RSO, het muzikale project van gitaristen Richie Sambora en Orianthi, brengt op 11 mei hun debuutalbum ‘Radio Free America’ uit via BMG. Sambora, rockster en medeoprichter van multi-platina en Grammy winnaars Bon Jovi, en Orianthi, gitaarvirtuoos uit Australië, hebben de krachten gebundeld en leveren 15 songs af die elementen bevatten van rock, blues, pop, R&B en country. De twee gitaristen vormen zowel een muzikaal als een romantisch duo en hebben hun woning omgebouwd tot opnamestudio om dit album te maken.
Richie Sambora is natuurlijk vooral bekend als voormalig gitarist van Bon Jovi, waarmee hij onlangs werd opgenomen in de Rock ’n Roll hall of Fame. Samen met Jon Bon Jovi is hij als mede-componist verantwoordelijk voor tijdloze rock anthems zoals ‘Living on a Prayer’, You give love a bad name’ en ‘ Wanted Dead or Alive’. Orianthi deelde het podium met sterren als Michael Jackson, Santana, Prince en ZZ Top, en was het eerste vrouwelijke bandlid bij Alice Cooper. De samenwerking met Michael Jackson bleef echter beperkt tot de repetities voor zijn ‘This is it..’ tour die door het overlijden van Jackson nooit echt voor het publiek is gebracht .
Beiden brachten ze drie soloalbums uit. Sambora leverde de albums ‘Stranger in This Town’ (1991), ‘Undiscovered Soulin’ (1998) en ‘Aftermath of the Lowdown’ (2012) af. Orianthi bracht ‘Violet Journey’ (2007), ‘Believe’ (2009) en ‘Heaven In This Hell’ (2013) uit.
Tot zover de introductie. Ik heb het album nu een keer of vijf beluisterd en het weet me niet te raken. Productie is erg druk en weinig eenduidig. Het openingsnummer ‘Making History’ is een amalgaam van door elkaar gemixte gitaarpartijen die allen definitie missen. De samenzang van de beide tortelduifjes fietst daar dwars doorheen, je hoort een beetje leentjebuur bij Bon Jovi, maar toch is Jon echt wel de betere zanger.
Op ‘We are Magic’ haalt Richie de oude talk box die hij nog had liggen van ‘Living on a Prayer’ nog eens uit de mottenballen, maar die red het nummer niet. ‘We are magic’ is gewoon een 13 in een dozijn popnummertje. Eerlijk gezegd zijn ze na die twee nummers iedereen wel kwijtgeraakt, behalve de hardcore fans dan. Het is erg druk, heel matig gezongen en het klinkt wel erg jaren ’80 allemaal.
‘Take Me’ is dan een klein lichtpuntje op dit bijzonder matige album. Het klinkt niet zo extreem druk, is wat meer open gespeeld, niet dichtgeproduced, en Orianthi beperkt zich tot een rol op de achtergrond. ‘Walk with me’ – met Orianthi voor lead vocals – grijpt terug op de Western Rock zoals we die ook wel van Bon Jovi kennen, ballade-achtig, met een dun pedal steel gitaartje erin .
Het nummer ‘I don’t wanna have to need you know’ is het nummer waar al het DNA van dit album samenkomt. Samenzang van twee matige zangers, veel galm, computers en wollige productie. Het is vooral de productie die dit album parten speelt. ‘I don’t wanna have to need you now’ kent wel een ouderwetse Sambora solo, maar in dit geluid komt hij er gewoon niet mooi uit. Jammer.
‘Good Times’ is dan nog wel een leuk popliedje’ maar het album is dan al eigenlijk 5 nummers te lang. Het wordt het niet meer. Zeker niet als er op het einde een soort van Jamaicaans rapje on acid langskomt. Als laatste bewijst het stel elkaar de liefde in een verschrikkelijke cover-versie van Sonny & Cher’s ‘I got you Babe’. Dat heeft de wereld elders en vaker al veel beter gehoord.
Erg jammer. Sambora heeft een enorme invloed gehad op de rockmuziek de afgelopen decennia. In 1991 maakte hij nog een uitstekend solo album, maar nu slaat hij de plank mis. Mocht je Sambora in zijn glorietijd willen horen, dan is er meer dan genoeg keuze. ‘Radio Free America’ zou dan niet mijn keuze zijn. Het album wordt gereleased op vrijdag 11 mei 2018. (5/10) (BMG)