Mercy John verraste in 2017 vriend en vijand met zijn debuutplaat ‘This Ain’t New York‘. De kritieken waren vooral veelbelovend en bemoedigend voor de zanger uit Brabant als je moet afgaan op berichten in de media. Opvallend genoeg kaatsten de goed ontvangen kritieken niet terug in de aantallen plays op bijvoorbeeld Spotify en views op YouTube. Wordt hier goede kwaliteit niet erkend en genegeerd door de massa… of is hier iets meer aan de hand en moeten we het dichter bij de zanger zoeken? Met het nieuwe album ‘Let It Go Easy’ gunt de zanger ons een nieuwe blik op zijn muzikaal talent.
Bij het beluisteren valt meteen op met welke vakkundige zorg en aandacht het nieuwe album is aangepakt om een goede sound en stijl neer te zetten. Het geluid is volwassen en de nummers worden op instrumentaal vlak uitstekend uitgevoerd. Mercy John heeft blijkbaar uiterst bekwame muzikanten in zijn inner circle en kan hier terdege trots op zijn. Het album straalt heel veel ambitie uit waar menig Nederlandse artiest jaloers op zal zijn. Regelmatig wordt Mercy John voor het gemak dan ook maar even vergeleken met de Amerikaanse country-ster en singer/songwriter Jason Isbell. Naar mijn mening onterecht. Er kunnen namelijk ook voldoende kritische noten aan het album ‘Let It Go Easy’ worden toegeschreven.
Waar Isbell voornamelijk wordt bejubeld om zijn schrijverschap is deze gave helaas ver te zoeken bij Mercy John. Mogelijk gehinderd door het feit dat de zanger nu eenmaal niet is opgegroeid in een Angel-Saksische omgeving, zijn de songteksten toch wel erg simpel neergezet. Cliche-zinnen als “If you take me down”, “Waiting for your love”, “Come on over”, “Wait here forever”, “Holding you through”, “I’m gonna find my way back home”, Just let it go”, “And the rain keeps falling down” vliegen je om je oren en missen enige creativiteit in schrijverschap. Het nummer ‘Demons’ zit instrumentaal erg goed in elkaar, maar de slappe tekst trekt het geheel naar beneden. Opvallend hoe vaak Mercy John op het album teruggrijpt naar de nacht of duisternis. De gemiddelde luisteraar wilt niet vermoeid worden met hoogstaand proza, poëzie of literatuur, maar vraagt toch zeker meer dan wat de zanger op dit album biedt.
Daarentegen zingt Mercy John zuiver en is hij goed te verstaan, maar worden hoge tonen gemeden. Technisch gezien niet hoogstaand maar hij komt hier goed mee weg. De tijd lijkt echter te zijn stilgestaan in de jaren ’80/’90 van de vorige eeuw. Twaalf nummers bewandelen dezelfde paden die door John Cougar Mellencamp en Bruce Springsteen reeds eerder zijn aangelegd. De nummers hebben wel glans, maar missen spanning en zijn voornamelijk van eenzelfde structuur (lees: recht toe recht aan). Er zullen zeker luisteraars en critici zijn die het album weten te waarderen nu connectie naar eerdergenoemde artiesten gelegd is, maar mist nu eenmaal eigentijdsheid en authenticiteit.
De opener op het album heet ‘Bad Start’ en dat is het helaas ook letterlijk. Er zijn echter drie nummers uit het geheel die positief de aandacht weten te trekken. ‘Bullets for sale’ is een van de weinige uptempo nummers met een sterk begin en mooie mond-harmonica uitvoering die lekker in het gehoor ligt. Het strakke ‘Enemy Fire’ en ‘Knock me out’ waarbij aan het begin een link te leggen is naar Fleetwood Mac.
Mercy John voegt zich met zijn nieuwe album ‘Let It Go Easy’ bij de kudde Dutch-Americana singer-songwriters die ons land kent. Het quotum aan verdienstelijke artiesten als Danny Vera, Douwe Bob, Waylon en Ilse de Lange is al lang geleden bereikt en een overschot bedreigt het kleine leefgebied waarin deze artiesten moeten overleven. Een vergelijking met de situatie in de Oostvaardersplassen is dus al snel gemaakt. Kiest Mercy John ervoor zijn koers niet te veranderen en zijn lot over te laten aan de wet van natuurlijke selectie of schiet hij de ingeslagen weg af en verrast ons bij het eerstvolgende album? Er zit veel gedrevenheid in dit album, maar ik vrees dat er voor de toekomst niet meer uit het muzikale talent van Mercy John te halen valt. Vermoedelijk zal hij, evenals het hertje in de gruwelpolder, uiteindelijk het loodje leggen. (6/10) (Butler Records).
