeft op uitnodiging van Viewmaster Projects twee nieuwe sterk verticaal gerichte videowerken gemaakt. (Bron: Viewmaster Projects, organisator ‘A Stage of Luminosity’)
In de warme namiddag, midden op het Vrijthof in Maastricht, is de hoge, witte zuil, met vier rechthoekige vlakken, goed zichtbaar. We gaan gebroederlijk bij elkaar zitten op de trapjes voor de St. Janskerk: Anne van den Hoogen (zang, toetsen), Mirte Heutmekers (bas), Jerome Miedendorp de Bie (drums), Gemma Perez (gitaar) en René Rutten (gitaar). De late september-zonnestralen kunnen nog net om de kerktoren heen de fontein beschijnen, even verderop. Een mooie ambiance om over muziek, sfeer en gevoel te praten, wachtend tot de duisternis zal gaan invallen …
Om te beginnen over het project dat vanavond wordt geopend. “Viewmaster Project vroeg Rutger Muller, de Limburgse audiokunstenaar, om de muziek bij de visuals te maken,” vertelt Mirte. “En daarbij zochten ze ook een rockband om mee samen te werken.” De muziekgieterij adviseerde Habitants. Vereerd met de uitnodiging, werd het project een hele uitdaging: “Normaal schrijf je liedjes op een heel andere manier, nu waren we gebonden aan de video van Arno Coenen.” In de oefenruimte werd vooral gelet op het gevoel bij de beelden. Het muziekstuk, ‘The Worship’, is liefst achttien minuten, even lang als de video. “Maar we maken sowieso al muziek die veel met beelden te maken heeft en vrij uitgesponnen is”. Net als bij het project “heeft het gevoel iets sacraals en tegelijkertijd iets moderns”. Iedereen beaamt dat Habitants draait om ‘het gevoel’. Gemma is daarin heel uitgesproken: “Als er geen gevoel meer is, dan stoppen we.” Maar wat is dan dat gevoel? “Het is intuïtief, wij rationaliseren het niet.”
Habitants heeft in juni 2018 hun eerste album ‘One Self’ uitgebracht. Mirte is “heel tevreden, trots zelfs”. Door pers en publiek is het ook goed ontvangen. Het album is opmerkelijk gevarieerd. Lang uitgesponnen, bijna impressionistische nummers (zoals opener ‘Winter’) worden afgewisseld met meer poppy songs als ‘Soul traveller’ en licht-metal-gothic getinte nummers als ‘Jupiter’. “Iedereen heeft er ook iets persoonlijk in gelegd”, volgens Gemma.“ En we blijven steeds op zoek naar nieuwe geluiden”, vult Mirte aan, “We blijven ons zelf steeds weer opnieuw ontdekken, ook door dit project.” Natuurlijk wil ook Habitants graag groter worden, maar niet zichzelf verloochenen door ‘commercieel te gaan’. Hun muziek is niet gemakkelijk. “Het is gelaagd, met veel details. Er zitten verhalen in en tegelijk is het abstract genoeg om je eigen verhaal er ook in te kunnen leggen. Het is kwetsbaar, soms gaat het heel zachten dan heel hard.”
Het was voor Anne dan ook “Best spannend” om deze muziek voor het eerst live te spelen, maar ”De clubtour heeft ons heel veel vertrouwen gegeven dat mensen echt wel mee willen gaan als ze getriggerd worden en het gewoon mooi vinden. En het is leuk te zien dat mensen mee gaan door iets moeilijkers voor te schotelen. We dwingen dan ook af dat de mensen heel goed gaan luisteren.” Zou er ook een woord zijn voor dit genre? Voor het eerst bemoeit René zich met het gesprek: “Ik noem het altijd doompop; het is doom omdat het donker, langzaam en mysterieus is en het is pop omdat het wel populair mag worden, maar het niet is. Maar we zijn niet bewust bezig om ergens bij te horen. We willen juist muziek maken in een richting waar nog niemand voor kiest. Altijd de moeilijke weg.” Jerome doet er een schepje bovenop: “Hoe mooi is het als mensen op een gegeven moment zeggen: Hé dat lijkt op Habitants …”
Lange slagschaduwen vervangen de laatste zonnestralen op het Vrijthof. Het wordt snel kouder. Het gesprek blijft warm en amicaal, en wordt zelfs meer filosofisch en gelaagd… “Iedereen heeft wel iets meegemaakt, wat pijn heeft gedaan. Als luisteraar ben je dan de zesde muzikant, die zijn eigen verhaal vertelt in de muziek. Bij Bruis stonden mensen te huilen bij ons optreden. Misschien is dat nog wel het mooiste compliment.” Ieder luistert aandacht, en knikt instemmend. Het gevoel…
Je mag als luisteraar dan wel je eigen verhaal invullen, maar Anne heeft als zangeres en tekstschrijfster zelf al verhalen in de songs verweven: “Het gaat altijd om de psyche, een zoektocht die de luisteraar zelf mag invullen, maar die altijd hoop en troost biedt.” Als afgestudeerd literatuurwetenschapper heeft zij natuurlijk het volste recht om de sfeer van haar muziek te scharen in de romantische literatuur traditie van de 18 de en 19 de eeuw. “Het overweldigende, grootste gevoel, een landschap dat heel mooi, maar ook een beetje eng is.”
In dat licht zouden ze trots zijn om te worden vergeleken met een band als Pink Floyd: “Ze hebben gewoon lef, ze gaan linksom en rechtsom, zijn origineel en geloven erin.” Slowdive blijkt echter ook een kwaliteitslabel voor de band te zijn. Zelf luisteren ze daarnaast ook graag naar PJ Harvey, Anna von Hausswolff, Cocteau Twins, Dead Can Dance, Eurythmics. De namen zijn exemplarisch voor de sfeer die Habitants oproept. Gemma kijkt echter nog een beetje dromerig voor zich uit, lijkt na te denken en komt door alle gelaagdheid tot de kern van Habitants:” We zijn een nieuwe band, een jaar geleden begonnen met live te spelen, en ik vind de weg tot nu toe zó mooi. Dingen komen vanzelf en we maken goede, mooie muziek, waarbij wij geloven dat het mensen zal raken. En dan word je gevraagd om ‘A Stage of Luminosity’ te openen…. Dan denk je echt: Ja we zijn iets goeds aan het doen”.
Terwijl de zon nu bijna achter de eeuwenoude, sacrale gebouwen is verdwenen, en de lucht lichtelijk rood kleurt heeft Gemma een eigen klankbeeld van ‘het gevoel van Habitants’ geprojecteerd. En als het echt helemaal donker is, en de videoprojectie van Arno Coenen langzaam verschijnt op de grote zuil, begint Habitants aan haar Worship. Intens, sacraal, gevoelig. Twee werelden versmelten. Met die van jou erbij zelfs wel drie…
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
